Werkstaking en Oorlog

Wat wij in die beide woorden uitspreken, wordt gedurig van veler lippen in den laat-sten tijd gehoord.
’t Verband tusschen hetgeen in die beide woorden wordt uitgedrukt, valt, bij eenig nadenken, ieder dadelijk in ’t oog.
Werkstaking is, tot op zekere hoogte, oorlog, en oorlog is werkstaking. Onderscheiden drukkerijen en andere vakken hebben thans met werkstaking te worstelen. De werklieden, helaas voortdurend opgeruid, geven voor, dat hun onrecht wordt aangedaan, en eischen in vele gevallen wat de patroons niet geven kunnen. Is er éénmaal een begin gemaakt met staking, dan gaat het, door jenever en gloeiende speeches aangevuurd, van kwaad tot erger.
En wat men maar al te veel uit het oog verliest, men maakt het den werkgevers zoo lastig, dat men van alle kanten zichzelven benadeelt. Werk, waaraan hier brood kan verdiend worden, laat men ten slotte in ’t buitenland maken, en men wordt voor ’t volkje zóó bang, dat men slechts voor zijn verdriet, maar niet gemakkelijk voor zijn genoegen laat werken. Met den besten wil van de wereld kan men niemand dwingen te laten werken, en evenmin kan men van patroons onmogelijke dingen eischen. Deze toch hebben ook rekening te houden met de concurrentie, en zij kunnen, hoe goed iemand voor zijne knechts ook moge zijn, moeielijk zelve in slechter conditie dan de werklieden zich gaan plaatsen.
Te zeggen: »uw bed is zachter dan het mijne; laat er daarom mij maar op slapen”, is gemakkelijk; doch wie nog een greintje gezond verstand bezit, zal het ongerijmde hiervan moeten erkennen. Men meent met al zulke middelen den toestand van den werkman te verbeteren, doch de geschiedenis heeft al zoolang geleerd en leert nog alle dagen, dat men op die wijze den werkman wel gehaat kan maken en in steeds grooter ellende kan dompelen, in plaats van er naar te streven om door welbeproefde middelen tot een ander en beter resultaat te komen.
Zichzelven vernietigen is de vreeselijkste ellende, die kan uitgedacht worden.
Met den oorlog is dit nog iets anders. Ondanks zijn wil en streven kan een land en volk tot oorlog worden gedwongen. Het hoe en waarom laten we thans rusten.
Waarheid is het intusschen, dat de ellende, door oorlog veroorzaakt, inderdaad onoverzienbaar is.
De oorlog, tegenwoordig tusschen Japan en China gevoerd, de oorlog ook in onze buitenlandsche bezittingen, in Indië, wat al menschenbloed heeft hij gekost, wat al rouw is er door veroorzaakt, wat al tranen deed hij vloeien , wat al kostbaarheid werd er vernield, en wat al bronnen van welvaart werden er door gesloten, want dooiden oorlog stonden handel en nijverheid stil, terwijl de edelste vruchten des lands verloren gingen!
Wat werkstaking en oorlog in deze dagen ons luide prediken is dit: wat we zoo rondom ons waarnemen is eene aanschouwelijke prediking van hetgeen in menig huisgezin, in menig menschenhart wordt doorleefd. Door de zonde kwam de mensch in opstand tegen God, zijnen schepper. Door de zonde kwam het rechtvaardig oordeel Gods over de aarde, die distelen en doornen voortbrengt.
Door de zonde is de mensch van nature blind voor hetgeen tot zijn eigen welvaart en behoudenis kan dienen. Door de zonde zijn duizenden van Adams geslacht alle dagen bezig aan het bewerken van hun eigen schande en hun eeuwig verderf.
Zalig daarom zij, die bij en onder al de jammeren dezer aarde met den vrome uit Israël mogen zeggen:

»In God is al mijn heil mijn eer,
Mijn sterke Rots, mijn tegenweêr;
God is mijn toevlucht in het lijden !”

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen