Dooden of levenden?

Naar aanleiding van hetgeen broeder J. had gelezen in de Geldersche Kerkbode, vraagt men ons, hoe te oordeelen over de vraag, of het doode of levende zondaren zijn, die door God tot zaligheid worden geroepen. V. S. had in genoemd blad onder meer geschreven, dat aan de roeping de wedergeboorte voorafgaat, anders kan geen roeping met goed gevolg geschieden. Er zou hierover veel te zeggen zijn, doch om voor ditmaal hierover zeer kort te zijn, merken we slechts dit weinige op. Opgevat zooals het daar staat, heeft het er al den schijn van, alsof God de Heere in de daad der roeping, wat het gevolg betreft, afhankelijk zou zijn van het schepsel, tot wie die roeping komt. Dit zou de majesteit Gods raken, de almacht en den glans van Gods genade, en als zoodanig een door en door afschuwelijke leer zijn.
Zulke vreeselijke gedachten willen we niet van V. S. denken. We gelooven niet dat zoo iets door hem bedoeld kan zijn. ’t Is echter niet de vraag, wat iemand bedoelt, maar wat hij zegt en leert. Van die zijde gezien noemen we dergelijke uitdrukkingen, ook al zijn ze goed bedoeld, door en door verkeerd. Als de roeping louter door menschen geschiedde, was het wat anders. Maar de roeping geschiedt door Hem, die de Almachtige is, en die de dingen roept, die niet zijn, alsof ze waren.
De roeping Gods geschiedt in elk geval door de prediking van het evangelie. Dat evangelie moet naar des Heeren bevel allen creaturen worden gepredikt. Die prediking, den Jood een ergernis en den Griek een dwaasheid, is het door God gegeven en gewilde middel om zalig te maken degenen die gelooven. Ezechiel moest naar de vallei om tot de doodsbeenderen ie gaan spreken en te profeteeren.
Dwazer ding was er naar het oordeel van menschelijke wijsheid niet te bedenken. Maar de profeet weet, ’t is de Heere, die ’t gebiedt.
Hij gehoorzaamt Gods bevel, de uitkomst, ons bekend, aan den Heere overlatende.
Zoo ook voegt het ons niet te vragen, of de menschen geestelijk dood of levend zijn, maar aan allen onvoorwaardelijk het evangelie te prediken. Wordt die prediking bekrachtigd door den H. Geest, dan opent de Heere het hart als van een Lydia. Komt alleen het woord zonder de werking des Heiligen Geestes tot den zondaar, dan blijft deze gelijk hij is, en verhardt daaronder.
De uitwendige roeping is weerstaanbaar. Stephanus zeide tot de Joden: Gijlieden wederstaat altijd den Heiligen Geest. De inwendige, ook wel de krachtdadige of zaligmakende roeping, is onwederstaanbaar.
Nu zijn de roeping en de wedergeboorte zoo nauw aan elkander verbonden, dat sommige godgeleerden deze als ééne daad Gods hebben aangemerkt. Of we dan ook zeggen, dat God door de zaligmakende roeping den zondaar krachtdadig tot Zijne gemeenschap roept, of dat we beweren, dat de Heere door de wedergeboorte in den zondaar een nieuw leven schept, is in het wezen der zaak hetzelfde. ’t Verschil ligt in de wijze van voorstelling; omdat in de krachtdadige roeping te gelijkertijd het leven in den van nature geestelijk dooden zondaar wordt gewerkt door den Heiligen Geest.
Ware echter de roeping God, wat hare uitwerking betreft, afhankelijk van de voorwerpen tot wie die roeping komt, dan was het uitgemaakt, dat het dwaasheid was om nog langer het evangelie der genade aan onwedergeborenen te prediken. Dan kon ook de zending onder de heidenen wel worden gestaakt.
Maar neen: des Heeren bevel om allen het evangelie te prediken blijft van kracht, ook al weten we vooruit, dat er zoovelen zullen gelooven als er tot het eeuwige leven zijn verordineerd.
Er is oude en er is nieuwe theologie. Maar veel van de nieuwe is naar ons oordeel gevaarlijk en afkeurenswaardig.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen