Boekbesprekingen

Het Nieuwe Testament is niet te begrijpen zonder het Oude Testament. De christologie bijvoorbeeld is niet te vatten zonder vele oudtestamentische teksten en motieven. Psalm 110 is zo’n tekst. Er zijn heel wat academische studies geschreven met de verhouding tussen Psalm 110 en het Nieuwe Testament als onderwerp. Collega C.P. de Boer voegt zijn proefschrift toe aan het academisch debat, waarbij hij zich vooral (maar niet uitsluitend) richt op de Griekse vertaling van Psalm 110, LXXPs. 109 (de telling van de psalmen in de Griekse vertaling wijkt iets af).

In het eerste deel van zijn studie verkent De Boer de Hebreeuwse en Griekse versie van Psalm 110. De Boer heeft opvallende verschillen opgemerkt. In de Hebreeuwse versie is sprake van twee hoofdpersonen: God en David. LXXPs. 109 is anders: een onbekende spreker wordt naast God en David de derde hoofdpersoon. Deze keuze van de Griekse vertaler geeft de psalm ‘een profetisch karakter’. In zijn bespreking van de Joods-Hellenistische literatuur concludeert De Boer dat deze psalm niet messiaans geïnterpreteerd werd in de tijd tussen het Oude en het Nieuwe Testament. De nieuwtestamentische auteurs zijn de eersten die blijk geven van een messiaanse interpretatie van Psalm 110. In deel twee gaat De Boer uitgebreid in op alle citaten van Psalm 110 in het Nieuwe Testament. Hij toont daarin aan dat de nieuwtestamentische schrijvers LXXPs. 109 gebruiken om de vernedering en verhoging van Jezus Christus te schetsen. Hij vervult de belofte van de Vader (evangeliën) en Zijn verhoging betekent het heil voor de gelovigen (Hebreeën). Ik heb grote waardering voor de diepgravende exegetische analyse die De Boer in deze hoofdstukken tentoonspreidt.

De Boer biedt in het laatste hoofdstuk een theologische doordenking van zijn exegetische vondsten aan de hand van bestaande literatuur. Ik moedig collega De Boer aan om een aantal zaken in dit hoofdstuk breder uiteen te zetten. Zo wijst De Boer de opmerking af dat de belijdenis ‘Jezus is Heer’ blasfemisch is voor de nieuwtestamentische christenen. Terecht wijst De Boer op het anachronistisch gebruik van het begrip ‘monotheïsme’, maar hij gaat te snel door de hele zaak van ‘monotheïsme’ af te wijzen. Daar valt heel wat meer over te zeggen. De Boer concludeert daarnaast dat de nieuwtestamentische auteurs overtuigd zijn dat Jezus’ verhoging tot Gods rechterhand na zijn opstanding plaatsvond. Deze conclusie kan verkeerd opgevat worden en bewegen richting tritheïsme of adoptianisme.

Desalniettemin is collega De Boer van harte te feliciteren met deze mijlpaal en vrucht van jarenlange intensieve studie. Hij biedt genoeg materiaal om de geïnteresseerde lezer te boeien en te verheugen over Gods rijke Woord en het werk en de Persoon van Jezus Christus.

J. van den Os, Spijkenisse

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen