Zien Op Jezus (1)

Hel ontbreekt de ware geloovigen niet aan voorbeelden, waarop kan gewezen en waaraan kan gedacht worden als aan loopers in de Christelijke loopbaan, die met lijdzaamheid en volharding in die loopbaan hebben geijverd, en die ten laatste als overwinnaars zijn gekroond.
De Schrijver aan de Hebreeën heeft in het voorgaande hoofdstuk onderscheidene namen genoemd, welke met nog vele andere zouden kunnen aangevuld worden en die alle als een wolk van getuigen zijn aan te merken.
Een wolk, die ons omringt, alle historische voorbeelden, aanschouwelijk ons voor de oogen geschilderd, en dat alles om anderen in den strijd op te wekken en aan te moedigen.
Daar hadden de Hebreeuwsche Christenen in die dagen bijzondere behoefte aan, met het oog op hun strijd en beproeving, waartoe zij geroepen werden. Doch niet alleen voor hen, maar ook voor allen, die in later tijden in de Christelijke loopbaan zouden loopen, is die opwekking en bemoediging zoo uitnemend gepast.
Wél kunnen tijden en gelegenheden grootelijks onderscheiden zijn, en is het niet tegen te spreken, dat soms bijzondere tijden zijn doorleefd en nog beleefd worden, tijden waarin de oprechte belijders van Christus op bijzondere wijze worden beproefd, hetzij dan door algemeene vervolging of wat ook.
Maar afgedacht van al dat bijzondere, blijft het toch waar, dat het ware Christelijke leven niet anders is, dan een loopen in de loopbaan.
Bij de Grieksche volksspelen, waarop de schrijver hier ongetwijfeld zinspeelt, ging het bij den wedloop om een prijs.
Alleen de overwinnaars werden gekroond.
En evenzoo geldt van hen, die in de Christelijke loopbaan loopen. Allen loopen wel, maar niet allen worden als overwinnaars gekroond. In één zijner brieven aan die van Corinthe gebruikt Paulus hetzelfde beeld en voegt er dan aan toe:
Loopt alzoo, dat gij den prijs moogt verkrijgen.
Uit het zien op de groote wolk der getuigen, welke ons omringt, is veel te leeren. Veel ook, dat tot aanmoediging kan strekken.
Maar sterker nog is het, wat op al het eerstgenoemde volgt, als de heilige schrijver daarop volgen laat: „Ziende op den oversten Leidsman en Voleinder des geloofs Jezus.”
Leeren ons voorbeelden als van de aartsvaders, als van Mozes en anderen, hoe die allen na veel strijd en beproeving de rust zijn ingegaan, die er overblijft voor het volk van God, niemand van al de voorbeelden uit menscben genomen is in strijd, lijden en beproeving te vergelijken met Hem, die met de bijzondere eeretitelen van „overste Leidsman” en „Voleinder des geloofs” hier is geteekend.
Op deze eere namen laat de apostel volgen den naam „Jezus”, waarmee alle grond tot twijfel is weggenomen, of er ook iemand anders kan bedoeld zijn. De woorden „overste Leidsman” zijn ook wel vertaald door „Beginner” en „Werkmeester” van het geloof.
Gelijk Christus de verdienende oorzaak is van alle zaligheid, zoo is Hij ook de Verwerver van het geloof.
De H. Geest, die ‘t geloof werkt in de zielen van Gods uitverkorenen, wordt ook genoemd: de Geest van Christus. Als overste Leidsman des geloofs is het dan ook Christus, die de Zijnen in ‘t geloof oefent en voortdurend onderwijst. En gelijk Hij nu de Werker en Beginner is, zoo is Hij ook de Voleinder of Volmaker van het geloof.
Menschen mogen door de genade Gods bijzondere voorbeelden zijn in het leven en in de oefeningen van het geloof, maar van niet één sterveling kan ooit worden gezegd, gelijk hier van Christus, dat Hij de Beginner en de Volmaker, of gelijk de onzen hebben vertaald, de overste Leidsman en Voleinder des geloofs is.
Met deze voorafgaande omschrijving van den naam Jezus wijst ons derhalve de heilige Schrijver hier op den Middelaar des Nieuwen Verbonds, van wien hij in de voorafgaande hoofdstukken in dezen brief zulke heerlijke dingen heeft geschreven.
Op de vragen, waarom en waartoe, zoo met nadruk daarop gewezen, wijst het verband dier woorden duidelijk aan, wat het bijzonder doel en oogmerk des schrijvers is in dezen, nl. om opwekkende tot lijdzaamheid en volharding, te doen gelijk Jezus deed, die om de vreugde Hem voorgesteld, het kruis verdragen en de schande veracht heeft.
Zoo aangemerkt is het zien op Jezus een eenig zien.
Wordt in de „lijdensweken” de gemeente bijzonder daartoe geroepen, als naar al oud gebruik over het lijden en sterven van Christus wordt gepredikt, het ontbreekt daarbij dan zeker aan uitgebreidheid van stof niet.
Niets kan ook onder Gods zegen doelmatiger worden geacht, als we elkander tot lijdzaamheid en volharding zullen trachten op te wekken. Welke bladzijde uit de geschiedenis van Jezus lijden dan ook onze bijzondere aandacht vraagt, als we maar op de rechte wijze op Hem mogen zien, op wien de apostel hier zoo met nadruk de aandacht vestigt, zal het aan leering, aan heilrijk onderwijs tot bemoediging en vertroosting van de oprechten niet ontbreken.
Zeide Jezus na de voet-wassching tot Zijne discipelen: Ik heb u een voorbeeld gegeven, een voorbeeld van wat eigenlijk dienende liefde is, ook in het beoefenen van lijdzaamheid mag Christus’ lijden wel een geheel eenig voorbeeld genoemd worden. Wat een Jesaja zooveel; eeuwen te voren had voorspeld, dat Hij als een Lam ter slachting zou geleid worden, en dat Hij gelijk zou zijn aan een schaap, dat stemmeloos is voor het aangezicht van zijn scheerder, we zien het van bet begin tot het einde immers op geheel eenige wijze vervuld.
Om vrucht te trekken uit het zien op Jezus is het echter lang niet hetzelfde, hoe wij op Hem zien. Als we op Hem zien, gelijk we zien op voorbeelden uit de menschen, die veel geleden hebben, die onrechtvaardig zijn vervolgd en op vreeselijke wijze zijn ter dood gebracht, och, dan kunnen we wel veel zien in Hem, maar we zien het voornaamste niet.
En wie zal zeggen, hoe groot het getal is van hen, die nog nooit anders in den lijdenden Jezus hebben gezien, dan Het lijden van een eenigen martelaar!
Zoo heeft men zich niet ontzien en schrikt men voor de profanie niet terug, om van dit allerheiligste zelfs comedie-stukken te maken, waarbij de menschen onder de opvoering er van zitten te weenen.
‘t Is dan ook den duivel hetzelfde, met welke strikken hij de menschen vangt, als bij zijn doel maar kan bereiken. Het ware zien op Jezus, is zien op Hem door het geloof, zien als een zondaar, die in dien Jezus erkent de Borg en Middelaar van al Gods uitverkorenen. Zien op Hem, gelijk de van slangen gebeten Israëlieten in de woestijn zagen op de koperen slang, door Mozes op Gods bevel in het midden van bet leger geplaatst. Wat er dan in dat zien op Jezus al begrepen is en welke heerlijke vrucht daaruit voortkomt, is met geen woorden uit te spreken.
Dan zien we in dien Jezus de Gave Gods. De Gave, die alle andere gaven overtreft. De Gave, waarin op geheel eenige wijze Gods eenige en ondoorgrondelijke zondaarsliefde wordt aanschouwd.
De Gave, die de verklaring inhoudt, hoe het mogelijk is, dat God, die heilig en rechtvaardig is, in menschen een welbehagen kan hebben.
Het zijn Jezus’ eigen woorden: „Die Mij gezien heeft, die heeft den Vader gezien, want Ik en de Vader zijn één.”
In Jezus zien we den Zoon van Gods welbehagen. Gods Éeniggebore, in Wien al de volheid der Godheid lichamelijk woont. Van eeuwigheid eenswezens met den Vader en den Heiligen Geest, nam Gods Zoon in de volheid des tijds de menschelijke natuur aan, en in die menschelijke natuur zien we Hem lijden en sterven als ware Hij onzer één. In alles den broederen gelijk geworden, uitgenomen de zonde, is Zijn geheele leven op aarde, zijn lijden en sterven een offerande voor de zonden.
Optredend als Borg en Middelaar, zal Hij de schuld Zijns volks betalen, hunne ongerechtigheid verzoenen en alzoo worden eene oorzaak van eeuwige zaligheid.
Door nu te zien op Hem, gelijk Hij ons in het heilig evangelie is geopenbaard, zien we, hoe hij in ziel en lichaam heeft geleden en voor welken duren prijs Hij de Zijnen heeft gekocht.
Dat was niet voor den prijs van zilver of goud, maar voor Zijn kostelijk en dierbaar bloed.
Daartoe is Hij van God den Vader gegeven en daartoe heeft Hij ook zich zelven gegeven tot een volkomene verlossing. Hem volgend als den Man van Smarten op Zijn lijdensweg, zien we van schrede tot schrede Zijn lijden vermeerderen en verzwaren, tot Hij ten laatste den vloekdood sterft aan het kruis op Golgotha.
Ons lijden is om onze zonden, maar Jezus lijdt en sterft om de zonden van anderen.
Wij kunnen als afhankelijke schepselen ons aan ons lijden niet onttrekken en we weten, dat de Heere over ons zal brengen, wat Hij over ons bescheiden heeft, maar Gods Zoon leed geheel vrijwillig.
Toen de tijd en de ure tot Zijn laatste en zwaarste lijden was aangebroken, gaf Hij zich geheel vrij willig over en zeide Hij in Zijne Hooge-priesterlijke bede, waarin Hij biddend voor de Zijnen optreedt: „Ik heilig mij zelven voor hen, opdat ook zij geheiligd mogen zijn in waarheid.”
Bij veel wat in de wereld onze aandacht vragen kan, is er niets te vergelijken bij dat ééne, waarop onze tekst-woorden wijzen, als we daar lezen: „ziende op Jezus.”
Dat zien wil hier maar niet zeggen: zien naar iemand of naar iets, gelijk men naar zooveel dingen zien kan, voor een oogenblik, of slechts éénmaal. Neen, het roept ons tot een voortdurend zien op Hem, op wien de apostel bier met zooveel nadruk de aandacht vestigt.
Zien op Jezus, in het licht, waarin Jezus, als de Overste Leidsman en Voleinder des geloofs hier schittert, namelijk als den Man van Smarten, die om de vreugde Hem voorgesteld het kruis verdragen en de schande veracht heeft.
Zoo te zien op Jezus zal sterken in zwakheid, bemoedigen in verlegenheid, opbeuren in droefenis, vaardig en moedig maken in traagheid.
Ach zooveel en zoovelerlei kan er zijn, dat Jezus’ discipelen drukt en knelt. Zooveel is er, dat Zijne oprechte volgelingen kan bezwaren en benauwen.
Maar zooveel ook, dat spoedig in ons gevoel en in onze schatting zoo geheel anders wordt bij het zien op Jezus. Neen, dan zegt ge en dan denkt ge niet, wat anders zoo licht kan gebeuren, dat gij het zwaarste kruis moet dragen en den moeilijksten weg moet gaan. Dan zegt en dan zucht ge niet: Heere! waarom toch? dan wordt ge veeler verlegen en beschaamd over uwe traagheid, uw tegenstand en uwe murmureering. Zoo hebben anderen, die omtrent hun lot en weg werden beklaagd, wel geantwoord met te zeggen: Ach mijn weg is zoo gemakkelijk en mijn kruis is zoo licht, als ik op mijn Heiland en Verlosser zie.
Er is geen beter middel en is geen rijker troost, er is geen machtiger wapen voor den kruisdrager achter Jezus, dan bestendig op Hem te zien, die de Zijnen is voorgegaan op den lijdensweg, die door lijden tot heerlijkheid voert.
Geloovig ziende op Hem, die als de Borg voor al Gods uitverkorenen het kruis verdragen en de schande veracht beeft, wordt de zwakke gesterkt, de neergebogene opgericht, de treurige getroost.
Want terwijl ge nog zucht in Mesech en nog kruisdraagt achter Christus terwijl ge nog strijdt en worstelt in de loopbaan hier beneden, ziet ge door het geloof de kroon des levens schitteren aan het einde der loopbaan, de kroon welke de Heere Zijnen getrouwen heeft toegezegd.
De kroon, die uw Heiland door Zijn bitter lijden en sterven voor al Zijn volk verwierf.
Na nog een weinig tijds geleden, gebeden en gestreden te hebben, zal de Heere geven het einde en de verwachting aan allen, die de verschijning van den Heere Jezus hebben liefgehad.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen