Rechtvaardigmaking

Omtrent dit belangrijk leerstuk ontvingen wij nog eene vraag en wel van P. G. te A. De vraag luidt als volgt:
„De rechtvaardiging des zondaars voor God, geschiedt die in eens en volkomen, zoodat ook de zonden, welke daarna nog worden bedreven, in die rechtvaardiging op de eerste daad des geloofs al vergeven zijn, of is er ook eene dagelijksche rechtvaardiging?”
Deze vraag is onder de Gereformeerde godgeleerden altijd verschillend beantwoord. Brakel zegt hieromtrent in zijn „Redelijke Godsdienst” hoofdstuk 24: „De rechtvaardigmaking is niet eene actio permanens (eene blijvende daad), maar transiens (voorbijgaande) daad, niet aanhoudende van den eersten tijd hunner wedergeboorte tot aan hun dood, maar die ophoudt de uitspraak te doen, en daarom telkens herhaald wordt. De eerste uitspraak tot hen is voorbij, telkens geschiedt eene nieuwe uitspraak, niet van eene andere, maar van dezelfde natuur.”
Brakel zou dus het eerste deel van de vraag ontkennend, en het laatste deel bevestigend beantwoord hebben. Rivetus, Pictet, Claude en anderen dachten er evenzoo over. Dit is te verstaan uit hun vrees voor het antinomianisme van Verschoor en de Hebreen, hetwelk zich in Brakels tijd openbaarde. Marck echter is van het tegenovergesteld gevoelen, en zegt: „De vrijspraak in de rechtvaardigmaking bestaat in de wegneming of vergeving van alle zonden.” Volgens hem en anderen geschiedt de rechtvaardiging maar eens en volkomen.
Wij staan aan de zijde van laatstgenoemden schrijver. De rechtvaardiging heeft twee deelen: vrijspraak van schuld en straf en recht geven op het eeuwige leven, overeenkomstig de lijdelijke en dadelijke gehoorzaamheid van Christus. Door Zijne lijdelijke gehoorzaamheid droeg Christus volkomen de straf, welke de uitverkorenen verdiend hadden, Hij voldeed voor al hun zonden, ook voor die, welke zij na de rechtvaardiging zouden doen, ja zelfs om met den Heidelbergschen Catechismus te spreken, ook voor hun zondigen aard, waarmede zij al hun leven lang te strijden hebben. God rekent dus de volkomene gerechtigheid van Christus toe, vergeeft alle zonden en geeft een recht op het eeuwige leven. Nu verbeuren echter de gerechtvaardigden dagelijks dat recht ten leven, omdat zij dagelijks zondigen, maar God ontneemt hun dat recht niet meer. Het bezit van het recht ten leven, in de rechtvaardiging geschonken, veronderstelt dus, zoo merkt zeker Godgeleerde op, bij God of aan Gods zijde het vergeven ook van de toekomende zonden, daar deze schenking van het recht ten leven niet onder voorwaarden geschiedt, maar absoluut beslissend en geldig voor tijd en eeuwigheid. Men is niet nu eens gerechtvaardigd en dan weer niet, namelijk bij God.
Wij onderstreepten de woorden: bij God. In het voorgaand nummer van dit blad hebben wij gewezen op de actieve en passieve of dadelijke en lijdelijke rechtvaardiging. God rechtvaardigt in den hemel den zondaar, maar de zondaar wordt in de conscientie gerechtvaardigd voor God door het geloof. Nu mogen ook wij deze twee zaken wel onderscheiden, maar niet van elkander scheiden, want de rechtvaardigmaking bestaat niet in een vrijspraak van den zondaar bij God in de vierschaar des hemels, zonderdat de zondaar er iets van zou te weten komen, maar zij is een in den zondaar ingaande daad, een vrijspraak welke door den Heiligen Geest ingedragen wordt in het bewustzijn van den geloovige. En wat nu brengt de Heilige Geest in het bewustzijn van den gerechtvaardigde over? Niet de verzekering: „alle zonden, welke gij in de toekomst zult doen, zijn u vergeven,” maar hetgeen de zondaar op dat oogenblik noodig heeft, namelijk dat zijne zonden, door hem bedreven, vergeven zijn, dat Christus voor hem voldeed, zijn Borg en Middelaar is, God niet meer op hem zal toornen, zoodat de gerechtvaardigde als vrucht daarvan vrede met God smaakt. Zijn dus bij God alle zonden vergeven, in het bewustzijn van den gerechtvaardigde wordt ontvangen de verzekering van de vergeving van alle bedreven zonden. Nu blijft het kind van God dagelijks struikelen in vele, maar hij heeft nu geen dagelijksche rechtvaardiging noodig. De zonden maken scheiding tusschen God en hem, het bewustzijn van de vergeving zijner zonde wordt verduisterd, en al weet hij verstandelijk dat God al zijne zonden vergeven heeft en Christus zijn Borg al zijne zonden droeg op het kruis, het bewustzijn der vergeving in het hart, de vrede is weder verdwenen. Vernieuwde opwekking dier bewustheid is er noodig. De vrede moet hersteld en daarom moeten dagelijks de zonden worden beleden. Dan geschiedt er niet eene herhaling van de rechtvaardigmaking, want dan zou de eerste niet volkomen zijn, maar door het geloof wordt opnieuw de vergeving omhelsd. Onze oude Gereformeerden hebben zoo juist opgemerkt dat in de rechtvaardiging wel de straf der zonde wordt weggenomen, maar niet de strafwaardigheid.
Iedere zonde na de rechtvaardiging begaan maakt weer straf- en doemwaardig. En waar de zonde blijft in dit leven, gevoelen de geloovigen nog telkens hun doemwaardigheid voor God. Zij hebben er smart over en belijden haar voor God. Nu komen Gods kinderen telkens met de belijdenis: Ik heb gedaan wat kwaad is in uw oog. Het gevoel van de. strafwaardigheid van opnieuw bedreven zonden ontneemt de vrijmoedigheid om de bij de eerste daad des geloofs omhelsde vergeving vast te houden. Eene opwekking des geloofs is er noodig en deze wordt verkregen in den weg van verootmoediging, belijdenis en bede om vergeving.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen