Biologische ouders met een groot verdriet

Verdriet

Ter gelegenheid van de ‘week van de pleegzorg’ is er in ons weekblad geschreven over pleeggezinnen om hen een hart onder de riem te steken. En om aan te geven dat er nog altijd behoefte is aan nieuwe pleeggezinnen. Zeker nu het opstarten van een nieuwe adoptieprocedure voor buitenlandse adoptie wordt stopgezet, zijn er wellicht meer echtparen die - biddend of de Heere ruimte wil maken - deze weg willen gaan.

Enkele jaren geleden schreven we over ‘bidden voor pleegkinderen’. Toen is er ook gewezen op de biologische ouders. We schreven onder meer: ‘Ook in onze gemeenten zitten ouders waarvan één of meer kinderen, al dan niet vrijwillig, uit huis zijn geplaatst. Naast berusting kunnen er bij hen gevoelens van weerstand of boosheid zijn’.

Een van deze ouders stelde onlangs een ‘indringende, pijnlijk en kwetsbare vraag’: Waarom is er zo weinig gebed, begrip, liefde en betrokkenheid voor biologische ouders die hun ‘bloedeigen’ kind aan een pleeggezin moesten afstaan?

De wereld die achter deze vraag schuilging werd ons ook gemaild. We citeren (met enkele kleine wijzigingen zodat het niet traceerbaar is) een klein stukje van dit bericht: ‘Wat een pijn, wat een verdriet, wat een gemis en wat een tweestrijd. Je eigen kind dat je één keer in de twee of drie weken mag zien en ontmoeten. Wat voel je je als ouders ‘falen’, tekortschieten, schuldig naar je eigen kind. En wat waren er veel oordelen en wat was er eigenlijk alleen maar onbegrip vanuit onze naaste familie, dat ons kind tijdelijk uit huis moest. Eigenlijk kwam het neer op een aanklacht: hoe kun je dít je kind aandoen? Maar ons kind heeft een erge vorm van autisme en het was thuis niet meer veilig. Soms was er naast verbaal geweld ook fysiek geweld richting andere gezinsleden. Het ging echt niet meer en er volgde een uithuisplaatsing’.

Troost

Eens knielde in de tabernakel een vrouw met groot verdriet. Wellicht was er weinig aandacht voor haar specifieke nood. Jarenlang ging ze er al onder gebogen. De troost van haar man schoot tekort. Ten slotte was het verdriet zo overstelpend dat ze ermee naar het huis des Heeren ging: ‘Zij dan van ziel bitterlijk bedroefd zijnde, zo bad zij tot den HEERE en zij weende zeer’ (1 Sam. 1:10). Het was Hanna, een van de beide vrouwen van Elkana. Ze was kinderloos en ging haar onbegrepen weg.

En op de beste plaats waar een mens kan komen, was groot onbegrip. Want toen ze daar ‘bleef biddende’ kwam de oude hogepriester Eli haar bestraffen. Hij meende dat ze dronken was en sprak haar scherp toe. Maar als Hanna iets vertelt van haar smart, klinken troostvolle woorden van de lippen van de priester. En dan spreekt Hanna: ‘Laat uw dienstmaagd genade vinden in uw ogen’. De kanttekening (37) merkt op: ‘Met deze woorden begeert zij dat Eli voor haar God den Heere voortaan wil bidden’. En ze gaat ‘haars weegs’…

De alwetende God geve dat alle biologische ouders die in meer of mindere mate weten van het hierboven beschreven ‘leed’, zo’n plekje mogen hebben aan de voeten des Heeren. Wellicht mag ook dit stukje uitwerken dat er verborgen of openbare gebeden mogen zijn voor deze bedroefde ouderparen.

Heb jij/hebt u ook een vraag?

Mogelijke vragen over onderwerpen binnen de doelstelling van De Saambinder kun jij/kunt u mailen naar ds. B. Labee of hem per post toezenden (zie colofon). Er volgt -zo mogelijk- altijd een reactie. Echter alleen als de redactie het waardevol acht voor de lezers, volgt een antwoord op jouw/uw vraag in een nummer van De Saambinder. Graag wel wat geduld. Er liggen nog tientallen vragen op een reactie te wachten.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen