In lijden (I)

Nog zijn de Jobsboden niet uitgestorven en Jeremia’s klaagliederen niet verouderd. Naïns poort is nog menigwerf eene plaats, waar een doode wordt begeleid door eene weduwe, die in hem alles verloor. Het: »mijn hoofd, mijn hoofd” doet het moederhart beven en niet alleen klaagt eene Kananietische vrouw over huiselijk leed, maar ook wordt de Jakobssmart nog geuit in het: »alle deze dingen zijn tegen mij.”
Toch is het groot verschil, wie in lijden is, ja ook of Jakob dan of Israël in het binnenste aan het woord is. Petrus waarschuwt (1:4:15): »dat niemand van u lijde als een doodslager of dief, of kwaaddoener of als een, die zich met eens anders doen bemoeit, maar indien iemand lijdt als een Christen, die schame zich niet, maar verheerlijke God in dezen deele.”
Al hebben wij beter dan de discipelen, die vraagden (Joh. 9:2): »wie heeft er gezondigd, deze of zijne ouders?” het boek van Job begrepen, toch is het zeker wat de Schrift van den Heere zegt (Klgl. 3: 33): „Hij plaagt of bedroeft der menschenkinderen niet van harte,” maar ook wat Hij vraagt (Jer. 5:9, 29): »Zou Ik over die dingen geene bezoeking doen? Of zou mijne ziel Zich niet wreken over zulk een volk als dit is?” Dan zoude Hij niet de Rechtvaardige en Heilige zijn, maar Hij laat Zijne deugden niet verduisteren. De zonden, de zonden zijn het, die den God, die liefde is, dwingen om, in plaats van den scepter der genade te reiken, de roede der wrake in de hand te nemen. Zelfs de heiden gevoelde dat bij het licht der rede, als hij (Horatius Ode 3) zong: »wij dulden niet door onze zonden, dat de godheid de wrekende bliksemen neerlegt.”
Vertroosting hebben wij dan ook niet voor hen, die naar het goeddunken hunner harten leven. Voor de dienaren der wereld staat het alleen geschreven: »Bekeert u, bekeert u.” »Och! of gij nog bedacht wat tot uwen vrede dient.”
Maar voor hen, die God vreezen, is in lijdenstijd het woord (Hebr. 12: 10): »Deze kastijdt tot nut, opdat wij zijner heiligheid zouden deelachtig worden. En alle kastijding, als die tegenwoordig is, schijnt geene zaak van vreugde, maar van droefheid te zijn; doch daarna geeft zij van zich eene vreedzame vrucht der gerechtigheid dengenen, die door dezelve geoefend zijn. Daarom richt weder op de trage handen en de slappe knieën.”
Neen! wij willen dan God niet dwingen om de smarten van ons weg te nemen, noch willen vragen: »weer steeds alle smart”, maar liever met Ps. 38 vragen: „Toon mij toch, dat Uw kastijden in mijn lijden uit geen grimmigheid geschiedt.” Als ons God het gezicht geeft op Zijne vadertrouw, als Hij door Zijnen Heiligen Geest ons toespreekt: »Ik ben uw God, uw Vader, die Zijnen zoon kastijdt uit liefde”, ja dan is wel de zwaarste smart te dragen met een: »niet mijn wil. Uw wil geschiede!” dan bidt de ziel om geduld en onderwerping, en al is het dan ook, dat er geen rund meer in de stalling wezen zal, dan kan de blijdschap nog het hart vervullen. Dat die vertroosting, lijdende broeder of zuster! de uwe zij. Als Gods eeuwige armen onder ons zijn, dan zijn centenaars licht.

(Wordt vervolgd.)

(Ongecorrigeerd.)

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen