De hond, de schapen en het meisje

Honderdzeventig schapen, een herdershond en een ziek meisje. Dat zou je zien als je zo’n 400 jaar geleden in een schaapskooi op het Franse platteland had gekeken. Als je tenminste genoeg licht had, want binnen was het behoorlijk donker.Lui liggen de schapen te herkauwen. De hond zit naast een hoop stro, waarop een peuter onder een jutezakken ligt. Haar gezichtje is rood, haar borstje gaat snel op en neer. Angeline Joubert is erg ziek, heeft de dokter eergisteren gezegd. Met beide handjes klemt het meisje een pop van stro tegen zich aan.Regen striemt de schaapsherder in zijn gezicht. Het deert Jean niet. Hij is op weg naar de oude Quant om te vragen of hij misschien weet hoe laat de voerman komt, die het meisje naar haar ouders in Antwerpen zal brengen. Doordat ze zo ziek was, mocht ze van de dokter niet met haar ouders mee toen zij eergisteren vluchtten. Nu de kleine iets opknapt, kan de voerman ook haar naar de Nederlanden brengen.In het flauwe schijnsel van de maan probeert Jean de plassen te ontwijken. Opeens staat hij stil. Hoort hij geschreeuw? Voorzichtig gaat hij verder. Hij vertrouwt het niet. Het is een gevaarlijke tijd nu de koning ‘het nieuwe geloof’ strafbaar stelt. Volgelingen van dominee Calvijn zijn hun leven niet zeker. Zo ongeveer iedereen in de buurt van zijn schaapskooi gelooft op de nieuwe manier: de oude Quant, boswachter Levèbre en en zelfs Dubois, de stroper. Zelf heeft Jean weinig op met het geloof, of dat nu nieuw is of oud. Wonderlijk vindt hij het wel, dat mensen liever naar de bijeenkomsten bij bakker Joubert gaan dan naar de mis. Daarmee halen ze zich een hoop problemen op de hals. Neem nu de Jouberts zelf: Sinds het dorp weet dat de familie het ‘ketterse geloof’ heeft aangenomen, is het veel minder druk in de bakkerij. Er zijn ook stenen door de winkelruiten gegooid. En de vleeshouwer weigert vlees aan het gezin te verkopen. De kinderen zijn inmiddels van school gestuurd. Nu er een brief van de burgemeester is bezorgd, hebben vader en moeder Joubert besloten naar de Nederlanden te vluchten. In die brief staat namelijk dat ze onderdak moeten bieden aan tien soldaten. Met de inkwartiering wil de burgemeester de familie op het rechte pad brengen. Boswachter Levèbre heeft ook zo’n brief gekregen. Hij is meteen naar het noorden vertrokken.De oude ogen van Jean hebben hem niet bedrogen. Nu hij het huisje van Quant tot op een paar honderd meter is genaderd, ziet hij een felle vuurgloed. De schuur staat in brand! Hij hoort gehinnik, geschreeuw en geblaf. Behoedzaam loopt hij verder. Opeens duikt hij de struiken in, maar het is al te laat.“Daar!”, klinkt een stem. “Ga kijken, Pierre.” Hardhandig wordt Jean uit de struiken getrokken. “Zo, herdertje. Wat doe jij hier bij nachte?” Het is een sergeant die de vraag stelt. Jean zwijgt. Het meisje! Ze moet geholpen worden! De angst om het kind in de schaapskooi grijpt hem naar de keel. “Bind hem”, commandeert de sergeant. Jeans handen worden op zijn rug gebonden. Het touw snijdt diep in zijn vlees. De sergeant springt van zijn paard en geeft Jean een daverende dreun. Even wankelt de herder. “Vertel me nu maar eens wat je hier doet”, grauwt de onderofficier. Jean blijft zwijgen. Nog een slag volgt. Het bloed spat uit zijn neus. Weer zegt hij geen woord. “Kom, we brengen hem met die andere ketter naar het cachot in de kazerne.” Hardhandig wordt Jean op een paard gehesen. De troep zet zich in beweging. De schuur van Quant is al bijna tot as vergaan, ziet Jean. Dan schrikt hij. Naast de smeulende resten ligt Quant. Zijn gezicht zit onder het bloed. Terwijl de soldaten hem ook op een paard hijsen, denkt Jean aan het kleine kind op het stro. Hoe moet het, nu hij niet naar haar toe kan?Als hij en Quant een poos later het cachot in worden geschopt, denkt hij nog steeds aan niets anders dan aan het eenzame, zieke meisje dat tevergeefs op hem zal wachten. Radeloos beent hij rond. “Ze zal daar sterven!” zegt hij, terwijl hij zijn handen wringt. Maar Quant schudt zijn hoofd. Hij wijst naar het stukje sterrenhemel dat ze kunnen zien door een kleine getraliede opening. “Niet de koning, maar de hemelse Koning bepaalt wanneer ze sterft. Bid om Zijn leiding.” Vertwijfeld haalt Jean zijn schouders op.Het meisje woelt in het stro; ook de hond naast haar is onrustig. Waar blijft zijn baas? Léon vertrouwt de geluiden in de verte niet. Met zijn voorpoten duwt hij de deur open. Buiten gromt hij. Snuffelend volgt hij het spoor van zijn baas. Als hij bij de geblakerde resten van Quants schuur is aangekomen, maakt hij rechtsomkeert. Een van de schapen blaat als hij binnenkomt. Zodra de hond ziet dat het kind nog slaapt, vertrekt hij weer. Dwars door het bos rent hij naar de hut van Dubois de stroper. Luid blaffend blijft hij bij de lage deur staan tot Dubois verschijnt. “Léon, jongen, wat maak jij een kabaal in het holst van de nacht. Waar is de baas?” Piepend loopt Léon een eindje richting de schaapskooi. “Wat is er toch?”, bromt de stroper.“Moet ik soms mee?” Als hij een paar passen zet, loopt het dier verder.Bij de schaapskooi is alles stil. “Jean?” roept de stroper. Hij volgt de hond naar binnen, waar hij een meisje aantreft dat hem met grote ogen aankijkt. “Ach, dat is de kleine van Joubert”, mompelt de stroper. Hij wikkelt het kind in de jutezakken en tilt haar op. Buiten staat Léon ongeduldig te wachten. Blaffend wijst hij de stroper de weg naar het huisje van Quant. Als Dubois de resten van de schuur ziet, blijft hij verslagen staan. Een paar keer roept hij de naam van Quant. Een reactie blijft uit. Léon begint te grommen. In de verte klinkt zweepgeknal en hoefgetrappel. Snel duikt de stroper met de kleine Angeline de struiken in. “Hier, Léon, dood!” Meteen gaat de hond liggen. De kleine houdt zich stil. Slaapt ze? Het hoefgetrappel wordt luider. Voorzichtig steekt stroper Dubois zijn hoofd uit de struiken. Hij tuurt het pad af. “Da’s de voerman!” prevelt hij. Opgelucht komt hij tevoorschijn. “Dag voerman. Wat kom je brengen?” De voerman schudt zijn hoofd “Niets brengen, iets halen dit keer.” Hij aarzelt. “Om precies te zijn...” Dan worden zijn ogen groot. ”Om precies te zijn...” hakkelt hij terwijl hij naar het pakketje in Quants armen staart, “...moest ik hier een ziek kind ophalen.” Quant kijkt op naar de sterrenhemel. “Dank, God”, zegt hij hardop, “voor Uw leiding!”

Uitgebreid zoeken

Uitgebreid zoeken

Standaard operator

Zoekwoorden

Datum

Bronnen

De hond, de schapen en het meisje

Artikel niet beschikbaar

Bekijk de hele uitgave van woensdag 13 augustus 2014

Bekijk de hele uitgave van woensdag 13 augustus 2014

Ook interessant voor u