Alleen voor zondaren.

Een der verschijnselen op godsdienstig gebied die in onzen tijd d© aandacht gaan tr©kk©n, is de beweging der zoogenaamde Oxford Groepen. Deze Oxford Group Movement moet wel onderscheiden worden van de van ouds bekend© Oxford Movement, de „Oxfordsche Beweging" die een honderdtal jaren geleden begon. Dit toch was de uiting van ©en romaniseerende tendenz in de Engelsche Staatskerk. De Oxford Group Movement daarentegen is een Evangeliseerende, en daarbij interkerkelijke beweging.

De man die den stoot heeft gegeven tot deze beweging en er ook de algemeen erkende leider van is, is de Amerikaan Frank Buchman.

Nadat hij zijn theologische studiën had voltooid, was hij eeaiige jar©n werkzaam in ©en arbeiderswijk te Philadelphia, daarna in een inrichting voor arme jongens.

Moeilijkheden met het bestuur over het eten van do jongens deden hem zijn oaitslag nemen. Teleurgesteld, neerslachtig en onvoldaan reisde hij naar Engeland om daar een studentenconferentie t© Keswick bij te v/onen. De rust bleef ver uit zijn ziel, tot hij', langs ©en landweg dwalende, op zekeren keer een dorpskerkje binnentrad, waar een vrouw getuigde van het Kruis. Hij werd in het hart gegrepen en kwam tot bekeering.

Hij was ©en man van d© daad. En iemand die het woord van Jacobus in toepassing trachtte te brengen: „Belijdt elkander de - misdaden". Deze twee dingen karakteriseeren en beheerschen de beweging waarvan hij de vader en leider is geworden. Deze twee demonstreeren zich ook in de wij'ze waarop hij direct reageerde op zijn bekeering : hij schreef • brieven van verontschuldiging aan de bestuurders van do bedoelde inrichting om excuus t© vragen voor wat ©r verkeerd was geweest in zijn bonding tegenover hen. Door den bekenden Dr John Mott wordt Frank Buchman in de Christelijke Studentenvereeniging betrokken. Bij zijn werk onder de studenten ontwikkelt hij dan weldra zijn method© : het individueele contact, met den enkeling dus; en d© house-parties (letterlijk en eenvoudig: ©en bijeenkomst in een huis) om tot dat persoonlijk contact te komen: om hem dan, kon het zij'n, in levend contact te brengen met Christus, door te getuigen van wat Christus in en voor het eigen leven is geweest.

Buchman meende, dat men, door zoo terug te keeren tot den eenvoud en het persoonlijke getuigen van den üjd der Apostelen, ook weer ©en verrassenden zegen zou mogen verwachten als in dien eersten Christentijd der broederlijke gemeenschap in het geloof: de Amerikanen noemen de Oxford-Groep Beweging dan ook gaarne do „First Century Christian Fellowship". En Buchman zag in de studentenwereld het geestelijk meest verwaarloosde terrein, en in de bewoners er van juist de menschen die, eemnaal voor Christus gewonnen, het best Zijn boodschap zouden kmuien doorgeven aan elkander en de buitenwereld.

Oxford werd het hart van de beiweging, welks klop thans reeds bijna de heele wereld door — ook in Nederland — gevoeld wordt. Daarom is de be-

weging genoemd naar deze oude universiteitsstad, waar weleer Wycliffe, de eerste Engelsche Protestant, zijn Lollarden de wereld inzond; waar ook Rnsey en Keble de romaniseerende beweging in de Anglicaansch© Kerk begomien. Van de Oxfordg roep en spreekt men, omdat Frank Buchman en zijn vrienden geen nieuw© organisatie, geen nieuw kerkverband bedoelen, ook niet willen werken in een bepaald© kerk, maar door „teamwork" de menschen tot Christus willen brengen, hier en daar en ginds en overal losse groepen vormende die moeten dienen als kernen voor dit werk ter redding van menschenzielen.

Ik kan niet uit ervaring spreken van deze Oxford-Groep Beweging, zooals Mevrouw Oberman-Graanboom dat kan in een artikel in E 11 h e t o (86, 8), waaraan ik eenige biographische bijzonderheden betreffende Buchman heb ontleend.

Maar ik heb gelezen For Sinners Only van A. J. Russell (1932), dat de wereld ingezonden is als „Het Boek van d© Oxford Groepen", en ons in 347 bladzijden vertelt van deze beweging.

En mijn eerste indruk dien ik neer wil schrijven is er een van diep© beschaamdheid. Wat een zelfverloochening, wat een zelfopoffering voor de medemenschen. Uit liefde. Welk een eenvoudig en vrijmoedig getuigen van eigeai zonde, ©n van de bevrijding die tot stand is gekomen door een algeheele overgave aan Christus! Ieder, die zichzelf telkens en telkens weer beschuldigen moet van gemis aan vrijmoedigheid om te getuigen voor Christus, waimeer hij blij had moeten zijn de gelegenheid te hebben het te kunnen doen, zal bij het lezen van dit boek begrijpen wat ik bedoel, walmeer ik zeg, dat ik mij diep beschaamd gevoeld heb. Studenten die door drinken of sexueele uitspattingen ten ondergang snelden, zijn door hen gegrepen en z© getuigen blijmoedig aan hun eigen vroegere makkers in het kwaad, van wat z© eens waren en nu geworden zijn door hun algeheele overgave aan Christus. En m©©r dan ©ens worden ook dezen zoo gewomien. En zoo spreidt het v©rder en worden allerlei — vooral, maar niet uitsluitend, jonge, intellectueel© — menschen bereikt, die voor het Christendom, voor Christus verloren waren.

Dit is zoo schoon, dat ik het graag hier bij laten zou. Waarom moet ik met critiek komen?

Mijn critiek zal niet gaan over de absoluutheid van de eischen, die de Oxford-Groepers stellen: absolute eerlijkheid, reinheid, onzelfzuchtigheid en liefde. Integendeel, het Christendom mag met geen mindere eischen komen. Christus zelf komt met een allesomspannenden eisch van volmaalctheid; „Weest dan gij'lieden volmaakt, gelijk uw Vader, die in de hemelen is, volmaakt is".

Maar in dit boek „Alleen voor Zondaren", dat gezegd wordt te zijn het boek van de Oxford Groep Beweging, wordt het toch eigenlijk voorgesteld, alsof die absolute eerlijkheid, reinheid, onzelfzuchtigheid en liefde hier beneden te bereiken zijn ook. En dat is, helaas, in strijd met Gods Woord en met de ervaring zelfs van de „Allerheiligsten", die nog maar ©en „klein beginsel" dezer gehoorzaamheid aan Christus' absoluten eisch hebben.

Men kan zich niet ontworstelen aan den indruk dat het — men vergev© mij, maar ik zie het niet anders — alles wel wat erg gemakkelijk gaat, ook met de bekeering. De plaatsruimte belet mij om voorbeelden aan te halen. Men leze het boek zelf. i)

Bedenkelijk is, dat het Oud© Testament feitelijk schijnt te worden uitgeschalceld op d© Tien Geboden na: de wil van God, zoo lezen we, wordt gekend uit het Nieuwe Testament, d© Tien Geboden, en „direct guidance", onmiddellij'k© leiding, inspiratie.

Die onmiddellijke inspiratie kan men alleen deelachtig worden in den weg der „Sharing", d.i. hot openlij'k belijden van zijn zoaiden (letterlijk natuurlijk : het anderen deelgenoot maken van het geheim zijner zonden).

Tusschen haakjes: zit daar in dat voortdurend weer verhalen van zijn zonden op house-parties en zoo ook niet iets gevaarlijks ? De ontaarding daarvan in so^mmige „gezelschapskringen" ten onzent maant minstens tot voorzichtigheid.

Maar om op die „direct guidance" terug te komen. De Oxford-Groepers verwachten alles van de directe leiding door den Heilig©n Geest, waarvoor men zich opzettelijk openstelt, nadat men zich aan Christus overgegeven heeft. Men heeft daar speciaal voor de „quiet time", een stil half uur 's morgens, waarin men wacht op ingevingen voor den komenden dag. Liefst schrij'ft men die dan op in, een boekje om ze niet te vergeten. Die, ingevingen betreffen doodgewone dingen van het dagelijksche leven, maar ook teksten, en bestieringen om anderen te brengen tot Christus. Frank Buchman zelf schijnt hierin onfeilbaar. Heeft hij geen zondige gedachten meer, di© h©m van het spoor Icunnen brengen? De echt© Oxford-Groepers doen alles „rmder guidance". Ho© is het mogelijk.

dat zondige menschen steeds onder zulk ©en hoogspanning kunnen leven? En steeds blijmoedig kunnen zijn, geen aanvechtingen schijnen te hebben ?

Natuurlijk is een eerste voorwaarde voor een blijmoedig Christendom het beleven van zijn geloof met de daad (o.a. ook door te herstellen wat te herstellen valt: denk aan Zacheus!), het dicht leven bij God. En dat is ©en voortdurende oisch en nagestreefde practijk der Oxforders. Daarin schat ik deze menschen zeer hoog; daarin zijn ze vele kerkelijke Christenen ter beschaming. Maar dan nog....

We lezen veel van overgave aan Christus en de kracht van Christus, niet van het Kruis van Christus en Zijn plaatsbekleedend lijden. Ik had hierin graag meer helderheid gewild. Dr H. Bi. L. Vos zegt in het Handelsblad^ dat het Oxford House in Bethnal Green, Londen, „religieus-sociaal, ietwat Christelijk georiënteerd" is.

D© Oxford^roep-Beweging is interkerkelijk, of liever buiten-kerkelijk, niet anti-kerkelijk. Bisschoppen van de AngUcaansche Kerk en predikanten der Non-Conformisten spreken er met lof over. Hier en daar lezen we van bijhelstudie. Een enkelen keer van een specialen dienst voor de Oxforders.

Is de beweging bevorderlijk of gevaarlijk voor de Kerk? Als er menschen waarlijk voor Christus gewonnen worden is dat natuurlijk winst voor d© Kerk. Maar ©r zijn ©r, di© in de „house-parties" een gevaar zien voor de Kerk; ze vreezen dat deze voor d© deelnemers de plaats ran. de Kerk zullen innemen.

D© Kerk is onder Gods bestel, middellijkerwijs, de voedster van het leven des geloofs. Buiten de Kerk verarmt en verschrompelt bet. Zij is „ons aller Moeder". Ga daarom uit om te trachten de menschen te brengen tot Christus; en dan óók naar do Kerk. DikwijTs zal dat vanzelf wel volgen. In elk geval: de Oxford-Groep Beweging bemoeit zich met de Kerk als instituut niet rechtstreeks. En met het verschil tusschen de Kerken ook niet.

Trouwens dez© beweging heeft zich, tenminste tot voor zeer korten tijd, gehouden buiten all© kwesties op politiek, sociaal ©n cultureel gebied. Haar kracht lag in d© sf©er der oorspronkelijke, persoonlijke geestelijke ervaringen en der el©m©ntaire moraliteit.

Nu echter komt er tijding uit Amerika, dat er een streven in de beweging openbaar wordt om de consequenties van ©en levend Christendom ook door te denken voor ©n practisch te verwezenlijken in de brandend© kwesties op de genoemd© terreinen.

Dit moest inderdaad wel haast komen. Hoe kan men zich er midden in deze gecompliceerde maatschappij op den duur buiten houden? Maar dan krij'gt men ook noodwendig gedeeldheid, evenals na den eersten tijd der Christelijke Kerk, zoodra men zich met cultureele en andere vragen ging bemoeien.

Mijn ©indindruk is, dat dit boek, dat „Alleen. voor Zondar©n", ©n dus voor ons allen geschreven is, ons veel heeft te zeggen; dat de Oxford-Groep Beweging ons veel h©eft te zeggen. Moge ze ons aansporen om ons opnieuw te plaatsen voor den absoiuten eisch Gods, den eisch tot algeheele zelf-

0 vergave, tot het beleven van ons geloof, tot het biddend openstellen van ons zijn en bestaan voor de werking en de leiding van Zijli Geest, tot een liefdevol werken ook voor des naasten tijdelijk en eeuwig welzijn. Door zijn kracht en uit louter genade, die is „Alleen voor Zondaren": immers Christus is gekomen om te roepen niet reditvaardigen, maar zondaars tot bekeering.

J. VELDKAMP.

') Zie b.v. pp. 155, 163, 164, 167, 169, 299, 307, 332 en hefc geval met dien neger in Amerika, en vele anderen. Zijn ér worstelingen om in te gaan? Als men dit boek leest, dan scliijnt het recept zoo makkelijk: Besluit om Uw leven door Christus te laten besturen, en stel U dan open voor de directe leiding door den Heiligen Geest. Probeer het maar eens, en het gelukt verwonderlijk!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen