Aan een vriend te Ulrum (VIII)

Geen woord, dat in onze dagen meer in trek is dan het woord »beginsel”.
Rijk en arm, geleerd en ongeleerd houdt er »beginselen” op na. En bij alles komt een beginsel te pas.
In alles laat men zich, zoo zegt men, door »beginselen” leiden. En wat al soorten van beginselen prijken er op den dischl
Er is een liberaal en een radicaal beginsel, een antirevolutionair en een Roomsch beginsel, — een conservatief en een socialistisch beginsel. En daarmede, waarde vriend! is het nog niet uit ; want in al die beginselen zijn nog velerlei schakeeringen. Naar al die beginselen, zelfs naar die schakeeringen, verdeelen de menschen zich in partijen.
Ga ze maar tellen, al de groepen, clubs, partijen, die er zijn.
Wonder, nietwaar, hoe meer godsdienst de menschen vertoonen, hoe meer zich ook Be splitsingen voordoen. De overgodsdienstige tijd, waarin de Heiland op aarde rond wandelde, hangt er u eene klare teekening van op. Luchthartige, ijdele, wufte Sadduceeën, schijnvrome, huichelachtige, biddende en aalmoes doende Farizeeën, daar-bij nog zich uit de wereld terugtrekkende Esseeën, ook nog Schriftgeleerden, Herodianen en meer van dat slag.
Ook die verdeeling heette haar grondslag in beginselen te vinden.
En bijna allen beriepen zich op de wet van Mozes of op de Profeten.
Dikwijls met in de oogen van velen klemmende redenen wisten ze hun stand-punt of hunne beginselen te verdedigen.
Toch moesten zij het tegen Eén afleggen
En nog wel tegen Eén, Wiens woorden ze bespotten, Wiens kennis ze betwijfelden, en Dien zij door enkele twistvragen in het Blauw dachten te brengen,—tegen Iemand van oogenschijnlijk geringe afkomst, met heel weinig volgelingen.
Maar Hij kende ze.
Hoe menigmaal wist Hij met een paar woorden hunne ingebeelde wijsheid tot dwaasheid te maken!
Hunne duisternis kon zijn licht niet be-dekken.
De heele rommelzooi van beginselen wist hij in al hare naaktheid bloot te leggen, en wat zij meest verborgen ,namelijk wereldzin, wellust, ongerechtigheid en geveinsdheid, haalde Hij er onder vandaan, zonder vreeze, hoewel al de mannen van beginsel dier dagen met duivelsche wraak tegen Hem vervuld werden.
Men zwoer Hem om Zijne oprechtheid den dood!
Wat gaf onze Heiland er voor in de plaats ?
Iets, waaraan Zijn volk behoefte heeft. Voor een arm, onkundig volk, dat in den doolhof van zoogenaamde beginselen geen weg weet, sprak Hij: »Er zijn maar twee wegen, de smalle en de breede weg. Er zijn maar twee soorten van menschen: kinderen Gods of kinderen des Satans, kinderen des Lichts of kinderen der duisternis”.
Laten wij toch elkander niet laten begraven onder al die beginselen, die op de markt des levens te koop gepresenteerd worden! De vraag, waarop het voor ons aankomt, is niet, of wij antirevolutionair of conservatief of liberaal zijn, maar of wij weten, op welken weg wij wandelen, of wij door de enge poort den weg des levens zijn mogen opgaan?
Wilt gij tot iemands conscientie komen, Iaat hem geene beginselen met u aanvangen te bespreken, want hij leidt u, dat ge geheel uw doel misloopt.
Zet hem dadelijk voor de noodzakelijkheid om rekenschap te geven van den weg, dien hij bewandelt.
Dring aan op een antwoord op de vraag: »Naar de eeuwige heerlijkheid of naar het eeuwig verderf ?”
Zie, dit eenige is juist in onze dagen geheel op den achtergrond gedrongen door de zoogenaamde beginselen, dit namelijk, of wij vrijgekocht zijn door het Bloed des Lams. Gelijk de Apostel Paulus het noemt:
dienstknechten der gerechtigheid of nog dienstknechten der ongerechtigheid. Niet naar de menigerlei beginselen, die men heet aan te en, zal God in den Dag des Oordeels scheiding maken, maar al weer slechts twee soorten worden ons voorgesteld: schapen en bokken. Gevoelt ge nu de oorzaak van de oppervlakkigheid, de dor- en doodschheid onder het menschdom ?
Het menschelijk vernuft tracht uit de heldere bron allerlei beekjes en goten af te leiden, die in ’t einde niets dan troebel en drabbig water zullen blijken te bevatten.
Dat wij ons toch niet laten ophouden bij die vergiftige wateren, maar God bidden te mogen putten van dat water, hetwelk onzen dorst tot in alle eeuwigheid kan lesschen. Heel de zooogenaamde beginselstrijd, dien wij zien voeren, gaat om het mijn en dijn, over wie het meeste goed of de meeste eere zal oogsten. En al geeft men nu een vromen glimp aan die worsteling, de nauwe gemeenschap met de mannen van het volslagen ongeloof leert ons haren aard wel kennen. En zing nu eens niet in het koor mee ?
Waarvoor wordt men dan uitgemaakt? Voor iemand zonder beginsel. Men denkt er niet om, ons dan ernstig af te vragen, of wij den breeden of den smallen weg gaan, och neen; want men kent dien ernst niet. Velen weten zelfs van die twee wegen niet meer af, omdat zij zooveel te doen en te strijden hebben en verdiept zijn in allerlei kwesties.
Als wij niet oppassen, als Gods Geest niet gedurig ons leidt en leert waken, zal het ons gaan als de Bruid, van wie wij in het Hooglied lezen, dat de kinderen harer moeder haar gezet hadden tot eene hoederin der wijngaarden, maar .... zij meldt, dat zij haren wijngaard niet gehoed had.
Wat een zegen, dat wij uit het warnet der velerlei beginselen, dat ook in de Kerk in haar garen reeds zoovelen heeft verstrikt, bevrijd zijn geworden.
Moge de Heere het geven bij Zijn licht den breeden en smallen weg te onderscheiden, den laatsten te mogen betreden en onzen dorst te lesschen aan de eenige zuivere bron, den Woorde Gods zelf, dan hebben wij genoeg voor tijd en eeuwigheid.

Uw Vriend

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen