‘Mijn belijdenistekst is me niet bijgebleven’

Het is ongeveer veertig jaar geleden dat ik belijdenis deed. Voor mij was dat destijds een bewuste keus, ik wilde laten blijken dat ik de keuze voor God wilde maken.

Omdat ik destijds de enige was die dat jaar belijdeniscatechisatie wilde volgen, werd mij gevraagd om belijdenis te doen bij een andere gemeente in een grotere plaats. Ik kwam terecht in een mij onbekende kerk, bij onbekende mensen. Ik voelde me daar een eenling. Ik weet niet eens meer welke tekst ik bij mijn belijdenis meekreeg, die is me niet bijgebleven.

Achteraf bleek dat mijn vrouw Marie, met wie ik toen nog geen relatie had, op dezelfde dag als ik belijdenis heeft gedaan, in een ander kerkverband. Ik herinner me de eerste keer dat ik, na mijn belijdenis, aan het avondmaal mocht. Dat was in mijn eigen gemeente. We vierden het aan tafels en ik vond het bijzonder om nu deel te mogen hebben aan iets wat ik altijd alleen vanuit de kerkbanken had aanschouwd. Maar ook nu, na al die jaren, is het nog steeds bijzonder om elke keer weer deel te nemen aan de viering.

Als je belijdenis doet, kun je denken dat je een groot geloof hebt en daarmee alles aankunt. Maar door de jaren heen merk je de ups en downs in je geloof. Er kunnen periodes zijn van vertrouwen en hoop, maar soms ook periodes van twijfel. Ik vind het bijzonder om nu zo terug te kijken op mijn eigen belijdenis. Maar wat eigenlijk veel meer indruk op me heeft gemaakt, is de belijdenis van onze eigen zoon, alweer enige jaren geleden. Ik ben dankbaar dat dit door de generaties heen mag doorgaan!

Harry Donker (60), CGK Noordscheschut

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen