1898 - Hef wondere Verbond. - 1938,

Wat zinverrukkend feestgedruisch Doorschettert Hollands Tuin en Huis- En noodt tot gaaf jolijt En ongerepte vroolijkheid Getooiden allerweeg' Van vreugdevolle singelwal tot kriele keerweersteeg ?

Hoe danst het hart van Hollands guit In glorie zijn gedenkklank uit Bij schalke oranjezon. En stikt het traantjen aan de bron Van 't gauw gekropt gemoed — Ontstoken voor zijn wiegegrond, van 't pure Neêrlandsch bloed. —

In gul gemeende huldekreet. Een onbezworen vrijheidseed Uit franke borst geslaakt. Die WILHELMINA trouw vermaakt Ook in het snaaksche lied. Dat uit een overgeestig hart om vollen adem schiet!

Wat vlagomwonden vendelpracht Omslingert groen verkroosde gracht En stug en grauw beton, In balsemieke bloemfeston Met keel en blank lazuur. Dat oudvererfde heerlijkheid veredelt in zijn duur ?

Hier feest het grijze landsverleën Op 't hoffelijkst in statiekleên Van heraldieken tooi En schikt een diep gedoken plooi Uit eerbied voor Nassouw', En fijngesnaarde liefdezin, oranje, wit en blauw!

}a, toch I dat volk is trouw en goed Dat Gij nu veertig jaren hoedt Met zoo savante drift; Het heeft Uw fieren naam gegrift. Niet in geducht metaal. Maar in het lieve kinderhart — een goude' oranjeschaal.

Het heeft het oude heldenbloed Van Nassau's stam in U bevroed En weet Uw wijde taak Gewezen door de klare spraak Van 't wonder van dit land. Dat U, Vorstin, een laaf'nis is naar godgekoren trant.

De dichter, die met jagend bloed Den Geus nog viert met hoogen moed. Vereert dien wond'ren bond Als in .zichzelf gerechten grond Voor diep getroost beleid. Dat met den schoonsten offerzin zich volk en nakroost wijdt.

Als Prince Mouringh, récht aan 't stuur In dwerrelwind van storm en vuur De bark te houden wist. En veertig jaren in den mist Van twist en oorlogskans Zijn lastig volkjen hopen deed bij licht van hooger trans. '—

Zoo Gij! recht mannelijk gevroomd. Hebt Ge in den storm het wee betoomd En alle hoop geschoord Met stille been in vree verhoord. Ja ! Gij hebt God gepraald En kreegt den vree, schoon vuur'ge damp met alle winden waait.

Als krimpen gaat de wereldkim Op 't dansen van de roode schim. Zij nóg Uw vrijheidsgaard Bij hoogste gratie wel bewaard. Uw biddend oog gericht Op Hem, Die Neêrland, door Uw Huis geleid, steeds ophief tot het licht l

En, treed ik ook voor God den Heer, Dat Hij ons nog dien teerling keer', 'k Herhaal den vasten eed Waarmee 'k me aan U gebonden weet En werp mijn veder neer Ter trede van Uw troon. Vorstin l — mag 't zijn, ik haal ze weer.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen