Eenige gedaehten over hedendaagsche weldadigheid

Het is een treurig verschijnsel ook van onzen tijd, dat bij zoovelen tot weldoen per se het eigen belang er bij behoort.
Wij willen hier gaarne eens onze gedachten laten gaan over de spitsvondigheid, als wij het zoo mogen noemen, die er op het gebied van weldoen in onze hedendaagsche maatschappij heerschende is. Ten eerste: het weldoen onder den titel van »liefdadigheidsbazaar”. Wie ooit zulke bazaars heeft bezocht, moet die niet walgen van de ijdelheid, die daarbij onder den zoo schoon schijnenden dekmantel van »liefdadigheid” wordt tentoongespreid? Wordt niet bij velen, ik zeg niet: bij allen, die zoogenaamde liefdadigheid als een dekmantel gebruikt? Waarvoor dan die opgesmuktheid in het toilet der bazaardames? Waarom die sirenenstemmen, vooral als de bezoekende heeren de op tafels geëtaleerde cadeaux naderen? Kon daarbij niet eenvoud in de kleeding, en ook gepaste bescheidenheid heerschen, als men optreedt, om dezen of genen dringenden nood te lenigen?
En de liefdadigheidsbazaars zijn nog de slimste paddestoelen niet, die op den bodem der »barmhartigheid” welig tieren. Wat te denken van die liefde tot den naaste, die absoluut bevredigd wil worden door een concert, comedie of bal?
Het zij mij vergund, één staaltje, uit het leven gegrepen, over de innerlijke waarde van zulk liefdebetoon aan te halen: »Eene lange reeks van rijtuigen hield stil voor een hotel, waarvan de vensters blijk gaven, dat er iets bijzonders aan de hand was. Men had een bal ten voordeele der armen georganiseerd, dat wil zeggen, van het entreegeld moesten eerst de muzikanten, vervolgens de zaalhuur, verwarming en verlichting betaald worden, en het geheele overschot der winst zoude dan den armen ten goede komen. Eene fraai getooide dame, die ook besloten was, om door dansen wel te doen, was er zeer vertoornd over, dat door alle andere rijtuigen aan het hare nog steeds het inrijden in het hotel belet werd, want het lichte balcostuum beschermde haar niet in het open rijtuig voor de koude der vochtige avondlucht. Daar nadert een arme oude man het portier en smeekt op bescheiden wijze om een aalmoes; noch spijs noch brandstof voor de zijnen bezat hij. »Mijn hemel« antwoordt ergerlijk de dame, »wat wilt ge dan? Ik dans immers heden voor je!”
Ziedaar één voorbeeld uit duizenden. En dan wordt er nog zoo’n ophef gemaakt van de sommen die zulk »weldoen« hebben opgebracht, en hoe weinigen zijn er in onzen tijd, die ook eens de keerzijde der medaille bezien? Wanneer zal nog eens de tijd aanbreken, dat de vreugde om anderer nood te verhelpen, zonder daarbij zich zelf in de eerste plaats te dienen en te believen, algemeen als voldoende zal worden beschouwd?

’s Gr. Q.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen