Een sterfbed

Ik krijg weleens de vraag wat het zwaarste is van het predikantschap. Over het antwoord hoef ik niet lang na te denken. Het is de pastorale begeleiding bij rouw. Niets is zo aangrijpend als het zitten bij een sterfbed, soms te moeten ervaren hoe er nog een doodsstrijd moet worden gestreden. En dan het intense verdriet van het afscheid nemen. Toch zijn er juist in die dagen ook heel waardevolle momenten. Als kinderen (soms nog met een van de ouders) eensgezind om een stervende vader of moeder mogen zitten. Niet wat hen verschilt, maar wat bindt, telt. Er worden herinneringen opgehaald. Een lach en een traan. Er wordt naar elkaar geluisterd, op elkaar gereageerd. Niet zelden worden er psalmen gezongen. Kostbare momenten. Als predikant voel ik me bevoorrecht als de familie me in deze intieme kring wil opnemen. Dat je mag delen in de gesprekken waaruit je later kunt putten om de rouwdienst te leiden. Het is een bijzonder voorrecht als de stervende nog lange tijd aanspreekbaar is. Er bewust afscheid van elkaar kan worden genomen. Soms is het wenselijk om al eerder van elkaar afscheid te nemen, bijvoorbeeld wanneer er sprake is van beginnende dementie of er een tumor in het hoofd is geconstateerd. Of als er een ingrijpende operatie moet worden uitgevoerd en er ernstig rekening mee moet worden gehouden dat onze geliefde de operatie niet zal overleven.

Zo herinner ik mij een man die tegen zijn vrouw en kinderen zei: „Als ik straks door de tumor in mijn hoofd dingen ga zeggen die je niet kunt begrijpen, herinner je dan wat ik nu tegen je zeg. Vergeet nooit dat ik ontzettend veel van jullie houd.” Later hoorde ik van de kinderen dat ze zo blij waren dat vader dat tijdig had gezegd. Tegen Hizkia werd gezegd: „Alzo zegt de HEERE: Geef bevel aan uw huis, want gij zult sterven, en niet leven” (Jes. 38:1). Hij moest de zaken rond zijn overlijden en voor de periode daarna gaan regelen. Voor nabestaanden betekent het veel als de overledene de zakelijke kant goed heeft geregeld. Dat geldt ook van de begrafenis. Het is heus geen verkeerde zaak om aan te geven waar u begraven zou willen worden, welke begrafenisondernemer er moet worden benaderd. Als predikant vind ik het ook fijn als de overledene heeft aangegeven welke psalmen er mogen worden gezongen tijdens de rouwdienst en welk gedeelte uit de Schrift voor hem of haar belangrijk is geweest. Wat dat laatste betreft: wat is het een zegen als er gesproken is over de eindbestemming. Het mag niet zo zijn dat hierover in dit leven nooit is gesproken met uw dierbaren. Ook als u van uzelf moet zeggen: Ik ben een missend mens.

Ik vroeg het eens aan iemand: Hoe zou u uw zus typeren in dit opzicht? Zij antwoordde: Heel haar leven staat in het teken van Hizkia’s gebed: „O HEERE, ik word onderdrukt, wees Gij mijn Borg” (Jes. 38:14b).

Dordrecht,

Ds. W.A. Zondag

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen