Iets uit de zendingsgeschiedenis (12)

Een kijkje op Sumatra (3)

Eene afzonderlijke groep van deze avondscholieren vormen zij, die zich voorbereiden tot het doen van belijdenis, ende helpsters in de zondagsschool. Zij, die voor de belijdenis worden voorbereid, blijven des morgens in het schoolhuis achter, als de anderen naar de dorpen tot den arbeid gaan, en ontvangen dan nog een uur onderwijs. De helpsters aan de zondagsscholen, vrouwen en meisjes uit de gemeente, die daartoe genoeg ontwikkeld zijn, komen een avond in de week alleen aan het zendingshuis ter voorbereiding van wat ze den volgenden zondag met hare klassen te behandelen hebben. Elk van deze helpsters heeft een eigen groepje te onderwijzen, en als dan het uur verstreken is, worden die groepjes vereenigd, waarna »de witte nonja” ze examineert. Zoo legt elk zich met ijver op het onderwijs toe, want de helpsters zien er een eer in, als de kinderen van haar groepje het beste kunnen antwoorden. Het onderwijs der kinderen moet natuurlijk voor alles een opvoedkundig karakter dragen; het moet meer zijn dan alleen het aanbrengen van kennis. De meisjes moeten voor het leven wat meenemen uit de schoolkamer, zal het bezoek daarvan haar waarlijk ten zegen zijn. Als middel in ’s Heeren land te mogen dienen tot bekeering der kleinen, dat is de innige begeerte der zendingszusters. Ze schrijven: „een meisje, dat waarlijk tot God bekeerd is, zal in elke levensomstandigheid een toevlucht tot den Heere kennen en in de moeielijkheden van ’t leven haar rechte plaats kennen, want haar leven zal zijn een leven beschouwd in ’t licht van ’s Heeren wil, in ’t licht der eeuwigheid! Onze Battakkinderen tot zulke Christinnen te mogen vormen als middel in Gods hand, dat is het doel, dat ons voor oogen staat en dat we tegenstreven in ’t vertrouwen op Hem, die ons gezonden heeft”.
De namiddag is gewijd aan den arbeid in de dorpen, aan den eigenlijken gemeentearbeid, aan de zielszorg. Dat ook deze voornamelijk de vrouwen der gemeente geldt, behoeft zeker geen betoog, evenmin als het haast gezegd behoeft te worden, dat het voor de zusters de moeielijkste, de zwaarwichtigste arbeid is. Want niet alleen dat vele vrouwen en moeders, die geen gelegenheid hebben het station te bezoeken, dan nog worden onderwezen, maar vooral is deze arbeid zoo zwaar, omdat er niets is, dat grooter verantwoordelijkheid geeft, dan het leiden van zielen. En toch: ’t is ook voor de zusters noodzakelijk, de vrouwen in haar dagelijksch bedrijf te zien, in haar huishouding te leeren kennen, zullen ze hen, die aan hare zorgen zijn toevertrouwd, niet verkeerd leiden, want als ’t recht is, is het leven één geheel en komt ook het innerlijk leven der ziel in het uitwendig leven uit. De namiddaguren zijn voor zulke huisbezoeken de aangewezene, want in de morgenuren zijn de vrouwen meestal op het veld of op de markt bezig. Met een bijbelsch prentenboek, dat opgerold kan worden, begeven de zusters zich op weg, den heuvel af, de groene velden in. Met verrukking weidt haar oog over het breede dal, dat, badend in een zee van licht, aan haar voeten ligt. Als schoone zilveren linten slingeren grootere en kleinere beken zich door de velden, op den achtergrond omzoomt een dicht begroeide bergketen het landschap en talrijke kleine palmen- of bamboesheiningen zenden hun groet uit het schoone dal. Een van deze. lieve boschjes is het doel van den tocht der zusters. Als ze naderbij komen verandert het boschje in een Battakdorp, dat met zijn palm- en bamboesaanplanting van verre op een klein bosch geleek. Een bamboeshaag van staken sluit den ingang af, om den zwarten varkens het wegloopen te beletten. De lenige Battak klimt met het grootste gemak over deze haag heen en de witmenschen moeten ook maar beproeven zoo elegant mogelijk er over te komen, wat vooral voor de zusters niet altijd even gemakkelijk is, vooral daar de dorpsjeugd met groot vermaak naar de klimmerij staat te kijken en ’t op hun gezicht te lezen staat, dat ze met genot zouden zien, dat de zusters met haar lange kleeden aan de staken bleven hangen of een mistred deden. Blaffend met groot geweld worden de bezoeksters ontvangen door een troep verwaarloosde honden en ook de zwarte borsteldieren schijnen de witte indringsters met toorn aan te zien. Het dorp zelve is van middelmatige grootte en bestaat uit twee rijen huizen, aan weerszijden van het dorpsplein neergezet. Eenige van deze houten paalwoningen zijn nog in ouden Battakstijl opgetrokken, zonder vensters en slechts uit een groot woonvertrek bestaande met een spits schuinloopend dak, van de bast van palmboomen vervaardigd. Andere huizen vertoonen reeds duidelijk den invloed van de Europeanen, hebben onderscheiden door luiken gesloten vensters, open galerijen in de lengte, en een dak van houtbedekking, wat wel niet duurzamer maar toch gemakkelijker te herstellen is dan het andere. Naast het woonhuis staat de schuur, waar de rijst wordt bewaard op den ruimen zolder. De ruimte onder den vloer, ingesloten door palen, dient tot nachtverblijf van paarden, buffels en varkens, wat aan de eigenaardige lucht, die uit die ruimte opstijgt, wel merkbaar is, maar dat hindert den Battak niet; dat merkt alleen de gevoelige neus van den Europeaan.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen