Looft de Heere

We weten allemaal, dat Psalm 117 niet de enige psalm is, die begint of eindigt met deze rijke oproep. Dit woord ‘Hallelujah’ vinden we ook niet alleen terug in het zogenaamde ‘Hallel’, de Psalmen 113 tot en met 118, die door de Joden op hun grote feesten gezongen werden en wel in het bijzonder op het Paasfeest. De lofzang, die Jezus met Zijn jongeren in Zijn laatste lijdensnacht aan het Paasmaal gezongen heeft. Voor de eerste maal komt het in onze psalmbundel voor in Psalm 104, het laatste vers. Letterlijk betekent het: “Looft de Heere.” Dit Hebreeuwse woord is in onze Bijbelvertaling letterlijk overgenomen.

Door de onbekendheid van de betekenis van dit woord werd en wordt het nogal eens misbruikt om er een groep personen of zelfs een kwalifi catie van een bepaalde zaak mee aan te duiden. Jammer, dat wij zo klakkeloos zijn in ons taalgebruik. Ja in dit verband is het zelfs een misbruiken van Gods naam.

Voor ons moet het, evenals voor de oudtestamentische Jood, een extra aansporing zijn om de Heere groot te maken. Want, daar ontbreekt nogal het een en ander aan, zo niet alles! Het is ook niet voor niets, dat we deze aansporing juist in de psalmen aantreffen, als we bedenken, dat de liederen, die veelal mede in verband met de eredienst gezongen werden, toch op de grootmaking van Gods deugden waren gericht. Van dat ‘hallelujah’ komt niets meer terecht in ons leven, tenzij we door Gods genade Hem leren kennen en vrezen.

Het is immers door onze bondsbreuk in Adam allemaal zo anders geworden. Toen stond het menselijk leven in de dienst van God en stond de Schepper van hemel en aarde in het middelpunt. Toen was het allemaal vanzelfsprekend. Een aansporing was niet nodig om de Heere te loven. Hij had de mens geschapen met het doel, dat de verheerlijking van Zijn deugden in het middelpunt stond. Wat is ons leven dan geheel anders geworden. Alles blijkt in strijd te zijn met die grote scheppingsopdracht. Niet de Heere, maar wijzelf staan in het middelpunt. Wij bedoelen immers Gods eer niet. Jesaja zegt: Wij dwaalden allen als schapen, wij keerden ons een iegelijk naar zijn weg. Allemaal van God weg, middelpuntvliedend, met de rug naar God. Ga het maar na in het leven van alle dag. Jij en ik zoeken de eer van de Heere niet. Thuis, op school, in de maatschappij en zelfs in de kerk is ons leven van de Heere af gericht. Er is zelfs niemand, die God zoekt. Wij stellen onszelf centraal en zelfs de Heere buiten ons gezichtsveld, ook al komen we regelmatig in de kerk. Zolang de Heere nog doet, hetgeen in ons straatje past, dan kan Hij nog geduld worden, maar, o wee, als de Heere eens anders werkt, dan wij verwachtten of hoopten.

En toch heet het tot mensen: Hallelujah, Looft de Heere. Hoe dan? Hoe moet dat dan? Dan moet er wel veel veranderen. Inderdaad, heel veel, ja alles in ons leven. Wat is het dan begrijpelijk, dat er een totale levensvernieuwing moet plaats vinden, een opwekking uit de doden, een levendmaking.

Maar dat is dan ook het grote voorrecht van degenen, die leven onder de openbaringsvorm van het verbond. Wij weten uit de boodschap van God, dat er een levensverandering mogelijk is. Zodanig, dat God weer de hoogste plaats in het leven inneemt. Dat wij weer gaan vragen naar Zijn wil en wet, maar ook juist om in Zijn gemeenschap hersteld te worden.

Begrijp je nu de grote betekenis van dit hallelujah uit de kortste van de psalmen? God heeft het mogelijk gemaakt door Hem, die deze psalm zong in de lijdensnacht! Hallelujah!

• ds. P. Honkoop (1928-1994)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen