De scholen zijn weer begonnen, en de rest ook

Sinds twee weken zijn in Kampen de scholen weer open en klinken er hoge kinderstemmetjes in de straten en op het plein. Als er kinderen jarig zijn kunnen wij van het gezang en het hoerageroep meegenieten. Dat er dan af en toe een auto van een gehaaste vader of moeder wat ongelukkig wordt geparkeerd nemen wij graag voor lief. Ook het irritante gebrom van een werktuig op de bouw hoort daar bij. De zes stille weken, waarin de straten uitgestorven leken, voelden onbehaaglijker dan de levendigheid en de geluiden van nu.

Dat de vaders en moeders een gehaaste indruk maken is begrijpelijk. Wekenlang hoefde er geen strak schema gevolgd te worden en was het fijn als de kinderen uitsliepen. Nu moet de wekker weer gezet, het brood weer worden gesmeerd en de week weer nauwkeurig gepland. De agenda’s lopen vol met sport-, muziek- en zwemlessen. Daar bovenop wacht ook nog het werk. Met alle onvervulde vacatures in een krappe arbeidsmarkt kan de druk hiervan zelfs ongezond hoog worden. Menig forens zoekt in het openbaar vervoer naar een plekje om te hangen of te zitten, of sluit weer aan in de file tussen al het andere blik.

Niet alleen de scholen en het werk draaien weer op volle toeren, ook de kerkelijke gemeenschappen maken zich klaar voor een nieuw seizoen. In veel kerken is er in de maand september wel een zondag of hele week waarop speciale aandacht gegeven wordt aan kinderen en jongeren. In de week daarna starten dan de catechisaties, de clubs en de verenigingen weer. Voor we het weten zijn de weken van lagere druk en een meer ontspannen levenswijze geheel verdwenen en beginnen we weer te verlangen naar een herfstof kerstvakantie of zelfs te mijmeren over de zomervakantie van volgend jaar. En zo rennen we weer door alsof het nooit vakantie is geweest.

Bij deze ontwikkelingen kan de gedachte opkomen dat wij als nooit tevoren in een jachtige en hectische samenleving terecht zijn gekomen en dat vroeger het tempo aangenaam lager lag. Wie in een vorm van zelfmedelijden denkt dat dit echt zo is, wijs ik alleen maar op de woorden van Prediker:

Ja, wat heeft de mens aan al zijn zwoegen en aan wat zijn hart najaagt, waarvoor hij zwoegt onder de zon? Want al zijn dagen zijn vol leed, zijn bezigheid is verdriet. Zelfs in de nacht komt zijn hart niet tot rust. Ook dat is vluchtig. Is het dan niet goed voor de mens dat hij eet en drinkt en zichzelf in zijn zwoegen het goede laat genieten? Ook dit heb ik gezien: het komt uit de hand van God. – Wie eet en wie geniet er immers meer van dan ikzelf? – Want Hij geeft wijsheid, kennis en blijdschap aan de mens die goed is voor Zijn aangezicht. Aan de zondaar echter geeft Hij de bezigheid om te verzamelen en te vergaren, om het te geven aan wie goed is voor Gods aangezicht. Ook dat is vluchtig en najagen van wind (Pred. 2: 22-26).

Blijkbaar is het zwoegen en zuchten van alle tijden en worstelt de mensheid structureel om een goede balans te vinden tussen mogen en moeten. In allerlei bladen verschijnen rond deze tijd artikelen met tips hoe het vakantiegevoel langer vastgehouden kan worden. De meeste daarvan hebben een hoog open-deurgehalte, zoals het proberen buiten te eten of te wandelen, de agenda niet te vol te plannen en afscheid te nemen van overbodige spullen, vanuit de gedachte dat je in de vakantieweken zonder deze dingen ook gelukkig kon zijn. De meest in het oog springende tip die ik tegen kwam was het advies om op een meer ontspannen manier om te gaan met alles wat lijkt te moeten en hier bewust keuzes in te maken. Daarbij wordt het moeten, moeten, moeten feitelijk omgebogen naar een mogen, mogen, mogen.

Dat laatste zou een levenshouding moeten zijn die Gods kinderen op het lijf geschreven is. Niet alleen voor alles op school en in het werk, maar ook in de kerk. Ik moet niet naar de kerk, ik mag ernaartoe om God vanuit Zijn Woord te ontmoeten. En het zijn toch ook overbekende woorden van de Here Jezus als Hij Zijn volgelingen leert om zich geen zorgen te maken voor de dag van morgen:

Daarom zeg Ik u: Wees niet bezorgd over uw leven, over wat u eten en wat u drinken zult; ook niet over uw lichaam, namelijk waarmee u zich kleden zult. Is het leven niet meer dan het voedsel en het lichaam meer dan de kleding? Kijk naar de vogels in de lucht: zij zaaien niet en maaien niet, en verzamelen niet in schuren; uw hemelse Vader voedt ze evenwel; gaat u ze niet ver te boven? Wie toch van u kan met bezorgd te zijn één el aan zijn lengte toevoegen? (Matt. 6: 25-27).

Ik geef eerlijk toe dat ik mij ook regelmatig mee kan laten gaan in de hectiek van het leven aan de ene kant en het dromen over een volgende vakantie aan de andere kant. Maar diep in mijn hart weet ik dat ik er veel beter aan doe om na zes dagen van werken die rust te zoeken op de eerste dag van de nieuwe week. Daar kan ik iedere keer opnieuw met alle gelovigen samen de rustdag vieren die God heeft gegeven, nadat Hij hemel en aarde geschapen had. Om van daar uit vol verwachting toe te leven naar ‘de sabbatsrust die nog over blijft voor het volk van God’ (Hebr. 4: 9).

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen