Pasen

Iedere zondag is het Pasen. Jezus’ discipelen waren op de eerste dag van de week bij elkaar, toen ze eerst een aantal ooggetuigen hoorden vertellen dat Jezus leefde, en vervolgens Jezus zelf aan hen verscheen. Die gebeurtenis was zo overweldigend dat het hun gewoonte werd om elke eerste dag van de week bij elkaar te komen. Wij houden die traditie nog steeds in ere. Sommigen zeggen dat het een sleur wordt als je iets vaak doet. Dat risico is zeker aanwezig, ook met de gemeentesamenkomst. Maar Pasen hoort bij de dingen waarvan de betekenis je ontglipt, als je de regelmaat van de verkondiging ervan loslaat. Iedere zondag is het Pasen.

Pasen komt voor mij ook heel dichtbij bij een begrafenis. Er is, even nog, een open, leeg graf. De steen is afgewenteld, je kijkt de diepte in. De gestorvene is daar nog niet. Dat duurt maar even, want dan zakt de kist en vult het graf.

Maar dan spreek ik de woorden van de apostolische geloofsbelijdenis uit. Dezelfde woorden die we iedere zondag belijden. Sommigen zeggen dat zoiets een sleur wordt, maar als je het niet doet ben je ze bij het graf vergeten: ‘Ik geloof de opstanding van het lichaam en het eeuwige leven.’ Ik spreek de woorden uit als ambtsdrager, dat wil zeggen dat ik ze de rouwenden voorzeg en dat ik ze voor de rouwenden zeg als ze het op dat moment niet kunnen. Het moment van die woorden bij een open graf, dat is Pasen. En een paar dagen later, op weer de eerste dag van de week, vieren we het avondmaal. Ik breek het brood en bied een beker aan en laat het iedereen horen: ‘Tot een volkomen verzoening van al onze zonden.’ Dat is werkelijk Pasen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen