Synode (I)

Twee vergaderingen staan binnen enkele maanden gehouden te worden, welke voor de Kerk van groot belang zijn: de algemeene Synode, die volgens het ten vorigen jaren genomen besluit te Utrecht, en de vergadering der curatoren, die volgens het reglement te ’s-Gravenhage zal samenkomen. Zoo de Heere wil en wij leven, zal het getal der afgevaardigden ter Synode dit jaar aanmerkelijk grooter zijn dan op de vorige Synode. En waar we nog altijd in eene overgangsperiode ons bevinden, en zaken van zoo groot en algemeen belang, voor zoover zij de geheele Kerk raken, niet op eens te regelen zijn, zal ongetwijfeld, om meer dan ééne reden, de vraag wel aan de orde komen, of we nog zullen voortgaan met elk jaar Synode te houden, of dat we naar de normale lijn, in de D. K. aangegeven, slechts om de drie jaar deze vergadering zullen houden.
Eene andere vraag, die hiermede in nauw verband staat, zal deze zijn: kunnen we ook overgaan tot provinciale indeeling? In geval de Synode mocht besluiten tot het inkrimpen der Syn. Vergaderingen, zou ongetwijfeld provinciale indeeling gewenscht, zoo niet noodzakelijk, zijn.
Hierover mag in elk geval wel gedacht worden met het oog op mogelijke gevallen, dat deze of gene zich aanmeldt voor het examen naar artikel 8 der D. K. Dit examen kan in geen geval door het curatorium, ook niet door ééne of andere classis, worden afgenomen, maar behoort bij de Prov. Synode. Bij gemis van deze heeft de algemeene Synode te doen, wat anders op de provinciale Synode kan geschieden. Omtrent de examina in ’t algemeen zijn we ook nog niet in het reine. De vele uitzonderingen op den regel, de vele bijzondere gevallen, welke zich in deze zoo geheel eenige tijdsaangelegenheden voordoen, maken het beslist noodzakelijk, ten einde alle willekeur te voorkomen, omtrent een en ander bijzondere bepalingen te maken, opdat men daarnaar kunne verwijzen en ieder wete, waaraan hij zich hebbe te houden. Dat zulks gewenscht en noodzakelijk is, in ’t belang van den bloei en ’t welzijn van de Kerk des Heeren, zal wel niemand kunnen tegenspreken.
Zal Utrecht, als middelpunt van het land, de aangewezen plaats blijven, waar de synode vergadert, of zou het meer in ’t belang der Kerk zijn elke provincie op hare beurt, naar oud gebruik, hierin te doen deelen ? Natuurlijk voegt het ons niet thans ons persoonlijk oordeel hierover uit te spreken.
Wij geven slechts de zaak aan, opdat ieder belanghebbende er aan denke en al dergelijke dingen het onderwerp der bespreking mogen zijn op onze kerkeraadsvergaderingen.
Daardoor wordt de zaak ter beslissing behoorlijk voorbereid en valt het der synode te gemakkelijker om te beslissen.
In geval de eerstkomende Synode mocht beslissen — hetzij als regel of als voorloopige bepaling — het volgende jaar weer algemeene Synode te houden, dan zouden we gaarne in overweging geven, of het niet wenschelijk is, dat de Synode bepaalde (met het oog op art, 24 van het reglement onzer Theol. School, dat voorschrijft, dat de Curatoren minstens éénmaal des jaars vergaderen, ter plaatse, waar de School is gevestigd) of die vergadering vóór of na de algemeene Synode zal gehouden worden. Waar hieromtrent geene nadere bepaling is, zou dit allicht aanleiding tot moeielijkheden kunnen geven. Als voorloopige bepaling besloot de vorige Synode, dat de verschillende gemeenten voor dit jaar slechts éénmaal zouden samenkomen. Om nu niet op eens tot het » viermaal ’s jaars” te komen, was het onzes inziens wel noodig te overwegen, of geleidelijke opklimming niet te verkiezen is boven het klimmen met twee of drie sporten te gelijk. Het éénmaal kan bijv. nu tweemaal worden.
Niet, dat we het niet hoogst nuttig en wenschelijk oordeelen, in normale omstandigheden den letter der Dordsche Kerkorde in dezen te volgen, maar er zijn ook andere zaken, waar degelijk mede gerekend moet worden.
Geeft de Heere ons rijke stof tot dankerkentenis wegens de vele blijken zijner liefde en ontferming, ook in de geregelde uitbreiding, den getrouwen geschonken, toch moeten we, al ging tot dusverre alles boven bidden en denken, onze kleinheid niet uit het oog verliezen. Een kind is niet op eens een man. Eene teedere plant groeit niet op eens op tot een’ boom. Of we zouden met geheel de Kerk een’ wonderboom gelijk moeten zijn. En wie zou dit verlangen! In 1886 is men op een ander terrein begonnen om zaad van zulke wonderboomen te pooten, en wie oogen heeft om te zien, kan zelf oordeelen, wat er wordt van die wonderboomen, die alle, alsof het één boom ware, bij elkander zijn gebonden,
Geve de Heere al Zijn volk genade, om, erkentelijk voor allen zegen, niet naar groote dingen te staan.

W.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen