De Spurgeon-Herdenking.

VII. (Slot.)

Spurgeons Tabernakel II.

De Tabernakel is een der merkwaardigste kerkgebouwen van Engeland. Van geschilderde ramen, altaarstukken, beeldhouwwerk of eenigerlei uitwendige versiering is hier niet de minste sprake. Er is niets overbodigs, alles is aangelegd op de practische behoefte: dat er veel menschen zittenen hooren konden. Heerschend middelpunt er van is het platform. „Ik kan", zegt Spurgeon, „terwijl ik predik niet als een standbeeld op één plek blijven staan, maar geef de voorkeur aan ruimte, zoowel van denkbeelden als van beweging". Rondom het platform cirkelt zich de reusachtige ruimte die 5000, met de staanplaatsen wel 7000 menschen kan bevallen. De drie gaanderijen, welke zich amphitheatersgewijze over heel dit gebouw uitstrekken, zijn door volstrekte vermijding van hoeken zóó ingericht, dat ieder den prediker niet alleen goed hooren, maar ook goed zien kan. Spurgeon noemt den geluid-gang in den Tabernakel „een ware triumf van de wetenschap der geluidsleer". De ventilatie was, evenals de verlichting aoor 600 gaspitten, uitnemend. Het inen uitgaan van het reuzengebouw geschiedde vlug en zonder gedrang. In enkele minuten verspreidde zich de schare door de zestien verschillende uitgangen.

De godsdienstoefeningen werden er zonder invoering van eenige nieuwigheid geleid. Geen muziek of eenig andere de zinnen streelende plechtigheid. De Tabernakel is wel het scherpst contrast met de Westminster-Abdij, die meer een mausoleum is dan een kerk ; door Ten Kate terecht genoemd „de gebeeldhouwde kroniek van Engelands historie". En met de St. Piaul-katliedraal, de grootste Protestantsche Kerk van de geheele wereld, welke in 35 jaar voor den ontzaglijken prijs van I1/2 millioen pond sterling is gebouwd. Toen Beets, verrukt over de schoonheid, uitriep: „Welke steenen en welke gebouwen"! kreeg hij ten antwoord: „Een prachtig gebouw, maar helaas wordt er weinig Evangelie in gepredikt". In den Tabernakel was alles gewijd aan de verkondiging van de blijde boodschap der zaligheid Daar was het één machtige propaganda-vergadering voor het christelijk geloof.

Een samenkomst, vooral des Zondags, maakte op den vreemdeling die haar voor het eerst zag, een overweldigenden indruk. Zooveel menschen op één plaats vergaderd te zien tot den dienst des Heeren en de aanbidding 'Gods, welk een heerlijke aanblik! Spurgeon sprak in zijn preek meermalen uit, dat er nog zeven duizend waren overgebleven, die de knieën niet • voor Baal gebogen hadden. 1

„Een huivering beving mij", zoo schrijft Ds O Funcke, „toen nu die duizenden (waarbij aJle rangen en standen en zelfs verschillende nationaliteiten en rassen vertegenwoordigd waren) oprezen en een lied zongen, zoodat de drempels en ijzeren pilaren van het huis beefden". Bijna ieder had een Bijbel en een Gezangboek bij zich, die ook ijverig werden gebruikt. Hieraan kan menigeen onder ons een voorbeeld nemen. Naar een zanguitvoering zal men niet gaan zonder programma. En in geen geval met een half, doch altijd met een volledig programma. Maar al te velen hebben echter in de samenkomst alleen een Nieuw Testament met Plsalmen bij zich - als het niet met een Psalmboekje, formaat als een lucifersdoosje, ophoudt. Zelf heb ik een kerkganger, toen hij zijn plaats had ingenomen, overluid hooren vragen: „Is daar ook een boekje? "

„Zeer aangenaam was het", zoo verhaalt Funcke, „overal te zien, hoe vriendelijk en hartelijk de lieden met elkander omgingen, en hoe veleri elkaar na de preek beteekenisvol de hand drukten, alsof zij in belrekking tot het gehoorde een verbond wilden aangaan." 1)

Spurgeon toornde telkens tégen het „papier-Christendom" en betreurde het zeer, dat velen bij het verlaten der samenkomst en zelfs na het vieren van het H. Avondmaal elkaar als „ijsbergen" voorbijglijden.

Met het volste recht kon hij getuigen, „dat geen kerkgebouw meer en tot zoo veelvuldige doeleinden gebruikt werd als de Tabernakel. Des Zondags had er tweemaal een overbezette dienst plaats. Bovendien werd in een groote zaal met

vele afdeelingen, die 2000 kinderen kon bevatten, Zondagsschool gehouden.

's Maandagsavonds te 7 uur was er de wekelijksche bidstond, die door meer dan duizend menschen werd bijgewoond. Die wekelijksche godsdienst of voorlezing werd zelden door minder dan 2000 menschen bezocht. Ook is er heel het jaar door eiken morgen om 7 uur een bidstond. Voor Spurgeon was het gebed, en vooral ook het gemeenschappelijk aanroepen van den naam des Heeren, „de sleutel van den godsdienst en de sluitsteen van de godsdienstoefening".

De Tabernakel is als een Lloyd van het Koninkrijk Gods. Een geestelijke beurs, waar de groote gedachten en plannen ontworpen en gewisseld werden, die in werken van liefde en toewijding naar alle kanten werden verspreid. Spurgeon heeft zijn gemeente gemaakt tot „het centrum van evangeliseerenden invloed". Zij is de moeder van gemeentenzending. Zondagsscholen, Bijbel-en Traktaten-depots. Van het Pastors-College, dat met één enkele begonnen, honderden predikanten heeft opgeleid, en van zeer vele predikstalions. Van de Colportage-veree-«iging, in 1878 reeds 94 colporteurs tellend, die voor f 100.000 aan boeken verkochten en jaar-"jks duizenden bezoeken aflegden in verwaarloosde buurten, waar het ongeloof en de wereldzm heerschten. Van Leeskamers, Weeshuizen, Armhuizen. Elke denkbare vorm van evangelisatie-en liefde-arbeid, bijv. ook bloemenzending, •werd er uitgeoefend. Geen kerkgemeenschap is *i", zoo kon Spurgeon verklaren, die zulk een wijd veld bearbeidt, als wij nu doen. Niet minder dan 66 takken van gemeentewerk riep hij in het 'leven. Dit harmonieert geheel met het realisme van het Engelsche volkskarakter.

„En de gemeente wordt niet uitgeput door dezen menigvuldigen arbeid, want al dat Christelijke, evangelische, liefdadige werk, werkt terug op het gemeenteleven; het water wordt uitgestort op de wijd uitgebreide wortels van den boom, maar keert terug in de bladeren, bloemen en vruchten, die aan zijn takken groeien. Omdat de gemeente uitstrooit, neemt zij toe. 2)

Een der voortreffelijkste hoedanigheden van Spurgeon lag in zijn bekwaamheid om de personen uit te zoeken en aan het werk te zetten, die geschiktheid bezaten, om hem in het werk des Heeren behulpzaam te zijn. Zijn beschouwing van het gemeenteleven is alleszins waard in herinnerin, g te worden gebracht.

„Ik ben", zeide hij, „slechts één onder een groot aantal arbeiders. Van ieder, die als lid mijner gemeente toetreedt, wordt verwacht, dat hij aan eenig deel van den gemeente-arbeid zich zal wijden. Voor zooveel ik er iets aan vermag, komt met mijn goedkeuring niemand in onzen gemeentekring, die niet vooruit zijn woord geeft, dat hij zich voor een of ander deel van den gemeente-arbeid tot heil van anderen geven zal. Het brengt hem tot nadenken, tot een zich afvragen: wat zou ik kunnen doen? En in de meeste gevallen toonen zij zich bereid, om te verrichten, wat naar mijn oordeel het meest voor hen geschikt zou zijn. Maar dat geen liefhebberij werk als een soort van uitspanning verlangd wordt, moeten zij wel weten".») Zijn devies was: elk belijder moet ook een strijder en een werker zijn. Ernstige afkeuring sprak hij gedurig uit over de jonge mannen en vrouwen, die in de gemeente als „stomme visschen" waren. Ieder Christen moet in zijn omgeving schijnen als een licht. Hij behoort een levende handwijzer te zijn naar het Kruis van Christus.

Een kerk mag niet als een druppel olie op het water zich afzonderlijk houden; veeleer betone zij zich een zuurdeeg, dat heel de mate meels doorzuurt, een zoutend zout voor heel haar omgeving. Zóó zal onder 's Heeren zegen worden vervuld, het woord van Paulus, door Spurgeon zoo gaarne aangehaald: onder welke gij schijnt als lichten in de wereld". Filipp. 2:15.

De Spurgeon-herdenking heeft ons een helder glanzenden spiegel voorgehouden. Geve de Heere zeer velen met eerlijke ©n oprechte belangstelling, met een beschaamd en biddend hart er gedurig in te zien. Dat zal Gode tot eer, ons persoonlijk, kerkelijk en maatschappelijk leven tot zegen strekken, en voor wie rondom ons wonen tot heil wezen. Hóe krachtig door 's Heeren goedheid het werk der Evangelisatie in de laatste jaren ook is uitgebreid, toch is het ideaal van Spurgeon: elke kerk moet een middelpunt van Evangelisatie zijn, onder ons nog la, ng niet verwerkelijkt.

1) O. Funcke, Beelden en Schetsen uit Engeland, bl. 92.

2) A. T. Pierson, Evangelisatie in Theorie en Practijk, bl. 126.

3) Adama van Sdieltema, C. H. Spurgeon, blz. 172.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen