Er staat geschreven!

W‘Wij geloven alles wat de boeken van het Oude en Nieuwe Testament bevatten.’ Aldus art. 5 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis. Dat belijden wij niet alleen omdat de Kerk de bijbelboeken als richtsnoer van het geloof erkent, ‘maar bovenal omdat de Heilige Geest ons getuigenis geeft in onze harten dat zij van God zijn.’ Zij bewijzen hun goddelijke kracht en oorsprong, ‘daar zelfs blinden tasten kunnen dat de dingen die erin voorzegd zijn, geschieden’. Het Woord van God ‘geschiedt.’ Door de eeuwen heen. Vandaag.

De profetie van Daniël heeft tot op heden gefunctioneerd als troostboek van Israël en van de Kerk. Temidden van angst en verschrikking vanwege de oorlog tussen Christus en de Antichrist, Jeruzalem en Babel. Een geestelijke strijd waarvan de climax wordt beschreven in het laatste Bijbelboek. In De openbaring van Jezus Christus aan Johannes treffen ons ongeveer zeventig zinspelingen op en aanhalingen uit het boek Daniël. Het ene boek verklaart het andere. Het gaat om Jeruzalem of Babylon, het huis van Israëls God of het huis van Babels goden (Dan. 1:2), de NAAM van de ENE ware God, tegenover de namen van afgoden als Bel, Marduk en Nebo, de dienst van de HERE of die van welke religie ook. Elke valse godsdienst legt zich er op toe de NAAM uit te wissen, christelijke en Joodse symbolen – zoals Kruis en Davidsster – uit te bannen. Dat geldt niet alleen daar waar wapengeweld en terreur de dienst uitmaken, maar juist ook daar waar ‘elite’ en ‘beschaving’ zich laten gelden onder het mom van ‘ontwikkeling’ , als het even kan, verpakt in een politiek program.

Wat is er toch aan de hand?, zo vragen wij. Niets anders dan wat er in de Bijbel staat, dan wat Daniël en Johannes (op Patmos) zagen in hun visioenen, dan wat Jezus sprak over ‘de laatste dagen’. Waar brengen ons de wereldverbeteraars? Zij die bouwen op dollars en euro’s? Zij, wier toekomst afhangt van de olieprijs? Zij die ‘op hoog niveau’ vergaderen en bij hoog en laag zweren dat er vooruitgang wordt geboekt? Balans: paniek, angst, hongersnood, stromen vluchtelingen, chaos, radeloosheid, geestelijke blindheid, verstandsverbijstering, krankzinnigheid (Deut. 28). Kortom, alles wat de HERE reeds bij monde van Mozes heeft aangekondigd als straf over landen, volken, werelddelen – Israël voorop, maar Nederland en Europa daarvan niet uitgesloten – die Hem niet vereren als de enige en echte God.

Hoe nodig dat wij leren onderscheiden waar het op aan komt. Daniël en zijn vrienden hebben het door, zo jong als zij zijn, een jaar of 14. ‘De vreze des Heren’ is hun richtsnoer. Zodoende zijn zij ‘wijs’, al zullen zij voor ‘dwaas’ worden versleten. Als stukken vee zijn ze te voet naar Babel afgevoerd, naar de vlakte van Sinear (Gen.10, Dan. 1:2). Denk aan Irak, het Tweestromenland, waar ooit de toren van Babel verrees als symbool van menselijke hoogmoed en machtswellust, spraakverwarring.

Let op de tactiek van de duivel, hoe hij de jeugd inpakt. De vier Joodse jongens worden niet gevangen gezet, niet in een concentratiekamp gestopt. Zij worden uitverkoren om een hoge opleiding van drie jaar te volgen, zodat zij later op z’n minst als topambtenaar in dienst van de koning zullen staan. Huisvesting is geen probleem: zij mogen wonen in een vleugel van het koninklijk paleis. Wie daarvoor in aanmerking komt, moet ‘knap’ zijn in meer dan één betekenis van het woord. Hij mag geen handicap hebben. Voor een zwak mens met beperkingen is geen plaats. Heel actueel! Denk aan de ontwikkelingen in het kader van het syndroom van Down.

Wat de studenten moeten eten, regelt de koning: zij krijgen hetzelfde voorgeschoteld als Nebukadnezar. Zeg maar: een vijfsterren-menu.

Zo begint het boek Daniël. Niet dus met de leeuwenkuil of de dreiging met de dood door verbranding. Dat komt pas in de hoofdstukken 3 en 6. Nee, dit gaat voorop: leven in een betrekkelijke vrijheid, maar toch gevangen in een systeem waarin geen plaats is voor de HERE, een cultuur die de NAAM uitbant. Daniël en de zijnen krijgen namen – ‘andere’ staat niet in de oertext - alsof zij naamloos zijn. Wat is dit? Wel, de namen die de jongens bij hun besnijdenis hebben gekregen, tellen niet. Wat hun ouders hebben bedoeld en beleden met het oog op de opvoeding en de toekomst van de jongens – een leven met God, in het Verbond, in Gods geboden – wordt uitgewist. Daniël: mijn Rechter is God. Hananjah: de Here is genadig. Misaël: wie is als God? Azarjah: de Heere is een helper. Daarvoor in de plaats komen namen die de pubers moeten verbinden met de goden van Babel: zoals Bel, Marduk en Nebo.

Daar komt bij een dieet dat aan de goden van Babel is gewijd. Alvorens het eten en drinken worden opgediend, is het in de afgodstempel voor de goden gebracht als een offer. Daniël weet dat. Thuis in Jeruzalem heeft hij geleerd: ‘De mens zal van brood alleen niet leven, maar van elk woord dat uit de mond van God komt’ (Deut. 8 / Mat. 4). Daniël wil zich houden aan de spijs- en reinheidswetten van zijn God. Hij bindt zich dan ook op het hart (vs.8), zich niet te verontreinigen. Hij ‘woont’ in het Woord van God. Hij brengt in de praktijk: ‘Uw gunst sterkt meer dan de uitgezochtste spijzen’ (Ps. 90, ber. 1773). Vandaag zou je kunnen zeggen: Ik ben gedoopt! Hier doe ik niet aan mee. Ik wil niet omgeschoold en omgeturnd. Dan maar niet op de voorste rij. Dan maar geen promotie en carriére. Dan maar voor gek verklaard.

De HERE zegent de jongens. De koning kan met hen goed overweg. Hun collega’s echter zijn pathologisch jaloers en zij zoeken hun ondergang. Vandaar de leeuwen en het vuur. Maar ook de redding! De HERE regeert! HIJ is Koning! Opvallend dat de latere koning Darius Daniël niet aanspreekt bij diens Babylonische naam, maar bij zijn echte naam: Daniël, mijn Rechter is God (Dan. 6; Ps.75).

De profetie van Daniël wijst naar Christus. Hem ziet de profeet als de Mensenzoon op de wolken. Aan Hem wordt gegeven ‘heerschappij en eer en het koningschap. Alle volken, natiën en talen moeten Hem vereren. Zijn heerschappij is een eeuwige heerschappij en zijn koningschap zal niet te gronde gaan’ (Dan. 7). Door het geloof heeft Hij in de strijd met satan standgehouden (Mt. 4). In onze plaats trouw tot in de dood. Het is Pasen geworden. Bij voorbaat vieren we zijn overwinning op de machten. Hij geeft ons zijn Geest die ons oefent in navolging en volharding; die ons - die ‘van nature’ laf zijn – het lef geeft om tegen de afgodische cultuurstroom en tijdgeest in te gaan en keuzes te maken zonder compromissen. Niet geleid door wat voor dwang ook, maar – zoals Jezus ons dat heeft voorgeleefd en waarvan wij voorbeelden zien in Daniël en zijn vrienden – door elk woord dat uit de mond van God komt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen