‘Beeld van God, de onzichtbare, is Hij, eerstgeborene van heel de schepping: in Hem is alles geschapen, alles in de hemel en alles op aarde’

Wat is het voorjaar een heerlijk seizoen, als alles uitloopt en bloeit en kleurt en geurt. Dit maken mensen niet, dit wordt ons van Hogerhand gegeven. Dat zo ook ons leven zou mogen bloeien en geuren onder Gods zegen!

In dit vers uit Kolossenzen 1 gaat het ook over de schepping. Het is niet zo’n makkelijk gedeelte. Wellicht een oude Griekse hymne over de eenheid van de kosmos door God. Wellicht dat deze voor ons soms wat raadselachtige zinswendingen uit de eerste eeuw destijds populair waren. Filosofen spraken zo, en hun uitdrukkingen waren doorgedrongen tot de ‘gewone’ man. Omdat ze destijds de mensen aanspraken citeert de apostel ze hier, maar dan met een – beslissende – aanvulling: Christus. Hij is de eerstgeborene van heel de schepping. In Hem bestaat alles. Door het bloed van het kruis heeft God alles verzoend in heel de schepping. Mensen in Kolosse, jullie missen bij jullie filosofische en alledaagse gesprekken het beslissende punt, als jullie het evangelie van Jezus Christus erbuiten laten.

Op een andere plek wordt Christus de ‘eerstgeborene van vele broeders en zusters’ genoemd (Rom. 8:29). Die gedachte is ons meer vertrouwd. Christus kwam voor de mensen. Hier wordt het breder getrokken: Hij kwam voor heel de schepping.

Nu durf ik niet te zeggen dat ik van deze hymne elke zinsnede helemaal begrijp, maar mij lijkt volstrekt duidelijk dat hier in één adem gesproken, gezongen, gejubeld wordt over Christus en over de schepping!

Wat lezen we niet over de schepping in de Bijbel! Dat bergen en dalen, bomen en korenhalmen juichen voor God. Dat Gods zorg in het rustgebod ook geldt voor het vee en eens in de zeven jaar ook voor het land. Dat de schepping reikhalzend uitziet naar het tevoorschijn komen van mensen die gaan leven als kind van God (Rom. 8:19). En hier lezen we dat heel de schepping haar eenheid vindt in Christus en dat door Zijn verlossingswerk ook heel de schepping is verzoend. De president van Amerika plaatste onlangs een paasboodschap op de sociale media. Er stonden zeer belijdende uitspraken in: ‘In het lijden en het offer van Jezus aan het kruis openbaarden zich Gods onbegrensde liefde en toewijding voor de mensheid.’ Wat mooi, zou je zeggen. Maar hoe kan het dan dat diezelfde president zich zo triomfantelijk teruggetrokken heeft uit het klimaatakkoord van Parijs, terwijl overal op aarde de overstromingen, orkanen en bosbranden heviger worden? En was dit maar zijn enige beleidsmaatregel die zo in strijd lijkt met het leven en het onderwijs van Christus. Hebben alle ‘evangelicals’ die op hem stemden daar dan geen oog voor? Hebben we in de christelijke traditie misschien al heel lang de betekenis van het evangelie versmald tot onze ziel en de hemel?

Dat ook de schepping een fundamentele gebrokenheid kent is in onze tijd duidelijker dan ooit. Dat zonden als gulzigheid en hebzucht regelrecht van invloed zijn op de vervuiling van de oceanen en de teloorgang van de biodiversiteit, staat voor de meeste mensen vandaag gelukkig wel vast. Maar waar nog veel te winnen valt, is dat voor alle christenen zorg voor de schepping een erezaak zal zijn. Het gaat om het Handwerk van onze hemelse Vader. Zo kostbaar dat Christus Zijn leven ervoor gaf.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen