1 is meer dan 99

“Nee, sinds maart hebben we nog geen enkele jeugdactiviteit gedaan …” “Nee, we kijken niet meer naar de onlinediensten, zo stil zitten in de woonkamer is niets voor onze kinderen.”

Twee fragmenten uit gesprekken die ik de afgelopen week heb gevoerd. En ze laten me niet los. Ze raken me. Ik word er intens verdrietig van. Wat is er toch aan de hand, als een kerk het jeugdwerk erbij laat zitten? Wat is er toch aan de hand, als ouders het opgeven hun kind bij de kerk te betrekken?

Denken we dat het zonder jeugdwerk en kerkbezoek ook wel goed komt? Denken we er helemaal niet over na? Kiezen we voor de weg van de minste weerstand? Hebben we zo’n groot vertrouwen op God dat we denken dat het Evangelie niet meer uitgelegd en voorgeleefd hoeft te worden? Is ons leven zo mooi, dat we God nergens voor nodig hebben? Of is ons leven zo gevuld dat God en kerk er niet meer bij passen? Is het omdat er toch niemand is die het merkt dat je al een tijd niet de kerkdiensten hebt gevolgd?

Het houdt me bezig. Raakt het me misschien omdat het ook aan mijn eigen vragen, neigingen en angsten raakt? Natuurlijk hoor ik ook veel mooie verhalen. Kerken die juist in deze tijd een stapje harder lopen voor de jeugd. Gezinnen die ’s zondags een eigen viering maken, omdat via een scherm kijken voor hen niet werkt. Maar toch lijken die minder mooie verhalen meer te blijven hangen.

Ik moet denken aan die herder die 99 schapen achterliet, om die ene te gaan zoeken. Die ene kon hij niet loslaten. Dat zouden wij toch ook moeten doen: zowel binnen als buiten de kerk zoeken wat verloren is of dreigt te gaan?!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen