Het streven van de hoogleraren J.J. van der Schuit, G. Wisse en L.H. van der Meiden

‘De theologie van de drie hoogleraren laat een waardevolle uitdaging achter voor hen die de gereformeerde leer ervan betichten droog, abstract en theoretisch te zijn. Niets kan meer onwaar zijn.’ Een uitspraak die we in Apeldoorn van harte onderstrepen. Met dit citaat eindigt een boekje dat uit het Engels vertaald werd. Het werd geschreven in de context van onze dochterkerken in Canada en Amerika (FRCNA) en komt via deze omweg weer terecht in de context waarin de drie hoogleraren – te weten J.J. van der Schuit, G. Wisse en L.H. van der Meiden – gewerkt hebben aan het Wilhelminapark, ten dienste van de moederkerken (CGK).

Na deel 1 over de brede historische inbedding en een schets van de toenmalige kerkelijke context in de jaren 1920-1950 volgt deel 2 over een ‘gezonde theologie’. Daarin komt aan de orde wat volgens het bovengenoemde drietal hoogleraren het karakter is van de theologie met als concretisering: de verbondsleer en een korte uitwerking van de leer van de zaligheid (de ‘drie stukken’, Christus’ werk voor en in ons, Bijbel en bevinding). Deel 3 – en daar loopt alle theologie op uit – gaat over typeringen van de prediking als Schriftuurlijke, Christologische, bevindelijke en verbondsmatige prediking. Het eindigt met een paragraaf over de persoon van de prediker.

Er staat niets in deze bundel dat nieuw is voor lezers die thuis zijn in de kleine kerkgeschiedenis van de CGK. Het was ook de bedoeling van de schrijver om in de dochterkerken te laten zien hoe voorgangers die aan de overkant hun roeping volgden vanuit de moederkerken zijn opgeleid. Een rode draad door wat naar voren gebracht is, wordt gevormd door het moderne (!) onderscheid tussen ‘objectief’ en ‘subjectief’ en in samenhang daarmee ‘voorwerpelijk’ en ‘onderwerpelijk’. Dát onderscheidt verdient de nodige nadere doordenking en die heeft ook wel plaats gekregen in de achterliggende jaren. Er is het gevaar van ‘subjectivering’ van de waarheid, maar eveneens van een ‘objectivering’ ervan. Hoe dan ook legt deze bundel dit onderscheid op tafel en aan de TUA houden we nog altijd ‘wetenschap en vroomheid’ bij elkaar, al is het onjuist om dit tweetal op één lijn te zetten met het schema van objectief en subjectief. De Bijbel is nu eenmaal geen ‘object’, maar het Subject van het levende Woord spreekt ons daarin aan. Het boekje biedt dus genoeg stof tot nadenken.

Het moet me wel van het hart dat de vertaling soms wel erg rammelt. ‘Vital Balance’ vertalen als ‘Een evenwicht vol levenskracht’ is een onjuiste weergave van het woord vitaal. We spreken van een vitaal belang als het van levensbelang is. En ‘ultimate’ is niet ‘in ultieme mate’. Het gebruik van de Nederlandse taal laat ook te wensen over. Zorgvuldigheid is vereist in de theologie.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen