Rust (1) – Levensadem

Je zou er moe van worden

Net zoals in het vierde gebod zien we in Exodus 31 een verband tussen de schepping en het verbond dat God sluit met Zijn volk.

In Exodus 31 bevinden we ons aan het einde van de verbondssluiting op de berg Sinaï. Die verbondssluiting begint in Exodus 24 met de opdracht van God aan Mozes om de berg op te klimmen. In de hoofdstukken die volgen staan heel veel voorschriften en wetten. Het volk moet een tabernakel maken en daarvoor mogen zij vrijwillige ‘hefoffers’ brengen. Het ging dan om allerlei materialen voor de bouw van de tabernakel, die worden gevraagd van het volk. Maar God dwingt niet om ze te geven, Hij heeft de blijmoedige gever lief (2 Kor. 9: 7).

Daarna volgen nog de voorschriften voor het maken van de tafel voor de toonbroden, de gouden kandelaar en de vele voorschriften voor de offers. Een grote hoeveelheid werk draagt God Zijn volk op. Je zou er moe van worden. Dan volgt dus hoofdstuk 31. Hier gaat de ontmoeting tussen God en Mozes op de Sinaï-berg naar een einde. Mozes krijgt nu bijna de twee stenen tafelen in handen. Maar eerst lezen we nog één keer die herinnering aan het gebod van de sabbat. In hoofdstuk 31: 16 staat: ‘Laat de Israëlieten dan de sabbat houden, van generatie op generatie, als een eeuwig verbond.’

Kennelijk is dat vierde gebod over de sabbat zó belangrijk, dat het hier herhaald wordt. Waarom is dat? De reden volgt direct in de tekst die hierboven staat: de sabbat is een eeuwig teken, want God Zelf heeft na de schepping op de zevende dag gerust en Zich verkwikt.

God wil dat Zijn volk op Hem lijkt. De opdracht ‘wees heilig want Ik ben heilig’ vormt daarbij de rode draad in de relatie met Zijn volk. En dus geldt ook: zoals God rustte na de schepping, moet ook Zijn volk rusten na gedane arbeid. Zo wordt de steeds terugkerende rust een teken van Gods verbond met Zijn volk.

Na gedane arbeid is het goed rusten

Rusten is niet hetzelfde als ‘niets doen’. De rustdag was en is niet een dag waarop God helemaal niets deed. In Genesis 2: 3 staan drie werkwoorden: God rust; God heiligt; God zegent. Aan het einde van Gods machtig scheppingswerk zag God dat het goed was. Zeer goed. Ook na elke scheppingsdag staat er: God zag dat het goed was. Als de almachtige Schepper klaar is, overziet Hij Zijn werk. Dat doet God niet terwijl Hij hemel en aarde schiep, maar pas nadat Hij dat machtige werk heeft neergelegd. Hij zag dat het goed was. Verder lezen we niet van superlatieven. Gewoon ‘goed’. Zuiver. Daar zit iets in van diepe tevredenheid over het werk. Voor nu is het af. Nu gaat God rusten. Ook voor ons is het goed rusten na ‘gedane arbeid’! Als een klus die je moest doen eindelijk af is, kun je er tevreden over zijn. Moeilijker wordt het om tóch te rusten, terwijl het werk niet afgekomen is. Maar de sabbatsrust is dan ook niet een opdracht die pas ingaat als alles af is.

God heeft een ritme in Zijn schepping gelegd. Zes dagen kunnen we ons werk doen, maar dan is er ook een rustdag. God heeft het Zelf zo bepaald. Dat ritme is ‘ingeschapen’ in de mens. En juist in de rust laat God Zich vinden.

Tijd voor God en Zijn Woord

Heiligen betekent onder andere: apart zetten, afzonderen. Ook voor wie Jezus volgen geldt dat ze één dag in de week apart zetten van het dagelijkse werk én doen en laten. Omdat de Schepper van hemel en aarde dat óók deed. De rust die God opdraagt, draait dus om Hém. Niet om onszelf. In die rust komt er ruimte om te zoeken naar God en te rusten bij Zijn Woord. Daarbij kunnen we denken aan dingen niet doen die ons door de week in beslag nemen. Naast ons werk zijn er meer dingen die ons in beslag kunnen nemen. Neem nou het ‘beeldscherm’. Leg de telefoon (smartphone) eens aan de kant op de rustdag, zodat er naast de kerkdiensten meer tijd komt voor andere zaken. Dat hoeft niet per se alleen maar te gaan om Bijbelstudie. Denk aan een boek of artikel waar je maar niet aan toe komt om te lezen. Meer tijd voor het gezin, praten over dingen die je kinderen bezighouden, of een stukje Bijbels onderwijs, of …

Hoe dan ook wordt de rustdag zo een aparte (heilige) dag waarop we uitrusten én toegerust worden voor een leven met God, dankbaar voor wat Hij geeft.

Eén hele dag lang. Dus niet tot het mo ment dat de erediensten afgelopen zijn, om daarna toch weer wat meer je eigen gang te gaan. De rustdag als een heilige dag is ook heel wat anders dan een dag om uit te slapen, om in ledigheid van bankhangen, tv-zappend, door te brengen. Want de rust dag is een dag ‘van de Here Uw God’. Zo wordt ook vandaag die sabbats rust een teken van de relatie met God, zoals de sabbatsrust ook het teken van het verbond is, dat God sloot met Zijn volk.

Op adem komen

Nog even terug naar vers 17. Daar staat: ‘God rustte en verkwikte Zich’. Je kunt dat ook vertalen met: God rustte en kwam op adem. Zoals je na een intensieve wedstrijd op adem moet komen.

Nu is dat misschien wat vreemd om zo te zeggen over God. Maar het betekent dit: de sabbatsrust is levendmakend, zoals je moet ademen om te leven. Zo heeft Hij één dag per week gegeven om op adem te komen. Bij Hém! Op lévensadem.

Dát is nu waar het de Here om te doen is: ‘Mens, geliefd kind: rust uit … kom bij Mij op adem. Stop en leg je werk neer.’ Kom maar even op adem. Zoek naar het leven zoals God dat voor jou bedoeld heeft, door even stil te staan.

Zo wordt de rustdag geen dag waarop je niets of veel minder ‘mag’ dan op andere dagen in de week, maar een levendmakende dag.

De sabbat is om nóg een reden levendmakend. Want het is een teken dat de heilige God Zijn volk heiligt; apart zet, door één dag aan God te wijden. Zo wordt Israël steeds opnieuw herinnerd aan de Schepper. En zo wordt de rust een herinnering en kenmerk van u en jou als christen in deze wereld.

Voor de christelijke gemeente is die sabbatdag de eerste dag van de week. De dag waarop we in alle rust mogen leven met de opgestane Heiland Jezus Christus. God vraagt niet om stil te blijven staan bij de letter van de wet, maar te leven naar de diepere bedoeling van het gebod, om te rústen. De discussies over welke dag de dag van rust moet zijn, of over wat je wel of niet mag doen op een rustdag, mogen best eens gevoerd worden, maar dat is niet waar het om draait. Want het is niet pas goed als je de zondag hebt ingevuld ‘zoals het hoort’. Nee, het is pas goed als je in de stilte, de rust van die ene gegeven dag in de week, Góds verborgen omgang zoekt. Want wie zoekt, die zal vinden.

Veelzeggend is het wat de Here Jezus daarover zegt in Markus 2: 27: ‘De sabbat is gemaakt ter wille van de mens, niet de mens ter wille van de sabbat.’ We kunnen ontspannen omgaan met de rustdag. Lerend om dankbaar te genieten van God, Zijn verkondigde Woord en Zijn machtige Schepping. Zo laat God Zich vinden in de rust.

Rust is een prachtige gave vol van Gods wijsheid. Bij je Verlosser rusten, dat is góéd rusten. Op adem komen, lévensadem!

Gespreksvragen

1. Kunt u in eigen woorden omschrijven hoe de sabbatdag een teken van het verbond is?

2. Hoe brengt u de zondag door?

3. Op welke twee manieren is de sabbatsrust levendmakend?

4. Hoe kunt u invulling geven aan de rust?

5. Wat zegt het u dat de rustdag niet om onszelf draait maar om God?

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen