Hulp aan Polen, sterretjes aan hun donkere hemel...

E Het doel was het bezoeken van 2 ziekenhuizen en aldaar een zending medische hulpgoederen achter te laten. De volgeladen transportauto was reeds zaterdags voorafgaand vertrokken en de bedoeling was dat wij gezamenlijk in de ziekenhuizen de hulpgoederen zouden lossen, verdelen en introduceren. Zeer teleurstellend was het voor ons dan ook, at wij geen getuigen mochten zijn van et lossen van de container, welk wel door ons zelfwas ingepakt. Eigen initiatief nemend, waren de chauffeurs van de transportauto van mening, dat wachten op de flakkeese begeleiding zinloos was. Na lossen werd dan ook meteen weer opgestapt naar het volgende adres. De vreugde van het lossen is ons jammer genoeg niet gegund en daarnaast is met dit gebeuren onze verantwoordelijkheid ons ontnomen.

Nadat wij maandag 17 september de auto volgeladen hadden met onze bagage, diverse voedselpakketten en teerkost voor onszelf onderweg, werd om 6.15 uur gestart met de reis naar het onbekende. Rond 9 uur werd de grens bij Denekamp gepasseerd en behalve 1 '/2 uur vertraging vanwege files in Oost­ Duitsland werd de tocht zonder oponthoud voortgezet tot ons eerste slaapadres te Sule(;in, ongeveer 60 km. na de Poolse grens. Aldaar werden wij rond

18.00 uur zeer hartelijk ontvangen door onze gastheer, pastoor Jozef. Na de avondmaaltijd werd kontakt gezocht met onze Poolse tolk, die wij dinsdagsmorgens op onze doorreis naar Oost­Polen te Poznan hebben opgepikt. Volgens planning bereikten wij dinsdagavond Losice. Het hier gesitueerde ziekenhuis cq. gezondheidscentrum was ons eerste doel. Een zeer hartelijke ontvangst wachtte ons en tijdens de maaltijd werd over en weer informatie uitgewisseld.

Na een goede nachtrust in een nabijgelegen internaat hebben wij 's woensdags de geloste goederen uitgepakt onder toeziend oog van de direktie, medische staf en verpleging. Ongelooflijk blij was men met het meegegeven materiaal, wat o.a. disposable spuiten en naalden, hechtmateriaal, papieren handdoekjes bevatte.

Daarnaast werd een röntgen­apparaat en een blauwe lamp (ten behoeve van baby's) meegebracht. Gelukkig was met ook met de meegebrachte desinfektantia en de verpleegstersuniformen. Nadat dit al was bewonderd werden we meegenomen voor een rondleiding door het huis. (grootte ongeveer 130 bedden).

Wat wij daar gezien hebben, heeft ons verstomd. Het enorme gebrek aan hygiëne als gevolg van het ontbreken van schoon en heel linnengoed, zeep, verbandmiddelen, etc Hier was geen enkele vorm van privacy

Hier was geen enkele vorm van privacy voor de patiënt te bekennen: bed was tegen bed geschoven vanwege het enorme aantal padenten. De lakens zouden bij ons nog geen dienst doen als lorren: zo kapot en grauw. Halverwege de gang deelde een zuster soep uit: tot onze verbazing kwam die uit een emmer! Tijdens onze verdere tocht door dit huis

Tijdens onze verdere tocht door dit huis belandden wij in de kelder, waar een róntgenkamer en laboratorium was gesitueerd. Navraag leerde ons dat in dit

huis geen lift of rolstoel was. Patiënten werden 'gewoon' de trappen afgedragen of afgesjord. In Nederland een zeer ongeloofwaardige situatie, maar hier werkelijkheid!

Vrijdag hebben we diverse gezinnen bezocht en kennis genomen van de grote armoede en de enorme hartelijkheid, welke de Polen bezitten. Hier werden we ook gekonfronteerd met armoede en naar onze maatstaven zeer slechte hygiënische omstandigheden: we zagen dat 3 gezinnen het moesten doen met 1 toilet. Het hebben van een slaapkamer is luxe: meestal heeft deze kamer nog 2 funkties, zoals woonkamer en studeerkamer voor de kinderen.

Nadat we de tolk weer thuis hadden gebracht zijn we richting Sulegin vertrokken, alwaar we bij pastoor Jozef weer onderdak verkregen.

Om zaterdags thuis te komen moesten we toch nog wel wat over ons heen laten komen. Na vertrek uit Sulegin hebben we ongeveer 1 uur onder toeziend oog van de Poolse douane moeten wachten. Vervolgens 1 Vi uur in de file gestaan vanwege een groot aantal ongelukken en last but not least verrastte de Nederlandse douanier ons met de mededeling dat onze bagage zijn belangstelling had, hetgeen ook weer % uur in beslag nam.

Uiteindelijk wachtte ons rond 18.00 uur een heerlijke kop koffie in Middelhamis.

Polen, een land vol verrassingen en hartelijkheid, daarnaast zeer triest, troosteloos en grauw-ogend, heeft de hulp uit Nederland en dan met name van Flakkee, zeer gewaardeerd.

Wij, hulpverleners, beseffen dat elk transport een druppel op de gloeiende plaat is. Tevens zijn wij ondanks de vele tegenslagen op deze reis weer thuisgekomen met de wetenschap dat elke hulp, in wat voor vorm dan ook, voor de Polen een sterretje aan een donkere hemel is. De Poolse dankbaarheid heeft ons dan ook een steuntje in de rug gegeven om met dit werk door te gaan.

Verstomd over dit ongelooflijke hebben wij in de namiddag afscheid genomen en zijn vertrokken naar ons 2e doel: een groot ziekenhuis (ongeveer 700 bedden) in Chelm. ongeveer 150 km. ten zuiden van Losice.

Allereerst werd ons de mogelijkheid gegeven ons te verfrissen in het bij het ziekenhuis gelegen logeerhuis. Ook hier wachtte ons een hartelijke ontvangst.

De avondmaaltijd werd gebruikt in tegenwoordigheid van de direktie van het ziekenhuis en vertegenwoordigers van de vakbonden, waaronder Solidariteit.

Donderdagsmorgens wachtte ons de zeer onaangename konfrontatie met onze opengebroken Ford-bus: verdwenen waren autoradio, termosfiessen, krat met blikjes drinken, pakken koffie en andere etenswaren, tupper-waredozen met inhoud, een babytas met inhoud, slaapzak, etc. Nadat de gearriveerde politie alles bekeken had moesten wij zowel naar het politie-buro als naar de garage, om de schade te laten herstellen. Deze tegenslag kostte ons ruim een halve dag, waardoor wij pas in de namiddag het gegeven medische materiaal konden introduceren.

Wegens tijdgebrek moest dit heel snel gebeuren, omdat wij ook heel graag de ziekenhuisafdelingen wilden bezoeken om een indruk te krijgen hoe hoog de nood hier was. Onze verwachtingen waren beslist niet hoog gespannen, en dat was maar goed ook: hier vonden wij patiënten welke op de gangen verpleegd werden, omdat de kamers overvol waren: ook hier was de privacy totaal afwezig.

Tijdens de rondleiding over de operatiekamers met de daarbij gelegen sterilisatie-afdeling liet ons zien dat het steriliseren van materiaal nog zeer primitief plaatsvond: op een kookplaatje werd verband en materiaal in een metalen emmer uitgekookt terwijl wij hierbij aanwezig waren. Welke maatstaven men hier hanteert ten aanzien van steriliteit en hygiëne, is ons niet duidelijk geworden. Hoewel alles vooroorlogs oogt, gingen alle deuren voor ons open. Ook hier was men zeer gelukkig met het meegebrachte materiaal, wat o.a. disposable handschoenen, spuiten en naalden bevatte. Daarnaast papieren handdoekjes, verbandmateriaal, zeep, verpleegstersuniformen en een onderzoektafel.

Nadat wij afscheid hadden genomen van het ontvangstkommittee zijn we weer vertrokken naar Poznan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen