HET JAAR 1927.

IV.

Ditmaal zullen we niet gelijk andere jaren verschillende landen de revue laten passeeren.

Daarvoor bood 1927 een te weinig kleurrijk aspekt.

Men kon van de meeste buitenlandsc'he departementen wel het bulletin uitgeven: toestand nagenoeg onveranderd.

1927 was zelfs betrekkelijk arm aan ministerieele krisissen. \

Zeker mag als een bijzonderheid worden aangemerkt, dat een land als Frankrijk geheel van zulk een krisiskoorts verschoond bleef.

Dat zegt wat!

Ook hier dringt zich weer het kenschetsende woord „consolidatie" aan ons op.

Ofschoon daarin nog niet ligt opgesloten, dat het solide in deze consolidatie van hoog gehalte was.

In elk geval was het gehalte van de consolidatie der internationale verhoudingen vrij wat sterker.

Eerst toch scheen het of Geneve zou worden het graf van den geest van Locarno.

Pessimistisch trokken onderscheiden commissies van den Volkeiibond daarheen.

Maar, al is menig schoon plan in duigen gevallen, de resultaten vielen toch mee.

De Volkenbond volgt nu eenmaal een slakkengang.

Daarmee moet men rekening houden.

En wanneer er dan in een jaar een vordering is van eenige honderde meters, valt er te loven.

Zulk een vordering was er,

We zien daarbij nog niet zoozeer op de geslaagde poging om Polen en Litauen van het oorlogspad af te houden.

Of, wat hier werd bereikt consolidatie mag heeten staat Ie bezien.

Innerlijk zijn deze landen elkander niets nader gekomen.

Misschien blijkt wat men eerst voor consolidatie heeft aangezien een pleisteren met looze kalk te zijn geweest.

Het drievoudig probleem: ontwapening, veiligheid en arbitrage — tot onze spijt dikwijls een drieëenheid genoemd, wat voor ons iets profaans heeft, waarom wij onzen menschen zouden raden dit woord hier niet te gebruiken — is weinig nader tot zijn oplossing gekomen.

Maar men heeft het toch probleem gelaten.

Er is tenminste over gesproken.

En daarmee presteert een log lichaam als de Volkenbond al een heele beweging.

Vooral echter het denkbeeld om in Europa de tolbarrières zooveel doenlijk op te heffen gaf een nieuw geluid.

Als onze Golijn dit in 1928 ook maar tot een begin van verwerkelijking weet te brengen, verdient hij den dank van heel ons werelddeel.

De oeconomische konferentie had een bevredigend verloop.

Intussclien herhalen we de vraag, reeds meer door ons gesteld: waarom niet allereerst aangestuurd op een Europeeschen Statenbond?

Wat heeft men er aan of Amerika op geen konferentie officieel vertegenwoordigd is, omdat het, hoewel het de idee van den Volkenbond krachtig heeft gepropageerd, er zich toch niet bij heeft aangesloten?

Het ware te wensohen, dat Europa meer zichzelf bewust werd.

Op het oogenblik is het aan handen en voeten gebonden aan Amerika overgeleverd..

De Vereenigde Staten moeien zich gaarne in Europeesche aangelegenheden, stellen voor Europeesche landen regelingen op, maar bedanken ervoor verplichtingen op zich te nemen.

Zij vermanen de Europeeschev Staten om royaal tegenover elkander te zijn ten opzicht! van de oorlogsschulden.

Maar zélf komen zij niet ove: | de brug.

Zij hebben zich in de' rol van|crediteur gedurende vijftien jaar, waarvóór zij nog dfebiteur waren, goed ingewerkt.

Toch gelooven we, dat de houding van Amerika voor Europa van paedagogische waat^de kan zijn.

Europa moet leeren weer fina, ncieel onafliankelijk van Amerika te worden.

De bedelende geste: scheld ons een deel van onze schulden kwijt, moest haar eer te nakomen.

Zij moest er ontbering voor over hebben om uit die minderwaardige positie zoo spoedig mogelijk te geraken.

Maar welke paedagoog breiigt dit Europa aan het verstand?

HEPP.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen