Brieven uit het Zuiden 1907 (IV)

Sprak ik in mijn vorigen brief over de zucht naar verandering, wij willen ook nog iets in ’t midden brengen over vervalsching.
Wie daar op let en zooveel mogelijk acht geeft, zal met ons moeten erkennen, dat men het in onzen tijd inderdaad ver heeft gebracht met de kunst van vervalsching. Wel wordt er van tijd tot tijd nog eens tegen gewaarschuwd, doch in plaats van vermindering of inkrimping neemt de vervalsching van alles nog voortdurend toe. Handel, concurrentie, eerzucht, geldzucht, modezucht, alles werkt daartoe mee. Ieder is niet in staat om het beste en het mooiste van alles zich aan te schaffen. Volgt men gaarne den grooten hoop, welnu, dan maar in vorm gelijk, al is er in het wezen van de zaak groot verschil. Alle vrouwen en meisjes kunnen niet doen gelijk zekere dame, die er zich op beroemde een kleed aan te hebben dat achthonderd gulden had gekost. Een andere vrouw in echte kant gehuld, droeg alleen aan haar hoofd een waarde van driehonderd gulden. ’t Kan minder, zegt een ander, en toch goed, en men doet het met namaak. Erger wordt het in betrekking tot voedingsmiddelen. Dit raakt in ’t bijzonder, zooals men dat noemt, den kleinen man. En wat zien we op dit terrein? Brood, suiker, kofflj, schier alles is vervalscht.
Al die vervalschingen zijn zoo kunstig mogelijk gemaakt, en wat het mooiste van al is, ’t heet alles onschadelijk voor de gezondheid. Zelfs op het gebied van geneesmiddelen gaat het met de vervalsching al ver. Een apotheker liet ons eens zien een monster van levertraan. Kleur er geur kwamen beide geheel met echte levertraan overeen, en toch beweerde de apotheker, dat er geen grein echte levertraan in was. Jaren geleden stierf er ergens in Frankrijk een groot handelaar in wijnen. De man kreeg het op zijn sterfbed te kwaad en beleed duizenden menschen vergiftigd te hebben met een vloeistof, die voor wijn was verkocht, zonder dat het wijn was. ’t Was een kunstig samengesteld praeparaat, dat lang niet onschadelijk was. Er bestaat een blad tegen de kwakzalverij, waarin gedurig wordt gewaarschuwd tegen veel bedrog en geknoei, dat dag op dag den volke luide wordt aangeprezen. Het schijnt wel dat onze geneesheeren, onze gezondheidscommissiën, zelfs onze regeeringen daar niets aan kunnen doen.
Men is langzamerhand zoo aan het vervalschingssysteem gewoon geworden, dat men menigwerf zoo gemoedelijk mogelijk hoort vragen, wat er eigenlijk nog niet vervalscht is. En wie zal zeggen hoe veel ziekten en andere ellenden van dit alles het gevolg zijn.
Toen er nog zeer zware straffen stonden op het vervalschen van geld, hoorde men daar zeer zelden van. Geeseling, brandmerk, en publieke terechtstelling schrikten af. Nu hierop, gelijk op moord en doodslag en dergelijke misdaden, vaak onbeduidende straffen worden toegepast, moet het ons niet verwonderen, dat men elk oogenblik hoort van valsch geld. De menschen zijn zoo knap, en zoo vlug, dat ze alle munt kunnen namaken. En wie is er altijd tegen gewapend, en wie draagt de gevolgen, als ons vervalscht geld of bankpapier in de handen wordt gestopt. Gelukkig dat men van rijkswege eindelijk is gaan inzien, dat het toch niet aangaat om allen zwendel en alle bedrog maar zijn vrijen loop te laten. ’t Werd met sommige artikelen zoo erg, dat onze Nederlandsche naam en faam in het buitenland een aanfluiting dreigde te worden. ’t Gaat nu niet meer om maar te zeggen: boter is boter, en ik verkoop voor boter wat ik wil.
Men zoekt de oorzaak van het kwaad van buiten, doch de diepste oorzaak zit van binnen in den mensch. En omdat de diepste oorzaak van alle lengen en bedrog van binnen zit, zal er wel nooit een strafwet zijn te maken, welke al het kwaad stuit. Levert de maatschappij, waarin we leven, veel bewijzen van ’t groote en diepe bederf van Adams geslacht, hoe ontzettend wordt dit, als we denken aan de vervalsching van Gods Heilig Woord. En nu we toch over vervalsching spreken, is dit hier niet van uit te sluiten. Alleen de gedacht aan zooveel, dat voor waarheid uitgestald en aangeprezen wordt en toch geen waarheid, maar zeer zeker leugen is, doet ons duizelen. Iedere ketter heeft zijn letter. Ieder beroept op zijne wijze zich op de Heilige Schrift. En als we dan zien en hooren, dat de één den weg naar den hemel zoo nauw en de ander dien weg zoo ruim voorstelt; als de één leert en beweert, dat alleen Gods uitverkorenen zullen zalig worden, en anderen, die van die leer niet willen hooren, naar het systeem van een algemeene verzoeningsleer, verachten wat anderen heilig is, dan kan het immers niet anders, of een van beide, Gods Woord of de menschelijke rede zal het winnen. En wie zijn dwalingen met de Schrift wil klaar maken, die werkt slechts tot zijn eigen verderf. Velen, die onder het licht van het heilig evangelie leven, zijn zoo zeer vervreemd van de zuivere kennis van Gods Woord, dat ze het ware voor valsch en het valsche voor waar en echt aanzien. Gelukkig, die niet op menschen, maar alleen op den Heere vertrouwt. Ja gelukkig als eiken dag bij vernieuwing onze bede mag zijn: Leid mij, o God, in Uwe waarheid.
De oprechten hebben den Heere en Zijn Woord lief.

W.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen