Kerkelijke huwelijksinzegening

De kerkelijke huwelijksinzegening behoort in de gemeenten als een zegen te worden aangemerkt; en vooral nu de staatkundige en maatschappelijke toestanden eenmaal zijn gelijk thans, is bij eene zoo hoogst gewichtige en heilige zaak als het huwelijk niets zoo gewenscht, zoo betamelijk, als dat het geschiede onder de aanroeping van des Heeren naam en op de wijze, gelijk dit nader in ons huwelijksformulier staat aangewezen.
Of men altijd van het hooge gewicht der zaak en van den heiligen ernst, daarbij ver-eischt, overtuigd is, en zich dit levendig bewust is, is wat anders. Alle godsdienstige verrichtingen, hoe heilig en gewichtig ook, kunnen, op zichzelven beschouwd, als gevolg van ‘s menschen zondigen aard en toestand, zoo lichtelijk ontaarden in sleur en vormdienst. Men denke hierbij slechts aan al den opschik en den feesttooi bij het ten doop komen met zijne kinderen, iets, waarover oprechte en godvreezende zielen zoo menigmaal hunne droeve klacht hebben geuit. En nu is de huwelijksinzegening in de gemeente wel geen sacrament, maar toch is het eene gewijde handeling, waaromtrent onze vaderen — en met recht — zeer ernstig hebben geoordeeld. Wie met aandacht leest, op welke vragen men bij de huwelijksinzegening heeft te antwoorden, en onder welke verklaringen, naar den Woorde Gods voorgehouden, men geroepen wordt de heilige belofte van trouw tegenover elkander als in de tegenwoordigheid Gods af te leggen, bemerkt dit.
Was men hier altijd van doordrongen, was men zich dit altijd levendig bewust, dan zouden zeker de kerkeraden niet voor zulke onaangename vraagstukken worden geplaatst als menigmaal het geval was. Men zou zich tweemaal en ook wel tienmaal bedenken, eer men de gedachte voedsel gaf om tot een gemengd huwelijk te besluiten. Vooral in betrekking tot Rome moet het voor ieder, die het Evangelie der zaligheid belijdt, en die met de beginselen van Rome bekend is, iets onverklaarbaars wezen, dat er, helaas, nog altijd mensehen gevonden worden, die eene kerkelijke huwelijksinzegening durven vragen in eene gemeente, waar Gods Woord wet en regel is, van een huwelijk van een Protestant met een Roomsche. Als men goed leest wat de man en de vrouw beide tegenover elkander moeten verklaren en beloven, overeenkoms het bekend huwelijksformulier, dan vragen we op onze beurt: wat is het anders dan huichelarij en leugen, dergelijke vragen bevestigend te laten beantwoorden, waar men vooraf door daden toont geen bezwaar te maken om eene door God verboden gemeenschap aan te gaan, eene verbintenis die nooit met behoud van eigen beginsel kan samengaan.
De verdediging en verantwoording waarmede dergelijke menschen in zulke gevallen zich trachten te rechtvaardigen is dan ook zoo door en door beginselloos en nietig, dat ieder, die nog den naam van Christen wil dragen, zich daarvoor schamen moest.
Te zeggen: »er geschiedt niets bij geval of de bewering: »het zal zeker zoo moeten wezen”, is doorzichtig genoeg, dat ieder kan vatten, dat alleen zondige begeerlijkheid en niet de eerbied voor Gods Woord zoo spreken doet, ten einde met zulke vijgebladeren het kwaad te bedekken. In meeste gevallen, gelijk de geschiedenis heeft geleerd en nog leert, zijn er bij zulke mengde huwelijken geheime afspraken en beloften gedaan ten gunste van de Roomse Kerk, waardoor de zonde nog al grooter wordt, om eene verbintenis aan te gaan met iemand, die de dwaling in de Roomsche Kerk voor de waarheid erkent. Met het oog op dit laatste nam de Synode van de Belgische Christelijke Zendingskerk kort geleden het navolgende besluit:
De Synode,
overwegende, dat het van aanbelang is een maatregel te nemen, om in onze Protestantsche gemeenten het besef van gevaar te wekken, dat de gemengde huwelijken haar doet loopen,
overwegende, dat, ieder Protestant die door eenige belofte zich bindt de Roomsche Kerk bij gelegenheid van een gemengd huwelijk, zijne kerk verraadt, —
besluit:
„dat de huwelijksinzegening zal geweigerd worden aan de echtgenooten, die niet verklaren vrij te zijn van elke verbintenis jegens de R. Kerk, wat betreft den godsdienst der kinderen, die geboren kunnen worden.”
Of in de Christelijke Gereformeerde Kerk niet onvoorwaardelijk de kerkelijke huwelijksinzegening met een Roomsche moet geweigerd worden is een punt, dat ik gaarne ter overdenking den broederen bevelen.
Want al doen die gevallen zich nu niet voor, zij kunnen en zullen waarschijnlijk later komen, en dan was het goed dat ieder kerkeraad zich op eene beschreven wet kan beroepen en er éénheid van handelen zij in dezen.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen