Stelling: Een Werkwkpntie Is Geen Vakantie

Het leukste aan een vakantie lijkt vaak de voorpret: het zoeken van een bestemming (bij ons is dat heel vaak Marokko), het bekijken van de landkaart (die ik nooit goed meer terug kan vouwen), het lezen van de reisgids en eventueel van een roman die in het gebied speelt. Ik maak me dan een idyllische voorstelling van het landschap, de mensen, het hotelletje en de auto- of vliegreis. Alles blijkt echter altijd anders uit te pakken dan ik verwacht had: ik word geteisterd door muggen, de bevolking lijkt stug, de hotelhouder heeft sinds de opening in ‘63 de matrassen niet verschoond en de rechter draagarm van de auto breekt bij het rijden over een Marokkaanse piste. Gelukkig laat ik m’n vakantiepret daardoor niet bederven. Juist dan, als je in onverwachte situaties belandt en afwijkt van de geëffende paden, heb je soms ontmoetingen met mensen die je vakantieherinne ringen bepalen. Jammer dat zoveel mensen zich tegenwoordig niet meer laten verrassen. Het weer is bekend via buienradar, Street View is zo duidelijk dat je op je bestemming al een déjà vu gevoel hebt, je hebt al boven het hotel gehangen met Google Earth en je Tom Tom geeft de kortste weg aan. “Goede Tijden, Slechte Tijden” blijkt zelfs op je laptopje in Timboektoe te ontvangen en je verzekerde kapotte huurauto wordt stante pede vervangen door een andere. En mocht het hotel erg tegenvallen, dan is er wel een of ander consumentenprogramma dat de zaak eens aan de kaak stelt. Juist door het elimineren van alle mogelijke “verrassingen”, zie je dat mensen juist in de penarie belanden. De mens, de natuur, alles blijkt weerbarstiger dan vermoed. Dat geef juist een vakantie charme. Tsja, hoe leg je dat uit?

Moet je voorstellen dat er een groep jongelui langskomt in een land waar ze nog nooit geweest zijn, die nog nooit een tegeltje gelijmd hebben of een hamer ter hand hebben genomen. Die gaan binnen één week drie projecten realiseren in een omgeving waar allemaal straatarme mensen wonen. Wat voor indruk laat je na? En wat voor jaloezie wekt dit op onder de mensen. Wie help je wel en wie help je niet? Vandaag ga je bij iemand eten brengen en wie doet het morgen? Wat kun je doen, wat is het doel? Een hele kleine druppel op een ontzettend grote plaat van armoede en ellende? Dat is wat hij te horen kreeg toen hij vertelde dat hij op werkvakantie zou gaan. Waarheid, absoluut! De nood is zo groot, de hulp zo weinig. Wat kunnen onervaren jongeren doen voor al die hulpeloze mensen in dat vreemde land? Weinig toch? Maar gaat het niet verder dan het lijmen van die tegel of het vervangen van dat kozijn? Een stukje barmhartigheid en naastenliefde. Tijd nemen voor die ander, luisteren naar de verhalen verteld met handen en voeten. Het verlaten van de luxe, vertrouwde en welvarende omgeving om te leven in een land waar de tijd en de ontwikkelingen stil hebben gestaan. Geen luxe, geen welvaart. Zorgen om eten, om onderdak, om gezondheid. Ga maar. Ja jij! Jongere die dit leest. Ervaar de armoede en ellende. Laat die kleine druppel dé druppel worden in je eigen hart, waardoor je ogen geopend worden voor wie we zijn als luxe levende westerling. Dan zul je pas echt waarderen hoe luxe wij hier leven. Durf jij een druppeltje van jezelf aan die ander te geven?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen