Digibron cookies

Voor optimale prestaties van de website gebruiken wij cookies. Overeenstemmig met de EU GDPR kunt u kiezen welke cookies u wilt toestaan.

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies

Noodzakelijke en wettelijk toegestane cookies zijn verplicht om de basisfunctionaliteit van Digibron te kunnen gebruiken.

Optionele cookies

Onderstaande cookies zijn optioneel, maar verbeteren uw ervaring van Digibron.

Bekijk het origineel

Verzen in vertrouwde taal

Bekijk het origineel

+ Meer informatie

Verzen in vertrouwde taal

2 minuten leestijd Arcering uitzetten

Jammer dat geloofszaken nogal eens cliché-matig verwoord worden. Nu is dat in een pastoraal, vriendschappelijk of huiselijk gesprek niet zo erg, want onder die omstandigheden zal er vaak sprake zijn van spontane uitingen, waarbij men gelukkig niet ieder zinnetje vooraf op een weegschaal hoeft te leggen. Anders wordt het wanneer men van religieuze gevoelens, zoals verwachting, blijdschap, schuldbesef en schaamte gedichten probeert te construeren en dan, terwijl er dus tijd is om wat langer na te denken, tot een zekere cliché-matigheid vervalt. En aan dat euvel is ook het bundeltje „Daar waar de zon nooit ondergaat" van W. Plomp weer niet geheel ontkomen.
Dat is dan de literaire kant. Inhoudelijk biedt het boekje veel goeds. Sommigen, het lezende, zullen zich herkennen. In de ontroering die aan sommige verzen ten grondslag ligt, in de verdrietelijkheden, in de bewogenheid, in de vragen. Plomp lardeert de gedichten royaal met bijbelse uitdrukkingen, ontleend vooral aan de psalmen. Dat is niet het geval in „Vogelconcert", overigens een van de aardigste verzen. Het gaat daarin over trillende snaren, en hij zegt dan van zichzelf „niet anders te willen,/dan zingende mijn weg te gaan".
Zoiets is begrijpelijk, want het behoort tot de aard van de christen te willen zingen. Zingen moet eveneens de dichter. Ook al heeft de zeer bekwame kunstcriticus C. Rijnsdorp er vijfentwintig jaar geleden al terecht op gewezen dat veel dichterlijk zingen tot spreken was geworden en vervolgens tot praten. Tegenwoordig lijkt er weer een beetje meer gezongen te worden door dichters - de gebonden versvormen komt men weer meer tegen - maar hoe het zij, een weinig meer zelfkritiek, wat ook kan betekenen dat niet al te snel naar de harp wordt gegrepen, zou geen kwaad kunnen.

W. Plomp: „Daar waar de zon nooit ondergaat". Uitgegeven door Boekencentrum, Zoetermeer, ƒ 14,25.

Dit artikel werd u aangeboden door: De Wekker

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 18 juni 1993

De Wekker | 16 Pagina's

Verzen in vertrouwde taal

Bekijk de hele uitgave van vrijdag 18 juni 1993

De Wekker | 16 Pagina's