Twee zeldzame jubilea: 60- en 70-jarige echtvereniging

Het leven glijdt tegenwoordig niet neer kalm voorts als een rustige vliet. L Lijkt meer op een wilde bergstroom, hie ongebonden in zijn vaart, van de Eoogte neertuimelt en zich tussen rotsen «n klippen heen een weg moet banen. 'iet leven is steeds even vol en druk. ^e rust is te zeer uit onze eeuw geweken Wij voelen ons met zweepslagen Lortgedrevcn. Nauwelijks is de ene aak afgewerkt of de volgende roept ons I en eist dezelfde inspanning van on- ^ toch zeer begrensde kracht. iHet leven ook op ons eiland maakt

iHet leven ook op ons eiland maakt Bet meer de indruk van een vreedzaam kndschap, waarin alles rust ademt en bch van gestadige arbeid op veld en jkicer spreekt. Het dreunt om ons heen nTin een machtige fabriek met stamtende machines en oorverdovend lafraai. Wij ondergaan het leven eigenlijk leer, dan dat wij het in volle bewust- Kid 'leven: de wervelwind van de arleid neemt ons op en sleurt ons mede; tij jachten van de ene dag op de andere ioort en lopen gevaar ons zelf in al ^e drukte te verliezen. Fwat een voorrecht dat we in die jak-

Wende wereld hebben onze gedenkda- |n, waarin het donderend geweld van ' gewone leven een ogenblik moet Vijgen.

Spraken wij reeds met verwondermg it de heer en mevrouw J. Huijer-van nten alhier op 26 februari 1958 hun -jarige echtvereniging mochten herjnken, het behoort ongetwijfeld tot de ildzaamheden wanneer een echtpaar h 70-jarig huwelijksfeest mag vieren. .t grote voorrecht valt de heer en me- .•ouw P. Snaauw-Overbeeke te beurt, iv. op 24 maart a.s. 70 huwelijksjaren Jjn opgenomen in de oceaan der eeuwigheid en gesnoerd aan het koord. 'ie viering van z'n zeldzaam jubileum ift als het ware de ban van het tijdeike voor een ogenblik op en men wordt ipaald dat onze jaren zijn als een voortsnellende schaduw. De herdenking ^n dit belangrijke feit dwingt ons tot feditatie, bespiegeling en beschouwing. It gewone leven geeft daartoe zo weifg gelegenheid; de strijd om het beaan is zo groot en wij gaan gebukt onder allerlei zorgen en beslommerin- :n, die ons niet loslaten. Ons leven eist veel.

et is de grote levenswet, dat de opende generatie de meer bejaarden ouden van dagen terug dringt Dit is it anders mogelijk en niemand mag zich over beklagen. Er is telkens lUW bloed nodig, indien kerk, staat maatschappij niet aan aderverkal- !g zullen gaan lijden.

.1 zouden wij de bruisende kracht 1 de jonge generatie niet gaarne wilmissen, op welk gebied dan ook, ook grijsheid is een zegen voor onze gelenschap. Zij mag niet meer over 'sieke kracht en uithoudingsvermobeschikken om belangrijke ambten functies in kerk, staat en maatschapte bekleden, zij draagt toch een an- •e zegen in haar handen, waaraan de enleving niet minder behoefte heeft aan de frisheid en stuwkracht der gere generatie.

e Bijbel noemt de ouden onze geonden. Lees het Boek der boeken iv, en gij ziet hoe het daarin een bijdere gunst heet om ,zat van dagen" grave te dalen, inplaats van in de heid als een bloem des velds afgoden fe worden.

ip 't eerste gezicht schijnt het belemdend, dat men grote prijs stelt op zeer lang leven. De ouderdom komt lers altijd met gebreken. Niemand it ze beter dan de hoogbejaarden zelf. igeen ziet de oude dag als een ikbeeld voor zich opdoemen, ook al de sociale voorzieningen voor de len van dagen gunstig te noemen; zij inen er zich niet mede verzoenen dat leven ten einde neigt en zij afstand ten doen van allerlei aardse gegten. Oud, dat betekent voor hen afgedankt. Afgedankt door de kring, waar in zij vroeger werkten, waarin zij misschien min of meer de toon aangaven, maar die alleen mannen in de volle bloei weet te waarderen. Bij het oudroest geworpen door handen, die zij menigmaal in lichtzinnige gezelschappen hebben gedrukt, waarlijk het is een armoedige ouderdom, die een leven besluit, waarin de geestelijke en eeuwige waarden niet geteld worden.

Dit zijn de eenzamen onder de ouden. Van allen en een ieder verlaten, omdat er geen geestelijke banden in de jonge jaren gelegd zijn en geen vonken van liefde gestrooid worden, waardoor andere harten in een blijvende wederliefde ontvonkten.

Heel anders is het gesteld met de hoog bejaarde echtparen J. Huijer-van Zanten en P. Snaauw-Overbeeke. Hun grijsheid is niet minder schoon dan hun bloeiende jaren, al is het een schoonheid van andere aard. Zij staan nog midden in een kring van liefhebbende, warm-kloppende harten, die hun nooit naar waarde kunnen vergelden, wat zij ii^ een reeks van jaren voor hen geweest zijn, ja ook nu nog zijn van dag tot dag en van uur tot uur want op 7,0 hoge leeftijd telt men het leven liefst bij uren.

Het zeer hoog bejaarde echtpaar P. Snaauw-Overbeeke zal D.V. op 24 mrt. a.s. handen te kort hebben om de dank hunner kinderen, kindskinderen, verwanten, vrienden en bekenden aan te nemen en vast te houden. Maar hun hart is groter dan hun beide handen. En daarin leggen Èij al die dank als een onverdiende zegen.

Wij weten het wel, het zal hun in zekere zin leed doen, dat zij minder dan vroeger vermogen. De krachten zijn ingezonken, de leden zijn strammer geworden, de gebreken van de ouderdom doen zich gaandeweg meer gevoelen; zij kunnen niet meer zorgen, helpen, steunen als in 't mooie verleden 't is alles waar, maar zij kunnen hun familie en ons nog liefhebben met geheel hun hart, en is niet de liefde de meeste?

Alleen hun tegenwoordigheid in huis, op de bekende plek in de kamer, op de stoel, die aan geen ander wordt gegeven, is een onuitsprekelijke weldaad.

De heer P. Snaauw, die gedurende vele jaren en tot op hoge ouderdom een leidende functie in de Gereformeerde Kerk alhier bekleedde, geniet om zijn oprecht geloof een groot vertrouwen in de plaatselijke gemeenschap.

De hoogbejaarde echtparen J. Huijervan Zanten en P. Snaauw-Overbeeke, die de leeftijd van de zeer sterken zijn overschreden hebben vele wederwaardigheden beleefd, en zijn gegaan door goed en kwaad gerucht en voelden zich menigmaal pijnlijk getroffen door al het onrecht dat zich in de wereld openbaart. „Hij is mijn Rotssteen en in Hem is geen onrecht!", dit is het thema hunner getuigenis, waarmede zij de jongere generatie ook thans nog zegenen. Ja in hun eigen levensdraad lagen

Ja in hun eigen levensdraad lagen ook wel eens onontwarbare ki!iopen, maar zij hebben tot hun verwondering gezien, hoe al die knopen door een onzichtbare Hand losgemaakt werden; hoe het onbegrijpelijke in het licht der latere jaren begrijpelijk werd en een onderdeel van een schoon Geheel bleek te zijn.

P. BOM,

ambt. ter secretarie

Ooltgensplaat, 18 maart 1958.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen