Ondernemers smeden banden met Colombia

In acht dagen tijd bezochten Wim, Peter en Eline projecten van partnerorganisatie Corporación Dios es Amor (CDA) in Bogotá en Cartagena, woonden ze vergaderingen bij en evalueerden ze mee. Ze deden zinvolle tips aan de hand: kan het beter of anders? Hoe bijzonder die ervaring is, blijkt uit het onderstaande gesprek.

Impressie
Wim: ‘Als je komt aanvliegen zie je het volgende beneden je verschijnen: de tegenstellingen tussen arm en rijk. Ontzettend veel krotten. Dat komt daarna nog sterker op je af als je de krottenwijken binnengaat.’
Eline: ‘Toen we van het vliegveld in Bogotá kwamen en de stad inreden naar ons hotel, viel me op dat er zo veel militairen en politiemensen op straat zijn. Overal zag je geweren. Later raakten we eraan gewend dat er overal beveiliging om ons heen was en dat we zo goed bewaakt werden. We wisten natuurlijk wel dat Colombia een gevaarlijk land was. Toch gingen we in onze naïviteit spontaan een ommetje maken bij ons hotel in Bogotá, maar dat had achteraf beslist niet gemogen…’
Peter : ‘Het is een enorm chaotisch en ongeorganiseerd land. De overheid doet bar weinig en qua infrastructuur is het er om te huilen. Er is veel herrie en onrust. Persoonlijk vond ik al die bewapening nogal eng.’
Wim: ‘We waren gewaarschuwd dat het onveilig zou zijn. Je merkt het natuurlijk wel als er opeens wat meer auto’s om je heen rijden.’
Eline: ‘We hebben honderd procent meegekeken over de schouder van Woord en Daad. Zo bezochten we basisscholen, vakscholen en mobiele vakscholen . Ook waren we te gast bij bedrijfjes die een microkrediet ontvangen.’

Verpakte armoede
Peter: ‘De armoede in het land viel me eerlijk gezegd mee. Colombia is een bemiddeld land. De bevolking heeft voldoende te eten en de meeste mensen hebben een televisie en een mobieltje. De armoede is er echter verpakt in een andere gedaante. Er is oorlogsleed, er is geen werk, er is geweld.’
Eline: ‘Wat me is bijgebleven zijn die krotten waarin mensen wonen. Overal krotten! Daar wonen dan moeders met kinderen, vaders zijn er meestal niet. Wat krijgen die vrouwen het voor hun kiezen. Ze staan overal alleen voor: ze moeten de kost zien te verdienen en voor de kinderen zorgen. En weten wij veel wat er ’s nachts allemaal gebeurt?’
Wim: ‘Je mag van mij weten dat ik wel eens een traantje heb weggepinkt toen ik die kindertjes daar allemaal zag.’
Eline: ‘De mensen zijn ook zo hartelijk en gastvrij. In Cartagena stonden we op een heuveltop op een terras van een school. Daarvandaan keek je uit over een zee van krotten. Terwijl wij daar een maaltijd kregen aangeboden met allerlei lekkere dingen. Dan denk je: Wat hebben jullie te eten?’ We bezochten ook een vrouw die werkte in een winkelcentrum, best modern. Maar toen de winkel dichtging, liep ze naar haar woning in een krottenwijk. Wij kunnen ons dat niet voorstellen. De tegenstellingen zijn enorm in Colombia.’

Het werk van CDA
Peter: ‘CDA heeft alles perfect georganiseerd. Ik vind het geweldig hoe Woord en Daad de regie aan de landelijke partner overlaat. Ze hebben er echt iets opgebouwd.’
Wim: ‘Ik ben onder de indruk van de efficiency waarmee CDA het onderwijsprogramma vormgeeft. Voortreffelijk.’
Peter: ‘Wat ik knap vind van CDA is dat kinderen op de scholen van 0 tot 16 volledig onderwijs plus eten krijgen en dat de moeders intussen cursussen kunnen volgen. Dan kunnen die onderwijl ook wat opbouwen. Het merendeel van de vrouwen is alleenstaand, is kostwinner en zorgt voor de kinderen. Door de burgeroorlog zijn er veel minder mannen in Colombia. En bovendien laten mannen vaak hun vrouwen in de steek. Op die problematiek speelt CDA uitstekend in, vind ik. Er zijn nu ook veel vrouwen die met een microkrediet een bedrijfje zijn begonnen.’
Wim: ‘Ik heb respect voor de manier waarop CDA mensen motiveert. Knap stukje werk!’
Peter: ‘Het is goed dat Woord en Daad en CDA zich concentreren op een groep mensen. Want je kunt niet iedereen helpen. Dit is al een heel mooi begin.’ Kennis overdragen en motiveren
Peter: ‘Het is de kunst het zo te bewerkstelligen dat de mensen daar zelf aan de slag gaan. Zij moeten het tenslotte doen. Woord en Daad geeft drie miljoen euro per jaar aan partnerorganisatie CDA in Colombia. Daar legt de Colombiaanse regering een half miljoen bij. Het is verstandig dat de Colombianen ernaar streven fondsen uit hun eigen land aan te boren, zelf gelden werven voor de opbouw van hun land en een eigen Business Platform oprichten. Dat kun je niet in een dag verwachten, daar moet je jaren voor uittrekken. In december heb ik twee Colombianen ontvangen en ze mijn bedrijf in Bergambacht laten zien. Nu weten zij wat ik doe en wat er achter ons schuilt, dat we niet zomaar naar Colombia komen. We kennen elkaar nu en dat praat straks gemakkelijker als ik er opnieuw heenga. Je bouwt een band met die mensen op en je bent betrokken op elkaar.’
Wim: ‘Ik heb het idee dat de overheid en de lokale overheden toch iets bereidwilliger worden en dat men zich positiever dan voorheen opstelt ten opzichte van de opbouw van het land. De Colombianen zelf stonden open voor onze ideeën, merkte ik. We waren gekomen voor een huizenbouwproject in een moerasgebied bij Cartagena. Dat ging niet door. Men is nu bezig met een andere locatie en wij konden ook mee brainstormen over de nieuwe plek. Bouw je huizen in een oude krottenwijk of doe je dat niet? Je hebt dan de pro’s en contra’s en daar discussieerden we over en dat kan heel vruchtbaar zijn.’
Eline: ‘We zouden naar een project bij een moerasgebied gaan, maar daar waren nog geen huisjes gebouwd die wij wilden zien. Dat de huizen niet in het moerasgebied gebouwd mochten worden, is overigens niet erg. Men heeft besloten het anders aan te pakken en daar sta ik volledig achter. Ik vind dat de overheid haar best doet. Ze probeert mee te helpen en te denken.’
Peter: ‘Ik ben sinds 2007 lid van het Business Platform, nog maar kort dus. Alleen geld geven aan een ontwikkelingsland vind ik onbevredigend. Ik zie echt heel veel toekomst in kennisoverdracht want daar gaat het volgens mij om. Ik heb nu gezien dat dat werkt. Je moet wel goed de vinger aan de pols houden en de mensen laten weten dat je terugkomt.’

Ervaren verandert
Eline: ‘We zijn op zondag naar de kerk geweest, heel bijzonder. Het is erg mooi mee te beleven hoe open de Colombianen in hun geloof staan, wij zijn dan soms toch erg behoudend. Dat raakte me wel, ja.’
Wim: ‘De liefdeloosheid viel me op: onvoorstelbaar wat je te horen krijgt. Zoals die vrouw vertelde over haar man die in het oorlogsgeweld zomaar werd afgeschoten. Vreselijk. Dan waardeer je het weer dat we in Nederland toch in vrede en veiligheid kunnen leven. Als je het niet gevoeld, geproefd en beleefd hebt, weet je niet waar je over praat. Dan blijft ontwikkelingssamenwerking een abstract begrip. Als je echter aan den lijve hebt ervaren dat en hoe er werk wordt verzet en dat mensen een toekomst krijgen, ga je er anders tegenaan kijken. Daar doe je het voor, het is een druppel op een gloeiende plaat, besef ik, maar alle druppels helpen.’

Huizenbouwproject

Peter en Eline Anker (De Ammerse Smid) en Wim de Vries (Loonbedrijf De Vries) zijn lid van het Business Platform via Business Club Het Groene Hart. Deze club, die inmiddels 17 bedrijven (voornamelijk uit de bouwsector) telt, is in 2007 ontstaan op initiatief van Bouwbedrijf De Vries en Verburg. Met elkaar zetten de leden zich in voor financiering van projecten in Colombia. Een van deze projecten is een huizenbouwprogramma dat partnerorganisatie Corporación Dios es Amor (God is Liefde) samen met de overheid gaat opzetten in de stad Cartagena. In de komende drie jaar wil de Colombiaanse overheid 6.000 hutjes uit de krottenwijken van Cartagena voorzien van een betonvloer, toilet en keuken. Uit deze 6.000 hutjes wil partnerorganisatie CDA 22 hutjes selecteren, en deze voorzien van nieuwe muren en een dak, zodat er een compleet nieuw huisje ontstaat. Het betreft een pilot-project. Mogelijk zal het aantal van 22 in de toekomst verder uitgebreid worden.

Woord en Daad heeft de kennis en expertise van de Business Club ingeroepen om mee te denken in de opzet en uitvoering van dit project. In het kader hiervan brachten Peter, Eline en Wim een bezoek aan Colombia.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen