Pinksterfeest

Groote en heerlijke dingen worden ons op het Pinksterfeest herinnerd. Gods belofte vervuld, de gebeden der geloovigen verhoord, de vrucht van de verhooging van Christus aanschouwd en genoten, de vijanden beschaamd, de wereld verbaasd, de Nieuw-testamentische Gemeente als een schepping van den Heiligen Geest geboren, dit alles en nog veel meer maakt de stof uit der prediking op het feest van den vijftigsten dag. Zoo ooit dan is er op dit feest rijke stof voor de gemeente des Heeren om zich te verblijden in den Heere baren God. ‘t Was immers niet slechts voor de apostelen des Heeren, of voor het toen levende geslacht, dat de uitstorting des Heiligen Geestes als een bijzondere weldaad kan worden aangemerkt. ‘t Was Jezus’ belofte, dat de Heilige Geest als de andere Trooster gekomen zijnde, van de gemeente niet zou wijken, maar bij haar zou blijven. En de geschiedenis heeft het bewezen tot op den huidigen dag, dat de Heere getrouw en Zijn Woord waarachtig is. Vraagt men of de tijden en omstandigheden waaronder we thans leven, ook medewerken tot feestelijke stemming, dan zal zeer zeker verreweg de meerderheid der Christenen hierop ontkennend antwoorden. Velen gaan zelfs zoo gebukt onder den nood der tijden, dat men haast vragen zou als in de dagen van Israëls bange vreemdelingschap: wie zingt ons één van de liederen Sions? Maar juist met het oog op de groote en dringende behoefte van den tegenwoordigen tijd, ligt in bovenstaande woorden uit Zacharia’s Godspraken het antwoord op de vraag, waar we alleen heil van kunnen verwachten. Niet door kracht noch door geweld, maar door mijnen Geest zal het geschieden, zegt de Heere der heirscharen.
Niet minder dan thans was het in de dagen van Zacharia de vraag, welke onmogelijk door menschelijke wetenschap was op te lossen, de vraag namelijk, hoe bet bedrukte en geringe „overblijfsel” nog eens tot eere zou komen. Aan den profeet Zacharia wordt dit door God getoond in een zeer wonderbaar gezicht, dat de profeet echter niet verstond. Maar nader door een Engel onderricht wordt het hem duidelijk: geen gaven of krachten van menschen, maar Gods Geest zal het doen. Door dien Geest bekwaamd heeft de vorst Zerubabel Jehovahs tempel gebouwd, en hoeveel minder deze tempel scheen te zijn in pracht en heerlijkheid dan de tempel van Salomo, toch voorspelt Haggaï, dat de heerlijkheid van dit laatste huis grooter zal worden, dan van het eerste. In dit laatste huis toch zal eens de Messias komen, en met Hem was daar meer dan Salomo en meer dan de heerlijkheid van Salomo, En als die Meerdere dan Salomo is gekomen, zich in heerlijkheid onder Zijn volk heeft geopenbaard, maar door het door ongeloof verblindde, Israël is verworpen, en het nu voor een oogenblik schijnen zal nadat Jezus aan bet kruis gestorven is, alsof de aloude voorzeggingen zullen falen, dan zal andermaal blijken, hoe de Heere ook dan weer bij vernieuwing zal toonen, dat Hem geen ding te wonderlijk is.
Christus de Heere is luistervol verhoogd en gezeten aan de rechterhand Gods des Vaders. Tien dagen na ‘s Heeren hemelvaart wordt de belofte vervuld en wordt de Heilige Geest uitgestort. Wonderbare gebeurtenis! In één der aangrenzende zalen van den tempel te Jeruzalem zijn de apostelen, met een schare van omtrent honderd en twintig personen vergaderd. Biddend heeft men daar de vervulling van des Heeren belofte verbeid. En juist toen de dag van Israëls Pinksterfeest was aangebroken en de stad met vreemdelingen was vervuld, heeft dit goddelijk wonder plaats gehad. Het woord, dat de Heere zooveel eeuwen te voren door den mond van één Zijner heilige profeten heeft gesproken, treedt in vervulling. God de Heere zal water gieten op de dorstigen, en stroomen op het drooge. Ik zal, zegt de Heere, mijnen Geest op uw zaad gieten en mijnen zegen op uwe nakomelingen. Van ‘s menschen zijde gezien, was voor Jezus’ jongeren, na ‘s Heeren hemelvaart, de toekomst zoo donker. Daarbij was de taak hun opgelegd zoo gewichtig en veelomvattend, terwijl zij, die Gallileesche mannen, in zich zelven aangemerkt, zoo volstrekt onbekwaam waren. Wat toch zouden zij vermogen tegen groote en algemeene vijandschap als onder het volk tegen de secte van den gehaten Nazarener bestond. Doch al hadden Jezus’ apostelen op hooge afkomst zich kunnen beroepen en al hadden zij als wetenschappelijk gevormde mannen kunnen optreden, dan had ook dit ongenoegzaam geweest, om tot een gewenscht resultaat te leiden. Niet. door kracht en niet door geweld zou dit geschieden. Het was alleen mogelijk door vervulling der belofte, door Jezus aan de Zijnen geschonken.
De uitstorting van den Heiligen Geest was dan ook nog geheel iets anders dan slechts eene vermeerdering van gaven. De Heilige Geest is niet slechts een gave of een kracht, maar een goddelijk persoon, de derde in de aanbiddelijke Drieëenheid. Zoowel als de Vader en de Zoon, draagt de Heilige Geest goddelijke namen en worden Hem goddelijke eigenschappen en werken toegekend in de Heilige Schrift. En als we dan lezen van die mannen dat zij vervuld werden met den Heiligen Geest, zegt dit niets minder dan dat God zelf in en met Zijnen Geest in de gemeente wonen komt. Deze verborgenheid der godzaligheid is groot. Onder zichtbare en hoorbare teekenen bad dit wonder plaats. In Jeruzalem wordt men getuige van dit wonderbare feit.
Door de vele vreemdelingen, wegens het feest dat gevierd werd in Jeruzalem aanwezig, was de gelegenheid des tijds uitnemend geschikt om spoedig wereldkundig te doen worden de groote dingen, welke daar door den Heere zijn geschied. Wel schijnt aanvankelijk dit een en ander grootendeels bij algemeene en oppervlakkige bewondering te zullen blijven, terwijl het zelfs niet aan spotters ontbreekt, die het spreken van de apostelen aan geheel iets anders -toeschrijven, doch weldra zal blijken de hooge ernst en de bijzondere beteekenis van hetgeen daar is geschied. Geen wetenschap van menschen, geen spottaal van menschen, geen hoogheid of voornaamheid van menschen noch iets dergelijks is in staat om het werk Gods te verijdelen.
Als God werkt, wie zal het dan keeren ? Neen, laat dan gebeuren wat wil, altijd zal dan blijken, dat de raad des Heeren zal bestaan en dat God de Heere Zijn welbehagen doet, Christus de Heere, van de aarde verhoogd en luistervol opgevaren ten hemel, is gezeten aan de rechterhand God des Vaders. Als Koning gezalfd over Zion, den berg Zijner heiligheid, heerscht Hij met macht en majesteit op Zijnen troon. Als de verhoogde Middelaar gedenkt Hij Zijne gemeente op aarde ten goede. Hoe en op wat wijze, wordt ons hier te Jeruzalem op het Pinksterfeest op aanschouwelijke wijze geleerd.
Het Israelietische Pinksterfeest, dat een oogstfeest was, waarop de eerstelingen van den oogst den Heere werden geheiligd , wordt met den aanvang der nieuwe bedeeling in een geestelijk oogstfeest veranderd.
Door de kracht en werking van den Heiligen Geest, worden op de prediking van Petrus spotters beschaamd, tegensprekers verslagen, blinden de oogen geopend, en hooren we de grootste vijanden van Jezus in boete en berouw uitroepen: wat moeten we doen opdat we zalig worden ? Dat was niet het gevolg van de wetenschap, de positie of de ervaring van een Petrus of van de apostelen in ‘t gemeen, maar dat was de aanvankelijke vervulling van het heerlijk Woord der profetie: Niet door kracht noch door geweld, maar door mijnen Geest zal het geschieden, zegt de Heere der Heirscharen. Dat was het begin van het werk Gods, dat zou voortgaan en dat zich alom openbaren zou in de geheele wereld. Uit alle geslachten, talen, volken en natiën, zal de Heere Zijne gemeente vergaderen. Het evangelie van Christus zal allen volken worden gepredikt. Geweldig is de tegenstand welke in den loop der eeuwen zich daartegen openbaart. Zoo hoog klimt meermalen de nood, dat het korter of langer schijnt, alsof de gemeente Gods van de aarde zal worden uitgeroeid, Maar geen nood. Als de vijand aanbreekt als een stroom, richt de Geest des Heeren de banier op. Als uit nood en gevaar Gods overblijfsel tot den Heere roept, staat de Almachtige op, om Zijn macht en heerlijkheid, Zijn trouw en Zijne genade te openbaren en te verheerlijken. En als de wereld dan verbaasd is en de spotters beschaamd en zij die mannen van wetenschap heeten te zijn, vragen: hoe kan dit toch zijn? dan antwoordt bet geloof, gelijk tegenover het Pinksterwonder: Dit is van den Heere geschied en het is wonderlijk in onze oogen.
Vragen thans velen: wie zal ons het goede doen zien, leven we thans in een wereld vol spanning, twist, verdeeldheid en ellende van allerlei aard, zien we zelfs dat ook zij, die de eerstelingen des Geestes hebben, sterker dan ooit zuchten en naar gewenschte verandering uitzien, dan is en blijft op de vraag: waar alleen is heil van te verwachten? dit alleen bet ware en juiste antwoord: niet van kracht noch van geweld, niet van voortreffelijke gaven of uitnemende krachten, niet van menschelijke wetenschap of van politiek — alleen door den Geest des Heeren kan dit geschieden.
Machtige volken zijn met elkander in oorlog. Stroomen van kostelijk menschenbloed hebben gevloeid. Te water en te land zijn de slachtoffers met duizenden en tienduizenden gevallen. Onoverzienbare schatten gingen verloren en nog staat men met uitgetogen zwaarden tegenover elkander, zonderdat iemand kan zeggen, wat nog het einde zal zijn. Strijd als nooit te voren wordt gevoerd ook op onze vaderlandsche erve door menschen van de meest uitloopende beginselen om ‘t gezag in handen te krijgen. Moordaanslagen op vorsten en hoogwaardigheidsbekleders zijn aan de orde van den dag. Getuige wat dezer dagen in Parijs en in Rusland plaats had, We leven in een maatschappij, waarin schier geen dag voorbij gaat, waarin we van geen geweldige misdaden hooren.
En wat zal het antwoord zijn, als straks de feestklokken gaan luiden, op de vraag, waar we nog iets vinden in overeenstemming met wat we in de geschiedenis van het eerste Christen-Pinksterfeest lezen, dat ze allen eendrachtelijk bijeen waren ? Zullen we voor het eerst of bij vernieuwing in de vrucht deelen van hetgeen de Heilige Geest werkt, dan wijst ons het voorbeeld der apostelen op de wijze, waarop naar des Heeren Woord dit verwacht mag worden. Dan klimme het gemeenschappelijk gebed der geloovigen tot den Heere op. Dan zoeken we de oorzaak van zooveel ellende en jammer niet bij anderen, maar allereerst bij ons zelven. Hoe zeer ook alle zegeningen des Heeren zijn verbeurd, dan is en blijft God de Heere getrouw. Keert weder, zegt de Heere, en Ik zal uwe afkeeringen genezen. Niet door kracht, noch door geweld, maar op het ootmoedig, schuldbelijdend en geloovig gebed wil de Heere der Heirscharen zich ontfermen en door Zijnen Geest groote dingen doen. De Geest is het die levend maakt. En waar is meer en grooter behoefte aan dan aan geestelijk leven. Gave God naar Zijne groote barmhartigheid, dat nog eens als bij vernieuwing het Pinksterfeest een oogstfeest voor de eeuwigheid werd. Dan zou de Naam des Heeren worden groot gemaakt. Dan zou al het volk van God zich verblijden. En er zou ook nu, gelijk als in de dagen van weleer worden getuigd: Gods rechterhand is hoog verheven, des Heeren sterke rechterhand doet door haar daan de wereld beven, houdt door haar kracht Gods volk in stand.
Zeker, er is nog een overblijfsel naar de verkiezing der genade. En daarom zal de Heere gedenken in der eeuwigheid.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen