Kleine woorden

De situatie in de kerken houdt velen bezig. Er is onrust, soms onjuiste informatie, er lijkt sprake te zijn van partijschappen. Wat de een als de goede weg vooruit ziet, blijkt voor een ander onaanvaardbaar te zijn. Hoe het niet moet, is al veel gezegd – maar hoe moet het wél? En wat betekent het voor mijn standpunt als een ander dat niet dragen kan?

Grote woorden zijn er al zo veel gesproken, over elkaar en over de synode. Maar al onze grote woorden hebben niet geholpen. En als we de schuld niet vooral bij anderen willen zoeken, hebben we dan niet heel veel reden om te zwijgen? Of om kleine woorden te gebruiken, voorzichtig, waarbij we ons eerst afvragen of ze ons dichter bij een ander brengen met wie we het oneens zijn?

Wij hebben als kerken alle reden om ons te schamen en schuld te belijden. Is er wel een ‘oplossing’ waar we zonder schuld uitkomen? Misschien is het in deze gebroken wereld soms minder slecht om met schaamte een kleiner kwaad te aanvaarden dan vast te houden aan je eigen overtuiging en nog veel meer schade aan te richten.

In alle verwarring zijn er toch kleine lichtpuntjes. Er is veel hartelijk meeleven in andere kerken. Broeders en zusters lijden mee met onze ellende. Er wordt in kerken breed om ons heen voor de CGK gebeden. Ik hoorde ook van twee broeders die heel verschillend in de kerken staan maar elkaar lang gesproken hadden over de verschillen. Misschien zegt het veel over de situatie of over mij dat ik daar blij verrast mee was. Maar als we over de kerk willen praten, laat het dan persoonlijk contact met een ander zijn. En met de Hogepriester, die altijd voor Zijn kerk bidt …

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen