Avondgedachten (XLIX)

4 Dec. De hoogmoed des menschen heeft een afkeer van bestraffing. Zij ia zoo vernederend. Daarom strekken dreigend de Jerobeams de hand uit naar de profeten van Bethel. Toch hebben wij zoo noodig te zijn als David voor Nathan, en, zijn de woorden soms hard en de slagen pijnlijk, wie ze ter harte neemt zal bevinden dat zij een medicijn voor onze krank-heden kunnen wezen. Het geheele evangelie is niet naar den mensch: het stelt eischen tegen onze zinnelijke natuur in. Toch mag hij gezegend worden genoemd, die gedurig Gods Woord onderzoekt en voor wien het een licht op zijn pad is. Die gids dwaalt niet en misleidt nooit. Die dat woord volgt zal het leven vinden.

5 Dec. Goddeloos is ook de brave, die geen God voor zijn hart heeft, die niet in God leeft. Al zijne deugden kunnen niet opwegen tegen dat gemis. In den Heere alleen is het leven en buiten Hem is het overal de dood. Geestelijk dood wacht hem als allen menschenkinderen de tijdelijke dood, maar die is de aanvang van den eeuwigen dood. Hij sterft en gaat verloren. Hij zinkt in eeuwige rampzaligheid neer. O, dat ieder onbekeerde de tucht aannam en naar da waarschuwingen Gods luisterde. Laat u verbidden, waar wij u bidden van Christus wege, alsof God door ons bad; Laat u met Hem verzoenen. ’t Is toch zoo ontzettend te leven zonder God, vreeselijker te sterven zonder God, rampzalig in het oordeel te moeten verschijnen zonder borg en eeuwig te zijn verre van God.

6 Dec. »Gij zult niet echtbreken, Zon luidt des Heeren gebod, onder vuurvlammen en bliksemen uitgesproken. In dat woord verbiedt de Heere alle ontucht en wellust, op welke wijze die ook wordt gepleegd. Ontzettend neemt de zonde toe en steeds fijnere vormen worden bedacht en middelen gezocht om straffeloos te kunnen voortgaan, maar God laat zich niet bespotten. Die de wet gaf is machtig haar te handhaven en den vloek te doen nederdalen op den overtreder. Op een oogenblik van zondig genot is voor David een geheel leven van onrust en ellende gevolgd. Blijft ook een tijdlang de wrake uit, er is een gedenkboek voor Gods aangezicht. Wat in de duisternis is gepleegd, dat zal de Heilige en Rechtvaardige zoeken. Dat God ons beware en ons lichaam een tempel des Heiligen Geestes zij.

7 Dec. Ons verstand is verduisterd. Wij zijn, zoo des Heeren licht ons niet beschijnt, dwazen in gedachten en wandel. Die zijn hart vertrouwt is een onzinnige, maar welgelukzalig is hij, die gedurig vreest. Daarom roept de Schrift ons toe, niet eigen wil te volgen, maar naar de wijsheid Gods te luisteren en ons te laten leiden door Hem. Met broeders en zusters staan wij in eene nauwe betrekking der liefde. Zoo moeten wij ook de wijsheid en het verstand liefhebben. Met deze moeten wij leven in gestadigen, innigen, vertrouwelijken omgang. Waar wij door Gods Woord worden onder wezen, daar zal ook de bede niet uitblijven om genade te mogen ontvangen ten einde ook in onzen wandel de wijsheid Gods te mogen vertoonen.

8 Dec. De wijsheid, zegt da Costa: „de opperste wijsheid is geene bloote persoonsverbeelding, maar eene verbloemde voorstelling van den persoon van Christus als de persoonlijk geopenbaarde wijsheid Gods. Christus in geheel de Schrift en dus ook in de Spreuken van Salomo, de eenige sleutel tot opening van hare diepste diepten, waar de meeste schatten liggen. Ja, aldaar worden de verborgene schatkameren vol edelgesteenten gevonden, die enkel gesloten blijven voor hen, die dezen sleutel niet willen gebruiken. God heeft het beeld van Zijnen Zoon op allerlei wijze in de Schrift ingeweven en wel altijd overeenkomstig de bedeeling des tijds. Aan de eerste vrouw werd Hij als het zaad der vrouw, aan Abraham, den vader der volken as aller volkeren zegen, aan Mozes dan middelaar der wet. als de middelaar der genade, aan David, den koning als de eeuwige koning en aan de wijzen Salomo als de persoonlijke wijsheid geopenbaard.”

9 Dec. Die verstandig is vreest voor vleitaal en stopt er zijne ooren voor, maar getuigt met Ps. 141 : d’ oprechte sla mij zonder vreezen, ik reken zulks weldadigheid.” Het zij ons goed gewezen te worden op onze verkeerdheden, maar al te veel nog voor ons eigen oog verborgen. Een vriend, die mij mijn feilen toont, moet mij veel waard zijn en zeer lief, zoodat ik hem niet ontwijk. Maar evenzeer moet ik het mijn plicht achten, anderen te waarschuwen. Ik mag niet denken als Kaïn : ben ik mijns broeders hoeder ? Laat ons op elkander acht geven, oprecht met elkander omgaan, het goede voor elkander zoeken. Dat zijn wij als menschen en zooveel te meer als christenen verplicht.

10 Dec Die door Gods Geest geleid worden weten wat welgevallig is aan den Heere. Zij weten, dat al wat Hem behaagt, tot eigen welzijn dient en, als het leven tot Gods verheerlijklng mag zijn, wij daarvan zelve de rijkste vruchten plukken. Wie van die genade vol is kan er niet van zwijgen ; Zijne lippen brengen wijsheid voort. Hij spreekt van het welbehagen Gods en zegt als de Apostel, dat hij niet kan zwijgen van hetgeen zijne handen hebben getast van het woord des levens. Niet alleen spreekt de rechtvaardige ervan, maar ook zijne daden getuigen ervan, Door woord en voorbeeld moet worden gepredikt. Voor ons is het woord, dat wij, biddende om genade, lezen; »Geene vuile rede ga uit uwen mond, maar zoo er eenige goede rede is tot nuttige stichting, opdat zij genade geve dien, die ze hooren (Efez. 4 . 29.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen