De eenige weg

Voor den Joodschen raad betuigde Petrus, als hij Jezus Christus predikte: “de zaligheid is in geenen anderen: want er is ook onder den hemel geen andere naam, die onder de menschen gegeven is, door welken wij moeten zalig worden.” Tegenover die waarheid was door alle eeuwen heen strijd. Van Frederik den Groote is, meen ik, het woord: »chacun a sa facon” (ieder op zijn manier), en bij duizenden is het nog: »er zijn allerlei wegen naar den hemel”. Toch is er niet één, die onbeproefd is gebleven. In het werkverbond was de eisch uiterst gering. Onder alle de boomen des hofs, slechts één, welke niet mocht worden aangeraakt. Het proefgebod werd overtreden. Proefondervindelijk is dus bewezen, dat op dien weg de zaligheid niet was. God openbaart zich in Zijne schepping. Het geweten spreekt, uit de zienlijke konden de onzienIijke dingen worden verstaan en doorzien. Wij bewonderen nog heden vernuft en wetenschap der oude Grieken, en waarop is het uitgeloopen? op de vraag der wanhoop : wat is waarheid ? te midden der onzinnigste afgoderij.
De Heere gaf Israël Zijne wet. Bedreigingen zoowel als beloften kunnen niet sterker worden gedacht. Het einde is geweest : »niemand ete meer eenige vrucht van dien boom in eeuwigheid.” Geene andere bladeren waren er dan Farizeesche eigengerechtigheid en Sadduceesche lichtzinnigheid, en bij die geene enkele vrucht voor den hongerigen. De Heere maakte een universalistisch, een alle nom vattend verbond, en wat bleef er over? Een enkele Melchizedek, als een wonder Gods, was als de laatste opflikkering der lamp. Zoo zijn alle middelen beproefd en alle wegen ingeslagen en aan het einde van alle staat het woord »verloren” te lezen. De Heere mag wel vragen: «wat is er meer te doen aan Mijn wijngaard, dat Ik niet gedaan heb ? Alles is beproefd. Welken weg kunt gij noemen, welke niet tevergeefs is ingeslagen, ook door mannen van ernst en van wijsheid? Nergens werd God en vrede der ziel gevonden. Verblindend mocht het eerste schijnsel zijn, maar de lampen waren uit en de olie verdwenen als het geroep kwam: »de bruigom komt.”
Niets bleef over wat in eens menschen brein opkomen kon; maar bij den Heere was een weg van uitkomst, het particularistisch verbond, het verbond der genade. De verkiezende genade Gods voor de weinigen om het dierbaar bloed. Als alles, waarbij de mensch deel kon hebben, was afgebroken, trad God tusschen beide om alleen te doen wat tot zaligheid kon verstrekken. Hij gaf het offer ter schuldbetaling. Hij geeft den Heiligen Geest, die overtuigt en overtreedt. Door Christus zijn genade en waarheid geworden. Door Christus is de Heilige Geest verworven. Hij deelt dien toe aan wie Hij wil en het is door Hem, dat de gegrepen zondaar zalig worden moet. Langs dien weg alleen komen tienduizendmaal duizenden tot het huis des Vaders. De zangen, op Patmos geboord, bewezen, dat die de onbedriegelijke was.
van Lingen

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen