Samen op weg

‘Waar gaan jullie naartoe?’ Dat zal in de vakantietijd weleens gevraagd zijn. Het is in ieder geval een heel belangrijke vraag als het gaat om onze levensreis. Wij hebben hier geen blijvende stad. ‘Waarheen pelgrim, waarheen gaat gij?’

Het volk Israël is bij de Sinaï. De Heere geeft een teken om verder te trekken. Hobab, een Midianiet en broer van Zippora, de vrouw van Mozes, wil na enkele maanden bij het volk Israël geweest te zijn terug naar het land van zijn vaderen. Maar Mozes zegt tegen hem: ‘Wij reizen naar die plaats, waarvan de HEERE gezegd heeft: Ik zal u die geven; ga met ons mee.’ Genade maakt mededeelzaam. Hij gunt zijn zwager een leven onder de hoede van de HEERE. Hij zal het bij Israël goed hebben, want ‘de HEERE heeft over Israël het goede gesproken’.

Niet slechts het goede van deze aarde. Wat arm als we daar genoeg aan hebben! Het gaat om het goed dat nooit vergaat: genade, vergeving, eeuwige zaligheid. En dat op kosten van het Lam. In de tabernakeldienst was ook Hobab daar duidelijk op gewezen. Over hen die de Heere niet liefhebben, heeft God niet het goede, maar het kwade gesproken. Ze zullen buiten staan, verloren gaan. Wat is het noodzakelijk dat we leren bedenken de dingen die boven zijn. Het aardse land Kanaän was niet het einddoel voor de aartsvaders en Israël, maar heenwijzing naar het Kanaän dat Boven is en dat zal neerdalen op aarde als Christus weerkomt.

Hobab wil echter terug naar zijn land en zijn familie. Het voortdurende gemopper en de revolutiegeest die onder het volk Israël heerste, zal zeker geen aanbeveling geweest zijn om mee te gaan en de HEERE te dienen. Ook nú is de kerk daarvoor helaas geen reclame. Mozes pleit echter niet op de kwaliteiten van het volk, maar op wat de HEERE gezegd heeft over die plaats en dat Hij gezegd heeft: ‘Ik zal u die geven.’ Gods verbond is ruim. Ook aan de vreemdeling die zich bij Israël voegde, wilde de HEERE Zijn belofte vervullen. Het verbond rust immers niet op kwaliteiten van de bondeling, maar alleen op de belovende God, op Zijn genade. Gods kerk wil graag ‘samen op weg’, omdat er ruimte is bij de HEERE. Ja, maar geen ruimte om de zonde te tolereren! De zonde moet beleden en bestreden worden. Laat het ons gebed zijn, voor onszelf, maar ook voor ons (kerk)volk: ‘Uw goede Geest geleide mij (ons) in een effen land.’ (Ps. 143: 10)

Er staat niet dat Hobab meegegaan is, maar uit Richteren 1: 16 en 4: 11 is op te maken dat zijn nageslacht in Kanaän heeft gewoond. Dat is tot zegen geweest. Ze zouden anders, zoals de andere Midianieten, vervreemd zijn geraakt van de HEERE en Zijn dienst. Hobab werd tweemaal genodigd. Hoe vaak heeft de Heere al geklopt op uw en jouw hart? Wat is ons antwoord? Waarheen gaan wíj? Samen op weg met Hém? Achter de overste Leidsman en Voleinder van het geloof aan? ‘Kom, ga met ons …!’ (Ps. 122) Dan zijn we een vriend en metgezel van allen die Zijn Naam ootmoedig vrezen en leven naar Zijn Goddelijk bevel. Op weg naar de rust die overblijft voor het volk van God. (Hebr. 4: 9)

Gij zult mij leiden door Uw raad,

O God, mijn heil, mijn toeverlaat;

En mij hiertoe door U bereid,

Opnemen in Uw heerlijkheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen