Ze kunnen alles …

Kunnen

De toren van Babel. Best wel mooi dat de mensen van die tijd al zoveel kunnen. God heeft de wereld geschapen en vanaf het eerste mensenpaar gezegd: bewerken en onderhouden (NBG 1951: bewerken en bewaren). Zorgen voor wat God heeft gemaakt. Zelfs de macht en de werkelijkheid van de zonde zijn geen reden om die opdracht als niet gegeven te beschouwen. En welke mogelijkheden heeft God gegeven om die taak te verrichten! Wat valt er veel te ontdekken en te ontwikkelen: het wiel, het vuur, landbouw, bouwkunde, gereedschap, communicatiemiddelen, ver vaardigen van bouwmaterialen, jacht gerei. En wat kun je daarmee de mensen gemeenschap dienen! Nee, techniek is niet iets waarvan je op het eerste gezicht moet zeggen: da’s niks. De aarde is aan ons mensen toevertrouwd. Ontdek maar. Bouw maar. Zorg maar. Ja, ’t is een aanmoediging: jullie kúnnen het. En inderdaad, kijk maar: een stad met een reusachtige toren zien we in het landschap opdoemen. Onvoorstelbaar.

Dit kan niet

De Here God ziet het ook. Met dankbaarheid zal Hij – zo denk ik me, met alle respect , in – de kennis en de kunde van zijn mensen hebben gezien. Ze ontdekken die grote en vaak bedreigende wereld. Werpen dammen op. Leggen wegen aan. Regelen alarm systemen. Zorgen voor orde in de samenleving. Prima. Maar de Here God ziet die stad en kijkt naar die megalomane toren. Welk doel dient die toren? Dat heeft niets meer te maken met bouwen en bewaren maar alles met ‘kijk ons eens!’. Hier wordt de techniek een doel op zichzelf! Nu is alle vertrouwen op God weg. Hier is de techniek niet meer dienstbaar, maar geworden tot een kracht waarin de mens geen God meer nodig heeft. Dat je trots bent op wat je kunt: da’s oké. Maar dat je je kwetsbaarheid en afhankelijkheid over het hoofd ziet en dat je denkt het allemaal zelf wel te regelen: dat kan niet! Waar de afhankelijkheid van God ontbreekt en het luisteren naar Hem naar de achtergrond is verdwenen raak je niet alleen het contact met God kwijt maar óók met elkaar. Dan blijkt elk mens zijn eigen koninkrijkje te hebben met zijn eigen taal. Dan raak je elkaar kwijt. Als de mogelijkheden van de techniek de toekomst gaan bepalen, spreken ze elkaars taal niet meer. Tachtig mensen op een treinstation. Minstens zeventig staren naar een wonder van techniek: hun mobiel. Een geweldig product. Maar de communicatie is ver, vér weg. Dat mag je beschouwen als een oordeel van God.

Hoe kan het dan wel?

Ik moet denken aan het lied ‘Neem mijn leven, laat het, Heer, toegewijd zijn aan uw eer’(Gezang 473, Liedboek voor de Kerken 1973). Tien coupletten lang legt de schrijver van dit lied zijn leven aan alle kanten voor God neer. Onder andere ook: ‘Neem mijn handen, maak ze sterk, trouw en vaardig tot uw werk.’ Aan zo’n gebed ligt ten grondslag dat enerzijds techniek geen macht is die ons ‘zomaar’ leidt naar een heerlijke toekomst en anderzijds techniek niet een kracht is die op zich verkeerd is en ‘daarom’ bestreden moet worden. Voor techniek geldt het slot van vers 2 van Gezang 473: ‘Maak dat ik mijn voeten zet op de wegen van uw wet’. Dient het God? Dient het de mens?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen