Pensioenpaarden en slobberpony’s

„Kijk, dit is een mooie pony!” De vriendinnen Joanneke van Dijk (11) en Corina van Wijk (12) hangen over de deur van een paardenstal bij Stichting De Paardenkamp. Even maar, want... Ha-ha-hatsjoe!„Bah!” Met een vies gezicht veegt Joanneke de spetters weg. „Dat was recht in mijn gezicht.” Polly, een zwartbonte pony, hinnikt triomfantelijk. „Polly moet het wat rustiger aan doen”, vertelt André. „Hij heeft een beenblessure, daarom mag hij even niet in de wei.”BejaardentehuisAndré werkt bij De Paardenkamp en zorgt –samen met zijn collega’s– voor 120 paarden en pony’s. „Eigenlijk is De Paardenkamp een bejaardentehuis voor paarden. Als politiepaarden 18 jaar worden, gaan ze met pensioen. Soms mogen ze bij de politie blijven wonen. Anders komen de dieren hierheen. Ze hoeven nu niet meer te werken.”Maar niet alleen politiepaarden genieten hier van hun oude dag: „Alle paarden van 20 jaar en ouder die bij ons op de wachtlijst staan, zijn hier welkom zodra er een plekje is. Weet je hoe dat ontstaan is?”De twee paardenmeiden lopen met André mee naar een zwart-witfoto aan de muur. „Dit is meneer 't Hart. Hij is de oprichter van onze stichting, een echte dierenliefhebber! Voor het dierenasiel haalde hij slachtafval op bij slachthuizen. Op een dag zag hij daar Corrie, een merrie die haar hele leven gewerkt had en nu geslacht zou worden. Hij besloot het arme dier te kopen en zamelde geld in voor Corries verzorging. Zo mocht ze nog een aantal jaren een mooi paardenleven hebben.”Maar Corrie was niet het enige paard dat een goed pensioen verdiende. André wijst om zich heen naar alle stallen en schuren bij de boerderij. „Er kwamen steeds meer paarden en pony’s bij. De stichting De Paardenkamp werd opgericht en nu is er plaats voor 120 paarden.”GeslobberDe meiden buigen wat dichter naar André toe om hem goed te kunnen verstaan: Polly’s luidruchtige gehinnik wordt beantwoord door andere paarden.„Een grote groep paarden loopt in de zomer in de wei en in de winter in ons Paddock Paradise: een groot gebied met wandelpaden, hooiruiven, een waterpoel en een grote, overdekte groepsstal”, legt André uit. „Elke ochtend fietst een van ons langs alle paarden om te controleren of het goed met ze gaat. Als een paard extra zorg nodig heeft of niet meer goed kan eten, zetten we hem dichter bij de boerderij in de wei of in de stal. Soms kunnen we niet veel meer doen voor een paard. Dan beslissen we samen met de veearts of het dier nog een paardwaardig leven heeft of ingeslapen moet worden.”De meiden lopen met André naar het voerlokaal. „Als paarden ouder worden, ontstaan er vaak problemen met eten”, vertelt André. „Ze verliezen bijvoorbeeld kiezen of het kauwen kost meer moeite. De brokken zijn dan te hard om te eten. Daarom OUDE PAARDEN geven we sommige paarden speciaal voer: slobber.” Hij pakt een tuinslang en spuit water in een kruiwagen vol paardenbrokken. „Zo, nu nog een zak zemelen erbij. Over een uurtje zul je zien dat het een dikke pap is geworden. Paarden kunnen dat heel makkelijk naar binnen slobberen, zonder veel te moeten kauwen.” Joanneke kijkt bedenkelijk naar de kruiwagen vol smurrie. André grinnikt: „Voor paarden is dit echt heel smaakvol, hoor!”OudjesIn de hooischuur liggen grote pakken gedroogd gras. „Ruikt goed!” vindt Joanneke. Er staat ook een aantal pony’s en paarden in de loods. Ze worden geborsteld door een groepje kinderen. „Zie je die pony met het grijze hoofd?” wijst André. „Dat is Sanne, onze oudste bewoner: ze is 39 jaar.” „Hoe oud worden paarden gemiddeld?” vraagt Corina zich af.„Meestal 25 tot 30 jaar”, weet André. „Elsje is zelfs 50 jaar geworden.”Even later lopen de meiden op het gras tussen twee weilanden vol paarden en pony’s. Een lichtbruine Shetlander staat bij het hek te hinniken. André aait eens over haar snuit.„Je vriendje wordt even gepoetst, maar hij komt er zo weer aan.”Aan de andere kant van het pad steekt La Bamba zijn hoofd over het hek: een voskleurige ruin met een witte bles. Rustig pakt André het paardenhoofd. Hij trekt voorzichtig de bovenlip omhoog. „Zie je dat hij geen tanden meer heeft?” Corina kan het net zien, voordat La Bamba zijn hoofd terugtrekt. Een sliert kwijl valt in het gras. „Daarom hangt zijn tong vaak uit zijn mond: hij heeft geen tanden meer die hem tegenhouden.”Net Als De JufJoanneke heeft intussen iets anders ontdekt: „Kijk, er valt gras uit de mond van die zwarte pony!” André knikt: „Goed gezien, Rando is al 36 en kan niet goed meer kauwen. Daarom valt het gras zomaar de grond en krijgt hij extra slobber.”„Tjonge, hoe weet u dat dit Rando is?” vraagt Joanneke zich af, terwijl ze om zich heen kijkt naar de tientallen paarden en pony’s die in de weilanden lopen. André lacht: „Vraag dat maar eens aan een je juf of meester. Die moet ook heel veel namen onthouden...”Gelukkig hangen er boven alle paardenstallen naambordjes. „Lex, Hoefwin, Bon Fleur”, lezen de meiden voor. „Wat een bijzondere namen.” Bij de stal van Spá blijft André even staan. Een klein paard met lange, donkerbruine manen kijkt over de onderdeur naar de bezoekers. „Is het een Shetlander?” vraagt Corina. André schudt zijn hoofd: „Nee, dit is een IJslander, je spreekt haar naam uit als ”spouw”. Ze is nu een halfjaar bij ons. Helaas heeft ze snel last van hoefbevangenheid en zomereczeem. Daarom staat ze lekker in de paddock of in haar stal.”Tandartsangst„Weet je nog dat ik vertelde dat oude paarden problemen krijgen met hun tanden en kiezen? Daarom gaat elk paard minstens een keer per jaar naar de tandarts”, vertelt André, terwijl hij naar een grote schuur loopt. Joanneke en Corina kijken verbaasd. Naar de tandarts?„Kom, dan laat ik het zien.” Snel lopen de meiden achter André aan. Ze komen in een grote ruimte die van onder tot boven betegeld is met witte tegeltjes. „Heerlijk koel!” Hun stemmen klinken hol in de ruimte.„Zie je die grote ‘plank’ op de grond? Ga er maar eens op staan”, zegt André met een lach. Maar de meiden hebben het al in de gaten: „Dat is een weegschaal!”Inderdaad, „BAH!” een paardenweegschaal. Naast de MET weegschaal staat een kleine, houten box. André klapt de achterkant open. „Als een paard naar de tandarts of dierenarts gaat, loopt hij aan deze kant de box in. En als hij erin staat…” –met een klap valt de ‘deur’ weer dicht– „… kan hij niet meer weglopen en de arts kan er goed bij. Wel zo veilig voor iedereen.”SlaapmiddelAndré loopt naar de voorkant van de box. „De tandarts staat dan hier, naast het hoofd van het paard. Het is belangrijk dat de dieren ontspannen zijn, daarom geeft de tandarts ze een slaapmiddeltje. Niet te sterk, want ze moeten wel overeind blijven staan.”Aan een muur hangt een soort hoofdstel. „Kijk, dit is een soort bit. Hiermee kan de tandarts de mond van het paard openhouden.” Met veel gerinkel laat André zien hoe het ijzeren bit de onder- en bovenkaak van het paard openhoudt. „Daarna kan de tandarts veilig zijn hand in de mond van het paard steken. Als er iets niet goed is met de tanden of kiezen, kan hij ze er met een soort tang uithalen.”Kies Eruit…Met een grijns pakt André een mand van de plank. „Aah!” Corina griezelt als ze ziet wat erin zit: tientallen paardentanden en -kiezen! André pakt een bruine tand van zo’n 3 centimeter lang. „Zie je die bobbel? Daar heeft het paard zo veel last van gehad dat hij niet meer kon eten. De tandarts heeft de tand getrokken.” Toch wel fijn, zo’n paardentandarts… Tijd om weer verder te gaan: André gaat met zijn collega’s de paarden uit het weiland halen die extra zorg nodig hebben. Corina en Joanneke maken een laatste afscheidsrondje langs de stallen. „Kijk!” De twee vriendinnen wijzen lachend naar een paard waarvan de tong uit zijn mond hangt. Op het naambordje boven zijn stal staat… La Bamba!Cushing In een van deIn paardenboxen een van de staat een wit Cheyenne: met donkerbruine „Wat een vlekken. paard zondere vacht!” bij- vinden den. Inderdaad: mei- in mooi plaats glanzende, van gladde heeft Cheyenneletjesvacht. een krul- haren, „Dit Cushing: noem een je ziekte vaak bij die dere paarden ou- veranderingen voorkomt, door nen. hun Zoals hormo- ziet, gaan de je haren len en kruldoor verhaart daar- Cheyenne moeilijker. veel wordt daarom Ze elk geschoren voorjaar lekker vaak en geborsteld.”HoefbevangenheidSommige pony’s en paarden zijn gevoelig voor hoefbevangenheid. Wat dat is? André legt het uit: „Als paarden veel suikers eten, worden ze te dik. Dat kan ook op de spieren in hun benen slaan. De binnenkant van de hoef gaat dan kantelen en het voelt voor de paarden alsof ze op naalden lopen.” Dat klinkt pijnlijk! „Goede voeding is dus erg belangrijk”, zegt André. „Eigenlijk is het net als bij mensen: wij moeten ook gewoon groenten eten en kunnen niet elke dag naar de McDonald’s.”

Uitgebreid zoeken

Uitgebreid zoeken

Standaard operator

Zoekwoorden

Datum

Bronnen

Pensioenpaarden en slobberpony’s

Artikel niet beschikbaar

Bekijk de hele uitgave van dinsdag 27 augustus 2024

Bekijk de hele uitgave van dinsdag 27 augustus 2024

Ook interessant voor u