Aan een vriend der waarheid (XI)

Waarde Vriend!

Zooals ge gelezen hebt, is de commissie, benoemd tot het opstellen van eene «memorie van toelichting » der u bewuste concept-acte, te Utrecht vergaderd geweest. Men schijnt nu met dezen arbeid gereed te zijn, zoodat de kerkeraden spoedig de lang verwachtte stukken zullen ontvangen. Hoe men dan verder hiermee handelen zal, vraagt ge ? Ongetwijfeld zeer verschillend. Sommigen zullen het stuk inzien, beoordeelen en der gemeente ter beoordeeling aanbieden. Anderen zullen ’t lezen en in geen geval der gemeente voorleggen. Nog andere kerkeraden zullen het eenvoudig voor kennisgeving aannemen, onder ernstig protest, zonder meer. De laatste wijze van doen is, dunkt mij, de beste. Laat mij u zeggen waarom. Een kerkeraad, die bedoelde stukken in behandeling neemt, begaat daarmee dezelfde fout als de Synode te Kampen. Indien men mij, als lid der Chr. Ger. Gemeente, dan ook hierover mijn oordeel vraagt, dan zou ik mijn kerkeraad onmiddellijk op het onwettige dier handelwijze moeten wijzen. Reeds vroeger deed ik u opmerken, dat de Synode te Kampen onwettig was samengesteld. Iets, wat volgens officieel verslag, door een groot deel dier vergadering zelve is erkend. En wat nog veel verder van alle wet en orde in de Gereformeerde Kerk afwijkt, is de wijze waarop de concept-acte in behandeling is genomen. Zoolang mij niemand het tegenovergestelde bewijst, zal ik dit als eene onwettige handeling blijven veroordeelen en luide hiertegen protesteeren.
Nog eenmaal zij het gezegd, dat ik de broeders, die deze concept-acte ter tafel brachten, hierover niet hard wil vallen.
Zij waren, dat is duidelijk in den strik geraakt, zeer behendig hen gespannen. (Zie daarover de brochure van Ds. Littooy.) Maar, dat nu een «Synode », als te Kampen saamgekomen, zoodanig stuk in behandeling kan nemen, dit versta ik niet.
Ik zie dan ook niet in, dat er een ander weg is, om geheel zuiver ons standpunt te bewaren en later goed te kunnen verdedigen, dan alleen door niemand en door niets zich te laten bewegen, om af te wijken van den weg, waarop de Heere ons bracht. Daartoe is kerkelijk voorhands alleen noodig, dat men voornoemde stukken niet in behandeling neme. «Is er oorzaak?» schrijft Docent W. iedere week boven zijn stukje in de Bazuin. En de man, die vroeger in eene belangrijke historische studie betoogde, dat «Doleantie», naar den eisch des Woords, in onzen tijd onmogelijk is, kreeg dezer dagen van den Redacteur der Heraut den bedenkelijken lof, dat hij met veel talent de concept-acte verdedigde. De vrees, dat bedoelde broeder, Docent W., mij niet kan ontvangen, weerhoudt mij, wat ik anders zoo gaarne aan Z.H.G, wilde vragen, te weten, of er ook billijke en degelijke oorzaak zou, zijn, waarom zijn schrijven in de Bazuin zoovele leden onzer Kerk heeft verbaasd en bedroefd.
Of meent gij, Waarde Vriend! dat dezelfde hoogleeraar, die «met zooveel talent» de meergenoemde acte verdedigde, ook kerkrechterlijk verdedigen kan, wat ik in het eerste gedeelte van dit epistel bestrijd ? Zoo ja, welnu vraagt gij dan, ook deze verdediging eens van zijne hand te mogen ontvangen. Verleene de Heere ons intusschen Zijne genade, opdat wij wandelen in de oude en welbeproefde paden ! Onze eeuw kenmerkt zich door gisting en ontbinding. Alle wettig gezag wordt ondermijnd. De toekomst schijnt donker, maar de Heere regeert, en Hij laat niet varen de werken Zijner handen.
In liefde gegroet en Gode bevolen, door

Uw vriend
Op reis, einde Mei ’89.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen