Vroegdoop (1)

J. K, te R. vraagt ons:
„Is het verplichtend , overeenkomstig de Kerkorde van Dordrecht van 1618;19 de kinderen spoedig te doopen, en tevens vraagt hij: Is de bewering waar dat uit onze Kerkorde iets is uitgelaten aangaande het vroege doopen, zooals een „Gereformeerde” beweerde ?”
Het laatste ia onwaar. Wij Christelijke Gereformeerden hebben de Kerkorde van Dordrecht onveranderd gelaten in Artikel 56, hetwelk bij ons, zoowel als bij de „Gereformeerden’ luidt:
„Het verbond Gods zal aan de kinderen der Christenen door den doop zoo haast als men de bediening daarvan hebben kan, bezegeld worden, en dat in de openbare vergadering, wanneer Gods Woord wordt gepredikt.
Doch ter plaatse, waar niet zooveel predikatiën gedaan worden, zal men een zekeren dag in de week verordenen om den doop extra-ordinaarlijk te bedienen, zoo nochtans , dat het zonder predikatie niet geschiede.”
De Kerkorde gaat dus van het beginsel uit dat de doop niet onnoodig uitgesteld mag worden.
Zoo spoedig het mogelijk is, moet de doop aan het kind worden toegediend. Ook wij aanvaarden dat beginsel en verzetten ons tegen het lang uitstellen van den doop, soms zes a acht weken, en achten het roeping der ouders, zoodra de moeder hersteld is, het kind te laten doopen.
Uitstel van den doop, langer dan noodig is, is eene minachting van Gods Verbond, en daarom afkeurenswaardig.
Toen echter de Kerkorde opgesteld werd, waren het andere tijden dan tegenwoordig. Er was onder het volk nog veel overgebleven van den roomschen zuurdeesem, om het pasgeboren kind nog denzelfden dag of den daarop volgenden naar den pastoor te brengen ter doop.
Daarom werd door onze vaderen bepaald dat „zoo haast de bediening des doops geschieden kon,” het kind ter doop gebracht zou worden.
Had men dit niet bepaald, en daarbij dat op plaatsen, waar niet zoovele predikatiën geschieden, een dag in de week tot bediening van den doop zou gesteld worden, dan zouden velen hun pasgeboren kinderen naar den pastoor hebben gebracht.
In 1579 werd op de provinciale Synode te Arnhem geklaagd „dat te Elburg kinderen door den paap (pastoor) heimelijk gedoopt werden,” evenzoo in 1580 op de Synode te Harderwijk.
In 1606 klaagde men op de Synode te Nijmegen dat te Twello en Duistervoorde kinderen naar den pastoor ter doop werden gebracht en in 1607 dat Jonkheer Westerholt Schout van Zutfen zijne twee kinderen bij een paap heeft laten doopen, terwijl hij in 1608 evenzoo deed met zijn derde kind.
Evenzoo kwamen op de prov. Synode te Gouda in 1620 nog de volgende vragen voor: „of men ter plaatse, daar de Lutherschen openbare excercitie hebben, de kinderen, daartoe verzocht zijnde, niet ten allen tijde in de kerk mag doopen?” en „of men niet kranke kinderen in huis mag doopen om te verhinderen, dat die bij de papen niet ter doop gebracht werden?”
Zelfs bepaalde de prov. Synode van Utrecht in 1621 „dat de doop op alle tijden van den dag kon aangevraagd worden, doch niet in den donkeren avond, des nachts of op andere ontijden”.
Uit dit alles blijkt dat onze vaderen bij art, 56 Dordsche kerkorde door de bepaling van het doopen „zoo haast men dezelve hebben kan”, en enerzijds hebben willen tegengaan het „heimelijk doopen bij den paap”, wanneer men vreesde dat het kind vóór den doop zou sterven.
Anderzijds wilden zij ook bestrijden het zeer lang uitstellen van den doop, daar ook dit euvel zich openbaarde.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen