Het Christelijk-Nationaal Vakverbond.

Met zeer veel belangstelling nam ik kennis van het negende 'verslag van het Christelijk Nationaal Vakvie-rbotid, dat dezer dagen mij' werd toegezonden, en te belangrijk is - om zoinder besp-ro'k'en te zijn, tusschen andere rapp-o-rten en verslagen opgieb-orgen te worden. Dit verslag loopt n.l. over de jaren 1919 en 1920, en wie rhaar even kennis heeft genomen, van Wat er op; sociaal terrein omgaat, weet dat deze beide jaren ook voor onze christelijk-sociale _ actie van het grootste gewicht waren. De christelijke - o-rganisaties groeiden'.. De S'ociale wetgeving leidde het arbeidsleven in nieuwe baine-n. De Hooge 'Raad van Arbeid kwam tot stand. De Christelijke Internationale werd gesticht. Het TWeede Ch'iistelijk So-ciiaal Conigres wlerd gehouden, en in alle gewichtige .aangelegenheden, welke zich vc-o-rdeden, mocht ook ons Christelijk-Naüonaal Vakverbond zijn^wo-ord meespreken, en werd met de wenschen o-nzer organisaties terdege gerekend.

Van dit alles geeft dit verslag een nauwkeurige vermeldiriig.

Het is oip; uitnemende en duidelijke wijze samengesteld.

Tal van sociale gegevens zijn hier bijeengebracht, en wie een blik wil slaan in het rijkgevarieerde en voor een buitenstaander niet altijd duidelijk te onderscheiden organisatie-leven, leze met aandacht dit verslag, dat waarlijk wegwijs maakt, en... den vreemdeling verbaast over het vele, wat door o-nze vakvereenigingen verricht woxdt.

Ik wil op een. paar punten wijizen.

In de eerste plaats O'p den groei van het verbond.

Van dien aan-w: a|-geeft het verslag het volgende lijstje:

1 .Jan. 1910 1 „ 1911 1 „ 1912 1 „ 1913 1 „ 1914 1 „ 1915 1 „ 1916 1 „ 1917 1 „ 1918 1 „ 1919 1 „ 1920 1 „ 1921 19 01 20 21. 25 29 27 24 18 18 19 21 23 mm^. ganis. met 6580 leden „ 7480 , , „ 7792 , „ 8500 , „ 11023 „ „12386 „ „ 15194 „ „ 20723 , . „ 28768 , „47743 „ „ 70262 „ „ 76488 , ; , £^.jaarlyksclie toename» in ledental 900 312 708 2523 1863 2808. 5529 80^5 18975 22519 6226 in-procenten • 13.68 4.17 9.09 29.61 12.37 22.67 36.39 88.82 65.95 47.16 8.86

Hierin, is iets, , dat bijz'onder treft.

Terwijl in 1918 en 1919 de toename in ledental duizenden bedroeg, en 'het Vakverbo-nd in die jaren met pl.m. 66 - en 47 pro-cent is vooruitgegaan, bedroeg de .aanwas in 1920 slechts, (en dit zeg ik in vergelijking met de vorige jaren), 6226 leden of 8.86 prooient. Deze daling is zeer sterk. In 1920 sloten zich bijna vier 'keer zooveel leden aan, en het Verbondsbestuur heeft vo-or dezen relatieven achteruitgang de o-ogen niet gesloten, doch zich eerlijk rekenschap gegeven van de o-orzaken van de-ze vermindering.

Deze oo-rzaken zijn niet ver te zoeken.

In d-e eerste plaats is de groo-te aanwas over 1918 en 1919 vooral te danken aan de revolutionaire Novemberwoeling, dis in de laatste maanden van 1918 en het eerste kwartaal van 1919 de arbeiders in dichte dro-i-mnen naar o-nze christelijke organisaties stuwde, omdat zij inzagen dat de waarachtige maatschappelijke belangen in het o-p omwenteling en verwarring zinnend moderne Valfverbo-nd niet veilig waren.

Die geweldige groei kon niet voortduren.

Dan zou ons Vakverbond uit zijn kracht zijn gegroeid.

Het mag toch wel voorzichtig wezen, dat niet teveel slap-christelij'ke elem-enten in zijn kring binnendringen, en onze vakvereenigingen mogen wel bijzo-nder waken tegen numerieke versterkiaig, die eigenlijk innerlijke en principiëele verzwakking is, en daarom maak ik' taij over, die groei-vermindering o-o-k niet ongerust. Onze kracht heeft nooit gelegen in de - groote massa, en jgeen enkele christelijke actie werkt met verbijsterende ge-tallen en indru'k-AvelAe-nde cijfers, want een Gideo-nsb-ende, die wel kle-in do-ch tro-uw en moedig is, overwint de legers , der Midianieten eerder dan een grO; Ote schare, die het geestelijk elan 'mist.

Voor den minderen a'anwas in 1920 zijn nog andere oo-rzaken aan te wijzen.

Ook beeft de malaise in de bedrijven niét gunstig gewerkt, terwijl - o-m andere redenen enkele o-rganisaties, n.l. die der iDiamantbeAverkers, Ho-utbewerkers. Meubelmakers, Huispersoneel, Kantoor-en Handelsbedienden, Kleermakers - en Naaisters, en Arbeiders in de bedrijven van Voedings-en Genotmiddelen haar ledental niet konden handhaven.

Van die vereenigingen w-ordt de Bond van Huispersoneel met naine geno-emd. Van deze organisatie, (eenvoudiger gezegd: de dienstboidenvakvereeniging) schrijft het verslag:

Het grootst is de teruggang bij-den Bond van Huispersoneel. Deze liop toch teï'Ujg van 610 op 86 leden; een verlies van 624. Trots alle moeite en zorgen, trots allo financiëele op-o-ffsringen, die het C.N.V. zich voor Sezen Bond heeft getro-oist, bleek het niet mo-gelijk, dezen Bo-nd behoorlijk te doen functioneeren. Het gemis aan .beschikbare bekwame leidende krachten werd ernstigl gevoeld. Daarbij is het op-dit terrein moeilijk, een krachtige organisatie te bo-uwon. Een lang ïeven zaïl deze organisatie dan ook wel niet meer beischoren zijn.

Hierover verblijd ik mij zeer.

Hoe ko-rter dit leven duurt, hoe liever mij 'tis. Want deze organisatie is m.i. o-nsoe.iaal, en het verheugt mij dat de praktijk bewezen heeft, dat, hetgeen ik bij' de - op-richting voorspeld heb, geen onwaaifheid was. Toen heb ik' in D'én Haag tegen Z'Ulk een vereeni-ging mjij' krachtig verzet, wat mij nog een afkeuring van de Christelijke Vakcentrale bez'orgd heeft, en de meisjes, die mijn advies kWamen inwinnen, gewaarschuwd, dat deze o-Pganisatie opi een fiasco moest uitlo-open. En waarom? 'Wel, in de eerste plaats, o-mdat naar - onze christelijke o-pvatting de dienstboden tot het gezin behoo-ren, en hier zulk een verbijzondering van omstandigheden en toestanden gevonden wordt, dat van een gezamenlijk optreden geen sprake kan zijn. En ten tweede zo'u van een organisatie, die allerlei vo-orwaarden omtrent arbeidsduur en loon, vrij© kamer en vrije uxen eto. stelt, dit het gevolg wezen, dat alleen de rij-ken zich de weelde van een dienstbode ko-nden veroorloven, en onze gewone burgerstand verlegen bleef zitten.

Daarmede wo-rden o-nzè kleine luyden getroffen. Onze eenvo-udige en minder bedeelde huismoeders.

En de stemmen, die ik uit o-nze arbeiderskr'ingen beluisterde, waren voo-r de dienstboden-organisatie allerminst sympathiek, omdat men gevoelde, dat de-ze bond licht o-nsociaal 'kon werk'en, en het onze niet-kapitalistische huismoeders onmogelijk' zo-u kunnen maken zich van hulp te voorzien.

Nu ligt deze bond op sterven.

Ons huispersoneel heeft gevoeld dat dit niet de weg is.

Een reden, om ihet klagen ovS tegen te gaan. ênstmeisjes

Over de andere organisaties wil ilc niet sprelcen.

Er zO'U noig veel te zeggen zijn over de aansluitin-g van de Unie van Christelijke Onderwijzers en Onderwijzeressen, wier plaats m.i. niet in het Vakverbond is, doch over deze quaestie zijn reeds heel wat woorden gewisseld, en ik behoef ze niet te vermeerderen. Alleen wil ik opmerken dat 'de uitdrukking: „Er komt gezond sociaal medeleven onder de organisatie van de Christelijke klasse-onderwijzers. Dat toont het sterk groeiende ledental der Unie. Dat toont ook de aansluiting bij ons Vakverbond", aan den arbeid der Unie te groote beteekenis hecht. Ook' buiten de Unie heb ik bij onze onderwijzers gezond sociaal medeleven (gevonden, en het lidmaatschap der Unie maig toch niet als thermometer gebruikt worden.

En ten slotte.

Bij dit Verbond is ook aangesloten de Nederlandsche Christelijke Bond van Verplegenden. Over die aansluiting kan ik hiij verblijden, want ik heb mij van den beginne op: dit standpunt gesteld dat, al is het werk der verpleging een dienst van barmhartigheid, deze arbeid oOik een sterk-sooialen kant heeft, en niet op één lijn maig gesteld worden met het diaconale werk in de Kerk des Heeren. Daarom bieb ik als adviseur van dezen bond de aansluiting bij het C. N. V. aangeraden, en voor de erkenning van deze organisatie met alle krachten geijverd.

Doch nu heeft deze bond een m.i. onjuiste daad begaan.

Hij heeft besloten tot fusie mei den Ambtenaarsbond, en dat op den volgenden grond. In zijn midden zijn zoowel de verplegenden georganiseerd, die in dienst der Overheid staan, als zij, die in particuliere gestichten werkzaam zijn. Vooï de eer-, sten is het noodzakelijk', willen zij bij^ het „georganiseerd overleg" betrokken zijn, zich te organiseeren in den Ambtenaarsbond, en om nu dien invloed bij de vaststelling hunner rechtspositieregeling te kunnen verlcrijgen, heeft de bond van verplegenden, 'terwille dus van een deel zijner leden, zich met den Ambtenaarsbond vereenigd.

ïcgen het advies van zijn adviseurs in.

Ook Prof. Diepenhorst en Dr Scheurer hebben deze fusie ten sterkste ontraden, doch hel verpleegpersoneel wilde niet, luisteren, en het gevolg is dan O'ok geweest, d'at de drie adviseurs eenparig voor hun functie bedankt hebben.

Waarom is die fusie te betreuren?

In de eerste plaats, omdat zij alleen geschied is uit utiliteitsoverwegingen, en om den verplegenden in de overheidsgestichten tegemoet te komen. Zij zouden, indien de bond op zichzelf bleef staan, dubbel .moeten georganiseerd zijn, en om dit te voorkomen, heeft men eigen zelfstandigheid prijs gegeven, zoodat dit huwelijk louter een „trouwe> n uit berekening" geweest is. Hier zit geen hooger motief achter. En voor zulk een motief lost men nu eigen met moeite tot stand gekomen organisatie op! En ten tweede ligt er in deze fusie iets onznivers. Bij den ambtenaarsbond is thans een breede schare aangesloten, die geen ambtenaren zijn. Onze broeders en zusters op de particuliere stichtingen zijn geen ambtenaren. "Wij willen ze ook nimmer als zoodanig beschouwen. Zij moigen zichzelf niet tot den .ambtenaarsstand rekenen^ en de ambtenaarsbond hid zelf moeten inzien, dat deze fusie een onnatuurlijke is, die in den arbeid der verpleging geen grond heeft. "Waarom, want dit ligt in dezelfde lijn, straks geen fusie met de onderwijzers?

met de onderwijzers? Het is zeer te betreuren dat de fusie reeds een feit is.

Vooral voor den bond van verplegenden zelf.

Wij waren zfoo-prachtige op' weg 'om de baan voor 'deze org-anisatie vrij te maken, en onze besturen werden milder gestemd, maar nu ligt al onze arbeid tegen den grond, en men roept ons toe: hebben wij 'tu niet voorspeld? En ik kan mij heel goed Verklaren, dat de vereeni gingen voor christelijke barmhartigheid nu zeggen: een organisatie van verpleegpersoneel erkennen wij wel.'maar een afdefeling van een ambtenaarsbond is op het terrein onzer stichtinJgen niet op' haar plaals.

Dit is Waarlijk niet reaCionair.

Wij m'oieten de grenzen zuiver houden.

En het is geen blijk van gebrek aan sociaalmedeleven, wanneer velen onder ons deze - fusie betreuren.

Over het verslag zou ik nog veel meer kunnen zeggen.

Tal van belanigirijke onderwefpen worden nog behandeld.

Ik noem b.v. de sociale gemeentepolitiek, de besturenbonden, de internationale verbindingen, de jeugdorganisaties, doch ik wil op deze punten thans niet ingiaan. Later hoop ik op verschillende vraagpunten terug te komen, en ook daarin te toonen, dat ik den gewichtigen ; arbeid van het C. N. V. ten zeerste waardeer, en alle hulde breng aan de samenstellers van dit uitvoerige en zaak­ rijke rapport.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen