Geluk!

Tegen haar man praatte ze altijd als tegen haar grootste tegenstander. Moest hij wel antwoorden, dan gebeurde dat met een snauw en kortaf. Ze bleven altijd in stijl. En de mensen spraken van dit echtpaar als over een getrouwd stel dat het samen kan vinden als hond en kat. Het ging dan ook altijd hard tegen hard en ze vochten om dingen van geen betekenis op verwijtende toon. Een groot geluk was het zeker, dat ze niet samen naar de kerk liepen en dat mannen en vrouwen gescheiden hun psalmen zongen en hun gaven offerden — anders zouden ze onderweg en in de kerk met hun spel van verwijten en elkaar becritiseren rustig doorgegaan zijn. Doch Simons liep altijd op met zijn broer — en de vrouw redeneerde vaak onderweg met haar kerkstoof met koperen beslag. Toch zijn ze samen begraven en naast

Toch zijn ze samen begraven en naast elkaar in één graf te ruste gelegd. Dat is vrij plotseling in zijn werk gegaan. De vrouw van Simons was dik, en is gezond en wel in haar gemakkelijke rieten stoel dood gevonden. De kat lag op haar schoot te slapen toen Simons haar op een avond, het hoofd voorover geknikt, gestorven vond. Maar dat wist hij niet. Hij riep luid:

— Zit je nu al weer te slapen — vannacht lig je me weer wakker te woelen. Slaap 's nachts en blijf overdag wakker!

Toen hij geen antwoord kreeg, riep hij luider:

— Zeg, heb je koffie of niet?

Er kwam nog geen antwoord.

Toen:

— Dat je met die doofheid je oren niet eens laat spuiten!

't Hielp allemaal niets. Toen pas begreep hij, dat er iets haperde. Hij liep de kamer uit, het huis uit en wandelde naar zijn broer. Daar vertelde hij, dat hij zijn vrouw dood in een stoel had gevonden. Meer heeft hij niet gedaan. Hij is tegenover haar aan de andere kant van de tafel gaan zitten en bleef daar zitten, ook toen de buren zijn vrouw reeds gekist hadden; gegeten en gedronken heeft hij niet meer en ook is hij niet meer in bed geweest. De derde dag tegen de avond was het ook met hem gebeurd. Samen zijn ze begraven

in één graf. De mensen hebben nooit geweten hoeveel die twee van elkaar hielden. De een kon zonder de ander niet leven.

Veel kooplui zijn op de begrafenis geweest en zij hebben goede woorden gesproken over Simon Simons, ja.... zij hebben eerlijk gezegd, dat geen enkele van hen de beesten zo kon taxeren als hij. Hij wist wat er in een koe zat. hij wist of er uit een kalf een behoorlijke koe kon groeien, hij was de grootste onder de erkende veehandelaren. Die roem spraken ze uit op zijn graf, doch niemand heeft ooit geweten, hoeveel mensen God hebben gedankt voor de stille hulp die Simons bood, juist op het kritieke moment. En op hun beurt hebben zij, toen Simons alleen tegenover zijn dode zat, hem in hun gebeden voor God gebracht.

En later is gebleken, dat de ruziënde vrouw van Simons al even erg de arme mensen bedacht. Er kwam meer voor de dag....

Niemand heeft dat ooit geweten, maar Simons had een zilveren dak op zijn huis en er rustte een zware hypotheek op het weinige land rond dat boerderijtje. Een lastige zaak voor de broer van Simons. Tot de laatste cent betaalt hij de hypotheek en schulden en is dan in het onbezwaard bezit van het spulletje. En dat mag Bernardus Uitwellingerga nu van hem huren. Dat doet hij. Wat Bernardus ook nog doet, is dit: Hij neemt er een dag voor om alle cafe's te bezoeken en te vragen of er soms nog iets op de lat staat ten laste van zijn gestorven compagnon. Verwonderlijk is, dat niemand ook maar één cent te vorderen heeft — daar toch Simons de laatste weken enkel winst en geen verlies heeft gemaakt. Hij krijgt alleen goede woorden over de oude te horen en bij elke kastelein krijgt hij een gratis glaasje. Als hij thius bij zijn moeder komt en een beetje luidruchtig is, loopt hij een stevige vermaning op.

— Moet het nu ook zo met jou? Drinken en schulden maken? Wie zal het betalen als jij onder de groene zoden komt?

Zo spreekt zij. Maar dan komt Bernardus pas los. Schulden? Simons schulden? Geen sprake van. Geen enkele kastelein had iets gekrijt. En die hypotheek, wat zou dat? Die broer van Simons heeft geen cent meer betaald, dan de boel waard is. Simon Simons is precies met droge voeten over de sloot gekomen. Schulden heeft hij niet, integendeel, hij heeft nog wat nagelaten. Wie heeft ooit een hand uitgestoken om Bernardus te helpen? Wie heeft hem hier het vee en de handel grondig leren kennen? Dat is een kapitaal zo groot als geen mens kan becijferen! — Pas er dan goed op!

— Pas er dan goed op!

— Dat zal ik ook wel doen.

— Maar je gaat niet drinken. — Alleen als 't pas geeft!

— Alleen als 't pas geeft! — 't Geeft nooit pas!

— 't Geeft nooit pas! — Ik kan met u niet praten!

— Ik kan met u niet praten!

En dan lacht die Bernardus, hij lacht dat de tranen hem over de wangen lopen en zegt: — Wij hebben de erfenis prachtig

— Wij hebben de erfenis prachtig aanvaard — wij vechten als Simons en zijn vrouw altijd deden. Dat zit in dit oude huis! Moeder ik blijf hier, ik ben blij dat we hier zitten!

TIENDE HOOFDSTUK

Op de veemarkt ging er na verloop van tijd veel van de autoriteit van Simon Simons op Bernardus Uitwellingerga over. Hij erfde de staanplaatsen van Simons en ook het gezag. Door de anderen werd hij ernstig genomen, de collega's hadden graag met hem te doen en het vertrouwen won hij van boeren en kooplui.

Een erfenis moet men echter volledig aanvaarden en zo gebeurt het, dat hij in aanraking komt met een man van de zelfkant, een scharrelaar, een ongeregelde in de gemeente; Petrus Walrus. Deze Petrus Walrus heeft een vader, die op alle manier aan handel doet, maar dan aan handel die een veekoopman niet ligt. De man doet in gebakken vis, in fruit, in rokerij, kortom in alles wat er in een tent op zij van de markt in trek is. Petrus, ze noemen hem Piet of Rus, is een zoon van zijn vader en toch is hij heel wat onmaatschappelijker. Hij doet ongeregeld werk, is in alle opzichten een losse arbeider — ai is arbeid hem vreemd. Hij helpt vaak zijn vader, maar op de marktdagen is hij koeiendrijver. En ^Ike koeiendrijver heeft zo zijn eigen klanten. Simon Simons is altijd een vaste klant van Petrus Walrus geweest. Bernardus wordt nu vaste klant. Over loon of zo praten ze niet. Petrus rekent een vast bedrag per koe. Die twee. Petrus en Bernardus, zijn zo ongeveer even oud. Van begin st aan hebben ze elkaar goed begrepen. Zij werken elkaar in de hand; er ontstaat zoiets als een band, terwijl de een van de ander niets af weet. Hoe dat zo komt weet niemand, zij zelf allerminst Men houdt het er voor, dat ze op dezelfde golflengte afgestemd zijn. Na afloop van de markt, als het vee

Na afloop van de markt, als het vee bezorgd is, drinken ze samen een borrel of een kop koffie of een glas bier, net waar de klep van de pet heenwijst. Zij doen dat altijd bij Boelens. Lang zitten ze nooit bij elkaar. — Jij moet eens een avond bij ons ko

— Jij moet eens een avond bij ons komen, zegt Bernardus.

Maar daar zegt Petrus overheen: — Kom jij maar 's een avond bij mij!

— Kom jij maar 's een avond bij mij! Dan brengt Truus hun koffie. Petrus

Dan brengt Truus hun koffie. Petrus kijkt even op — en zegt tegen haar: Vervolgverhaal • • — Jij hoeft niet zo lief tegen miJ"

— Jij hoeft niet zo lief tegen miJ" baas te doen!

— Wat doe ik....?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen