De klant is koning

Groenteboer

Marinus: “De MEAO, mijn eerste opleidingskeuze, was geen groot succes. Daarom ben ik na twee jaar overgestapt naar het MCO (Middelbaar Commercieel Onderwijs) met als studierichting levensmiddelen. In die periode wist ik al dat ik de groenten in wilde. Met als uiteindelijk doel om na kortere of langere tijd een eigen groentezaak te beginnen”. Uiteindelijk doet Marinus een jaartje langer over de opleiding: “In het examenjaar werkte ik ook nog volop bij een Super de Boer in de omgeving, zo’n 20 uur per week. Zoals te verwachten viel, ging dat niet goed samen. Het examenjaar heb ik dus een tweede keer gevolgd!” Na het behalen van zijn diploma blijft hij in dienst bij Super de Boer en wordt hij benoemd als groenteboer in een volledige betrekking: “Dat was toen wel anders dan het nu is in de meeste supermarkten. ‘Mijn’ groenteafdeling had een eigen snijderij en was volop ambachtelijk. Daar had je toen nog de klanten voor in Hoevelaken.” Met een kwinkslag: “In mijn achterhoofd leefde de gedachte dat die groentezaak vanzelf wel op mijn pad zou komen, maar dat liep anders. Wel heb ik toen mijn vrouw leren kennen tussen de bloemkool en de prei. Die kwam zo dus wel op mijn pad!” En serieus: “Begin jaren ‘90, toen ik mijn eerste stappen op de arbeidsmarkt zette, ging de een na de andere groentezaak op de fles. Daardoor zag ik mijn dromen en plannen in rook opgaan. Maar, ik moest wel realistisch zijn en heb die plannen dus laten varen.”

Versmanager

Marinus stapt over naar een andere vestiging van zijn werkgever en wordt daar versmanager met als hoofdmoot de AGF; aardappelen, groente en fruit. Hij stapt daarmee ook over in een totaal andere wereld: “Het was een stap van een dorp naar een stad, van bediening naar zelfbediening, van dorpelingen naar stedelingen die het hart op de tong hebben. Dat was schakelen!” Bijna 20 jaar lang werkt Marinus daar onder een zelfstandige ondernemer. Hij maakt daarbij de verschuiving in de wereld van de supermarkten van binnenuit mee. Marinus: “Super de Boer werd C1000 en C1000 werd Jumbo, met alle veranderingen van dien. Maar, eerlijk is eerlijk, ik heb in die 18 jaar een fijne tijd gehad. Dit ondanks een gewapende overval waarvan ik zelf het slachtoffer was. Dat hakt er in, kan ik wel zeggen. Net als de vele winkeldiefstallen waarmee ik te maken had. Je weet dat dit overal gebeurt, maar toch.” Hij vervolgt: “In 2014 werd de toenmalige C1000 verkocht aan de JUMBO en de ondernemer met wie ik al die jaren gewerkt had werd vervangen door een filiaalleider van de JUMBO. Toen begon de ellende met de zondagsopening.”

Op straat en weer aan de slag

Marinus is op dat moment één van de 5 leidinggevenden die het grote filiaal kent. Omdat hij als enige van het team van leidinggevenden niet op zondag wilde werken, werd hij op de meest onmogelijke uren ingezet. Daarnaast ook nog eens alle tweede feestdagen? Ondertussen liep de omzet in die periode terug. Marinus: “We wisten dat er klappen zouden vallen en het personeel werd op scherp gezet om fouten op te sporen van collega’s. Dat kostte mij allemaal bakken met energie en zo belandde ik thuis op de bank met een burnout. Op dat moment heb ik de RMU ingeschakeld. Die heeft me begeleid, maar het was duidelijk dat mijn baas me kwijt wilde. Met een vaststellingsovereenkomst en gelukkig nog een half jaar uitbetaling van mijn salaris stond ik uiteindelijk op straat.”

Marinus is niet iemand om bij de pakken neer te zitten en kijkt om zich heen. Marinus: “Zo’n vier maanden heb ik toen als postbode gewerkt en toeval bestaat niet. Op het moment dat ik de wijk liep en bij de AH naar binnen ging om de post te bezorgen, werd er door een klant tegen de bedrijfsleider gezegd “Kijk die man moet je hebben die is altijd groenteman geweest”. Dan is het echt waar: de mens wikt, maar God beschikt. Het heeft echt zo moeten zijn dat ik op het juiste moment die winkel binnenkwam. Begin 2015 ben ik daar begonnen als groenteman en nog steeds werk ik hier met veel plezier. Fantastisch toch, om zo te mogen werken in je eigen dorp waar je bijna iedereen wel kent en er ook ruimte is om niet alleen aan je afdeling, maar ook aan de klanten aandacht te geven.”

Coronacrisis

“En toen was het begin 2020. In maart hebben we na de afkondiging van Rutte de eerste paar weken echt alles op alles gezet om de winkel vol te houden. Dit betekende voor ons als personeel wat meer uren maken en de boel draaiende houden, maar dat had je er voor over bij alle onzekerheden. Deels werd de sfeer toen anders: de graaicultuur was geboren, ook in het bovenmodale Hoevelaken. En verder was het vooral heel praktisch handelen. De karretjes werden buiten schoongemaakt na gebruik, de winkelmandjes verdwenen naar zolder en bij binnenkomst was de wens dat elke klant ontsmettingsmiddel op zijn handen smeerde. Als personeel deden we dat ook elke keer na een pauze.”

Relaxter Marinus en zijn collega’s merken dat de praktische ver

Marinus en zijn collega’s merken dat de praktische veranderingen ondanks de enorme drukte zeker uitvoerbaar zijn. Zeker als er na verloop van tijd voldoende scholieren beschikbaar komen om op allerlei tijdstippen te werken. Langzaamaan verandert de mentaliteit van de klanten ook weer: “Klanten werden na een aantal maanden duidelijk weer relaxter. Zo van ‘Corona is er nu eenmaal, we maken er maar het beste van’. Een typisch voorbeeld hierbij was dat we rond de Kerst nog weinig tot geen stress onder de klanten zagen. Dan was het van ‘Is er geen rollade meer? Dan eten we toch rosbief’. Dat was prettig werken.” “En die mondkapjes? Van de klanten in de winkel heeft 99.9% gewoon een mondkapje op. Dat bracht geen gedoe met zich mee. Onder het personeel leverde de mondkapjesplicht ook geen problemen op. Er werd en wordt niet anders gewerkt dan normaal met dien verstande dat zodra je in het magazijn bent ‘het kappie wel effe af gaat’. De afstand tussen de personeelsleden wordt daarbij nog steeds gewaarborgd .”

Nieuwe uitdagingen

Uit eigen ervaring weet Marinus dat dit laatste ook belangrijk is. Thuis waren vier van de vijf gezinsleden besmet. Het was voor hem mooi om te ervaren dat collega’s tijdens quarantaine en bij zijn terugkeer op het werk meelevend reageerden: “We houden echt rekening met elkaar. Ook nu we eind januari weer voor een nieuwe uitdaging staan met de instelling van de avondklok door het kabinet. Dan komen er meteen heel veel vragen op: ‘Winkel dicht om 20.00 uur?’, ‘Vulploeg van 19.00 uur tot 22.00 uur eerder naar huis?’, ‘In de ochtend om 6.00 uur beginnen i.p.v 7.00 uur?’. Dat soort vragen. We kijken van dag tot dag wel wat er op ons afkomt en hoe we ons werk doen. Hopelijk blijft de klant ook de komende periode relaxt en volgt er een moment dat we weer wat normaler ons werk kunnen doen en er voor de klanten kunnen zijn. Want voor hen doe je het tenslotte. In goede en in minder goede tijden!”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Terug naar resultaten Printen