Een lofzang onzen Schepper.

Laat ons zijn aangeziclit togemooL gaaa m? t lof; laat ons Hem juichen met Psalmen, enz. Ps. 95:2-6.

Wanneer de vromen van den ouden dag opgingen naar Sion om hun God te ontmoeten, dan mochten zij niet enkel naderen in de gestalte van eerbied en ootmoed, maar zij moesten ook komen met lofgezang, en dankpsalmen.

De geestelijke blijdschap moest dus ook in hun eeredienst tot uiting komen.

Aan dat dienen van den Heere „met blijdschap" ontbreekt bij de, gemeente van onzen tijd nog al het een en ander.

Meer dan één vindt alleen de Psalmen uit de diepte geschikte zangstof.

Anderen zingen wel luide lofzangen, maar hun hart klinkt niet mee; de bezieling der geestelijke vreugde ontbreekt er aan.

En in onzen eeredienst?

Welk een verkwikking kan het zijn den lof van Christus te zingen in het midden van een groote schare.

Hoe kan het hart er door .gesterkt worden als we Gods aangezicht tegemoet gaan met lof en Hem juichen met psalmen.

Die lof wordt allereerst opgewekt door de gedachte: de Heere is een groot God; ja een groot Koning boven alle goden.

Voor de heidenen was Israels God een der vele goden, want ieder volk had zijn eigen God en al werden er van Jehovah machtige wonderen verteld, hij was tenslotte in hun schatting een gering God, want hij heerschte over een klein volk in een klein land. Maar de geloovige zonen Abrahams werden niet moede uit te roepen, dat hun God een groot God was, hoog verheven boven alle afgoden, die ijdelheid zijn en maaksel van menschen. De Heere alleen is God.

Voor de volkeren was dit een hatelijk soort onverdraagzaamheid, maar in die belijdenis alleen was rust voor de ziel.

Zoo is ook de Christelijke religie niet een godsdienst onder andere gelijkwaardige, maar zij treedt op pret de bewering, dat zij alleen de waarheid is.

Dit exclusivisme . wortelt niet in onzen hoogmoed.

Het is de grond en vastigheid der waarheid die wij belijden.

Het is niet een dogmatisch inzicht, maar, gelijk uit dezen Psalm blijkt, het hoogste van onze Islijdschap.

Dit alleen is het eeuwige leven, dat zij U kennen, den eenigen, waarachtigen God en Jezus Christus, dien Gij gezonden hebt.

Niet alleen het wezen Gods, ook Zijne werken stemmen tot aanbidding en lof.

Wij lezen te weinig in het schoone boek der natuur.

Zeker, in de H. Schrift alleen openbaart de Heere Zich tot onze zaligheid. Ook staan wij door de vertroebeling in ons denken als gevolg Van 'de zonde zoo ver van de natuur , af. En die natuur is vanwege den vloek een beslagen spiegel, die het beeld van Gods macht en 'grootheid slechts mat vertoont. De natuur brengt ons niet dichter tot God. God kan ons door zijne genade dichter tot de natuur brengen. Maar dan zien wij bij het licht der Schrift in haax zooveel heerlijks dat ons spreekt van onzen Schepper.

Zoover ons oog reikt, vinden wij stof tot aanbidding.

Ja, nog verder.

We denken dan, als de dichter, ook'aan dé diepten der aarde, door geen menschenoog aanschouwd en aan de ontoegankelijke hoogten der trotsche bergen, door geen menschenvoet betreden.

En wij juichen aanbiddend: Deze God is onze God!

Dat lied wordt met een blijden jubel vermeerderd lals wij izien na, ar de zee.

Voor de schoonheid der zee hadden de kinderen Israels weinig oog. Ook hadden ze weinig oor voor haar ruischend lied vol diepe geheimen. Voor hen was de zee meer het beeld van een verschrikkelijke macht. Het hoogmoedig opdringen barer golven wekte bij hen huiverende ontzetting. Zij dachten aan haar dreigende diepten, aan den dood, die uit haar woelende wateren opkwam. Maar toch troostte hen de gedachte: onze God heerscht ook over de opgeblazenheid der zee als Koning. Hij heeft haar gemaakt, gelijk Zijn scheppjende handen het droge hebben geformeerd.

Wij zien de zee met andere oogen, met meer bewondering misschien.

Maar kennen wij ook dat diep-religieuse element in onze beschouwing: die majestueuze zee is geheel in Gods hand?

De kinderen onzer eeuw dwepen ook met de natuur, met haar pracht en met haar kracht. Maar den Schepper der natuur weigeren zij aanbidding. Zij brengen hulde aan den mensch, die koninklijk heerscht over de redelooze wereld om haar te doorzoeken en haar aan zich dienstbaar te maken.

Waar die natuurreligie van den modernen mensch op uitgeloopen is, wij weten het helaas naaar al te goed.

Steeds verder is hij van zijn Schepper afgedwaald, want hij heeft met dat alles God niet gediend.

De dichter van Psalm 95 wist veel minder van de geheimen der natuur, van haar wonderen en krachten.

Maar wat hij wist dwong hem tot diepe adoratie: Komt laat ons aanbidden en nederbukken; laat ons knielen voor den Heere, die ons gemaakt heeft

Gelukkige christen, die met zijn Schepper in Christus verzoend, dezen lofzang voor God met blijdschap kan zingen; zijn ziel is opgewekt tof aanbidding; hij kan zijn God dienen ook in den Tempel der natuur.

Dan is er geestelijke vreugd ook over een stoffel ij k e wereld.

F. C. M.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen