Gedenkt der gevangenen alsof gij mede gevangen waart

Wie kan deze woorden lezen, zonder daarbij te denken aan de gevangenen uit Zuid-Afrika? Al weten we zeer goed, dat onder die krijgsgevangen Boeren niet alle kinderen Gods zijn, toch is er zoo veel, wat ons Nederlanders nader en nauwer dan eenig ander volk aan hen doet verbonden zijn. Zoo velen toch zijn Nederlanders van geboorte, anderen door huwelijksvereeniging, taal en belijdenis bijzonder aan ons verwant. We houden er niet van om menschen te noemen naar een of ander persoon, maar wil men spreken van Calvinisten, dan weten we toch, dat er onder de Zuid-Afrikaansche Boeren nog Calvinisten zijn van den echten stempel. En al is die gehate oorlog, die al zoo lang heeft geduurd en al zulke vreeselijk zware offers heeft geëischt, nu wel direct geen godsdienstoorlog of vervolging om der waarheid wil, toch is het een door en door anti-christelijk beginsel, waaruit die oorlog is ontstaan. En wat door geheel de beschaafde wereld is erkend, de wijze waarop van Engelsche zijde die oorlog wordt gevoerd, is veel meer heidensch dan christelijk. Getuige al dat vernielen van goed en have, dat meedoogenloos moorden en branden, dat schandelijk gedrag tegenover vrouwen en kinderen, dat liegen en lasteren, waardoor men de grootste schanddaden zijn tegenstanders te laste legt. In deze ontzettende worsteling tegen een overmachtigen indringer heeft men het door de hulpe Gods tot hiertoe staande gehouden, en heeft men de gansche wereld eerbied opgedwongen door zijn heldhaftig strijden om de onafhankelijkheid van zijn bestaan. Dit kon echter niet verhinderen, dat van tijd tot tijd velen gevangen werden genomen en in de handen der Engelschen vielen. Men vond het goed om die gevangenen het land uit te zetten. Men voerde hen heen naar Ceylon, anderen naar St. Helena, nog anderen naar Engelsch-Indië, en nu zal men er ook nog wat naar een West-Indische kolonie zenden. Ook in Portugal zijn van die gevangen. Hoe men het in die verschillende plaatsen heeft, laat zich eenigszins denken. Wie later mag leven, zal er al de bijzonderheden van hooren. We vreezen, dat later ongehoorde dingen aan ’t licht zullen komen, die men nu nog kunstmatig voor de buitenwereld tracht geheim te houden. Gelukkig, er is Eén, die alles weet en ziet. God in den hemel, voor Wien niets verborgen is, zal te zijner tijd recht doen.
Wie zulk een gevangenschap als die van onze stamverwante vrienden en broeders indenkt en de werkelijkheid zich daarvan tracht voor te stellen, moet smart gevoel en wegens het ellendig lot dier ongelukkigen. Ver verwijderd van hunne betrekkingenen bloedverwanten, ziet men maanden lang te vergeefs uit om eenig bericht omtrent de zijnen te vernemen. Hoe smartelijk voor mannen die hun vrouwen en kinderen liefhebben en deze zoo ongelukkig moesten achterlaten, zonder te weten of zij elkander nog ooit zullen wederzien. Wat zal dien ballingen de tijd lang vallen, en wat zal men van den éénen dag tot den anderen reikhalzend uitzien naar het einde van den strijd. Wat zullen door hen die verstand van kermen hebben, gedurig gebeden en smeekingen opklimmen tot den Heere Zebaoth, of het Gode mocht behagen uitkomst te geven op het gebed.
Als we voor het eerst dergelijke geschiedenissen hooren of lezen, is ieder daar meer of minder door geinteresseerd, maar een toestand die zoo lang duurt, wordt men ten laatste gewoon, want al wat ge hoort of leest, ’t is aldoor hetzelfde. En gelijk men kan vergeten de herbergzaamheid te beoefenen, zoo kan men ook de gevangenen vergeten. Toch mogen christenen elkander niet vergeten, Te weenen met de weenenden, en blijde te zijn met de blijden, teekent de geloofsgemeenschap van allen die den Heere Jezus liefhebben. We hebben de gevangenen te gedenken alsof wij mede gevangen waren. Stel u voor, dat u zulk een lot had getroffen als die arme Boeren. Wat zou het u aangenaam zijn als ge belangstelling van anderen mocht vernemen en ondervinden. Wat zou het u aangenaam zijn, als men het uiterste deed, als er iets te doen was, om uw lijden te verzachten. Maar bovenal, wat doet het het hart van een in nood en lijden verkeerend kind Gods zelfs goed, te weten: anderen bidden met en voor mij.
Het gebed is het machtigste wapen in den strijd. Wat moderne wapenen en groote legers niet vermogen, dat vermag het gebed. Christenen, gedenkt dan in uwe gebeden de gevangenen. Gedenkt ze voor den troon van God. Denkt aan de tranen en smeekingen ook van al die vrouwen en kinderen. Zoo menigmaal heeft God op ’t gebed Zijns volks wonderen gedaan. Gave God, dat het Engelsche volk eens tot bekentenis kwame van ’t gruwelijk onrecht waarvoor men in Afrika strijdt. Al zou een Godtartende regeering tot het uiterste willen doorzetten, als ’t volk helder inzicht kreeg van de ellende en ’t verderf dat men over zijn eigen land en volk brengt, dan zou men raad weten om van zulk een regeering ontslagen te worden.
Ach, wat bittere smart moet onze Paul Kruger op zijn ouden dag nog doorleven. Welk eene vreugde zou het voor hem zijn, bij zijn leven nog te mogen aanschouwen de onafhankelijkheid van zijn land. Van ’s menschen zijde gezien, is er weinig hoop op, maar één wenk van den Almachtige en »Zijn wil gebiedt en ’t wordt terstond.”
De liefde leeft niet voor zichzelve, maar denkt ook en leeft ook voor anderen. Wien veel vergeven is, heeft veel lief.
Ontferme zich de Heere over het arme en verdrukte volk!

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen