Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Verrekijker

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Verrekijker

2 minuten leestijd

Soms slaat hij meerdere keren per nacht toe. Steevast is het omdat a) zijn deken te los zit of b) hij dorst heeft. Dan verstoort hij mijn verkwikkende REM-slaap met een oorverdovend: „Papa, papa, papa, papa, papa, papa, papa” en sprint ik, slaapdronken, naar zoonlief om hem bij te staan in zijn noodsituatie.

Dit tijdperk moet ten einde komen, besluit ik na een rampnacht. Ik heb een paar nachten op rij goed geslapen en dat is uitmuntend bevallen. Als het twee nachten stil is gebleven, zet ik mijn plan in werking. Poeslief zeg ik tegen mijn zoon: „Jij hebt nu al een paar nachten niet geroepen, hè? Volgens mij kun jij ook goed slapen als je deken een keer iets minder strak zit.”

„Ik kan hem zelfs een beetje zelf vastmaken”, antwoordt hij. „En volgens mij kun jij’s nachts ook best zelf een slokje water uit je beker drinken als je dorst hebt”, ga ik verder. „Denkt u?” vraagt hij. „Ik weet het zeker”, reageer ik. Wat voelt meneer zich ineens groot; z’n oogjes glimmen van trots. „En weet je”, voeg ik eraan toe – allicht enigszins onpedagogisch: „Als het jou lukt om de hele week niet te roepen, krijg je van mij een cadeautje.”

„Een verrekijker!” roept hij meteen. Daar verlangt hij al maanden naar. Ik kijk een beetje bedenkelijk. „En als een verrekijker te duur is?” vraag ik. Met enige moeite weet hij nog vijf andere cadeautjes te verzinnen. „Maar eigenlijk wil ik gewoon een verrekijker, papa.” „Ik heb je gehoord. Ik zal eens kijken. Over een week krijg jij je cadeautje. Maar ik vertel niet wat ik voor je ga kopen.”

„Vandaag krijg ik mijn verrekijker, toch?” schudt de kleine me een week later wakker. „Jij krijgt vandaag je cadeautje”, reageer ik. „Maar ik heb natuurlijk niet gezegd dat het een verrekijker is.” De kleine laat zich niet van de wijs brengen. „Maar het is wél een verrekijker”, zegt hij. „Hoe kun jij dat weten?” vraag ik hem. „Het kan toch ook een kleurboek zijn, of kneedklei?” „Nee, hoor! U weet dat ik het allerliefst een verrekijker wil.”

Zijn kinderlijke vertrouwen in papa stelt –in ieder geval deze keer– niet teleur: het is een verrekijker. De hele dag tuurt hij naar takjes, paddenstoelen en overburen. Als ik hem ’s avonds onder de wol stop, vraagt hij: „Papa, mag ik nu weer roepen als ik dorst heb?”

Arien van Ginkel is vader van vier kinderen, onder wie een tweeling, en werkzaam als mediastrateeg.

Dit artikel werd u aangeboden door: Terdege

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van dinsdag 28 januari 2025

Terdege | 112 Pagina's

Verrekijker

Bekijk de hele uitgave van dinsdag 28 januari 2025

Terdege | 112 Pagina's