De Vergadering te Rotterdam

Van verschillende zijden is het verzoek gedaan om toch in de Wekker iets van deze openbare vergadering te mogen vernemen, waar een drietal sprekers tegen den onzedelijken vaccinedwang hebben geprotesteerd.
Volgaarne wil ik aan dit verlangen voldoen en zal trachten een beknopt, maar zaakrijk overzicht van deze gewichtige bijeenkomst te geven.
Laat mij dadelijk beginnen met mijn leedwezen uit te spreken dat er voor dit doel niet meer menschen aanwezig waren.
Een volkrijke stad als Rotterdam, daarbij een stad waar onze beginselen door velen worden voorgestaan, waar een blad als de antirev. Rotterdammer gelezen wordt, had minstens zooveel honderden als tientallen naar deze vergadering moeten zenden.
Wanneer ik in aanmerking neem, dat er uit Maassluis, Pernis, Dordrecht, Leiden, Barendrecht, ja zelfs van Nieuwendam en Ter Neuzen nog menschen tegenwoordig waren, en bereken dat er nog geen 250 menschen tegenwoordig waren, dan zal ieder moeten erkennen, dat het getal voor dit doel veel te klein was.
Wij vonden dit dan ook een droef bewijs van de zedelijke slapheid van ons volk, dat zich daarin allerminst afstam- | melingen betoont van dit fiere geslacht, dat met goed en bloed het kostelijke goed de vrijheid voor ons heeft verworven.
Ten 7 uur werd de vergadering door den waarnemenden Voorzitter, den Heer Jansen van Rotterdam, een man, die in den strijd tegen den vaccinedwang zijn sporen verdiend heeft, met kort gebed geopend en onmiddellijk daarop het woord aan den eersten spreker van dezen avond Prof. Fabius, Hoogl. aan de Vrije Universiteit , gegeven,
’t Is een genot Prof. Fabius tegen dezen dwang te hooren protesteeren.
’t Is voor mij niet de vraag zeide hij of de vaccine als zoodanig nuttig of schadelijk, gewenscht of niet gewenscht is, want al was het uitgemaakt, dat de vaccine nuttig en gewenscht is, dan nog zou ik met alles wat in mij is, opkomen tegen den dwang.
De overheid heeft het recht niet, om met het oog op het algemeen belang de lichamen zijner burgers aan eene kunstbewerking te onderwerpen. Het lichaam is geen object als andere stoffelijke voorwerpen, staande buiten den mensch. De mensch is ziel en lichaam en wat aan het lichaam geschiedt, wordt den persoon zelve aangedaan,
In de besproken zaak wordt de persoon aan de macht der overheid onderworpen. Over de zorg van het lichaam beschikt alleen de mensch onder verantwoordelijkheid aan God, wiens woord het lichaam een tempel des Heiligen Geestes noemt en waardoor ons dan de hoogste zorg voor het lichaam is opgedragen.
Aanranding van het lichaam eens anderen wordt tot de zwaarste vergrijpen gerekend, de vrijheid des lichaams tot een der eerste vrijheden. Zoo sprak de Hoogleeraar met een trilling van verontwaardiging in zijne stem, omdat men in Nederland, het klassieke land der vrijheid, hoe langer hoe meer staatsdwang aanschouwt en de Staat gaandeweg ingrijpt in de rechten van de burgers.
Met een krachtig bewijs op een gemeenschappelijk protest tegen dezen door en door onrechtvaardigen vaccinedwang, besloot de spreker zijn rede, die met klimmende belangstelling was aangehoord.
Ds. Pierson van Resae, de ijverige Secretaris van onzen Bond, van wien een der aanwezigen de opmerking maakte, dat hij in den strijd tegen dezen dwang vergrijsd was, hield een rede over: Het Rapport der Tweede Kamer commissie.
Tijdens bet ministerie Kuyper 1901—1905 werd in het jaar 1903 een wet ingediend, die althans poogde aan de bezwaren van velen tegen den dwang tegemoet te komen.
Dit wetsontwerp werd door de Kamer niet gunstig ontvangen en zou vermoedelijk bij openbare behandeling gevallen zijn. De Savornin Lohman heeft daarop het voorstel gedaan, dat er eene commissie zou worden benoemd, die het geheele vaccine vraagstuk zou onderzoeken.
Leden van deze commissie waren de Savornin Lohman, de Waal Malefijt, Drucker, Tydeman en Van Nispen tot Sevenaar.
De arbeid van deze commissie is neergelegd in een keurig, omzichtig gesteld rapport, dat helaas in bet archief der Kamer verdwenen en nimmer in openbare behandeling is geweest. Uit dat „Rapport” deelde de spreker ons hoogst belangrijke bijzonderheden mede en vestigde vooral den aandacht op verschillende statistische gegevens.
De derde spreker, ’t was inmiddels al vrij laat geworden, was Ds. Janssen uit Leiden. Deze deelde aan de vergadering mede dat hij zijn onderwerp: De Vaccinedwang uit een zedelijk oogpunt in eenige stellingen had samengevat, die hij achtereenvolgens zon toelichten en zoo noodig zou verdedigen.
Deze stellingen luidden aldus:
I. De vaccinedwang is onzedelijk, omdat hij in strijd is met de historische tradities van ons volk.
II. De vaccinedwang is onzedelijk, omdat hij ingrijpt in onze heiligste rechten, beslag legt op onze dierbaarste panden, en in strijd is met ons Christelijk geloof en de Voorzienigheid Gods.
III. De vaccinedwang is onzedelijk, omdat hij onze kinderen verplicht tot het ondergaan van een kunstbewerking, die in strijd is met de eerste beginselen der hygiène, waarvan het nut nog nimmer wetenschappelijk is bewezen; die door mannen van erkende bekwaamheid, scherp wordt veroordeeld, en onze kinderen blootstelt aan ontzaglijke gevaren.
IV. Op grond daarvan moet het Nederlandsche volk ontwaken uit den slaap, zichzelven bewust worden en eenparig bij de Overheid aandringen, dat zij ons verlosse van dezen onzedelijken dwang.
Van de tegenstanders was niemand verschenen.
Hoewel deze „stellingen” vooraf gepubliceerd waren en dus ieder weten kon, waarover het gaan zou.
Dat was inderdaad jammer.
Hoogst belangrijk zou het geweest zijn het nu eens door een voorstander te hebben hooren bepleiten.
Wel was er eenige gedachten wisseling met het geboorde waaraan deel genomen werd door de heeren Schilt, Jiskoot, Kerpel (van Terneuzen) en Dr. Kimmel. De eersten deelden hun ervaringen mede omtrent gevaccineerde en niet-gevaccineerde kinderen.
Laatstgenoemde verhaalde uit zijn 45-jarige artspractijk en zeide ten bewijze dat de geneesheeren niet zoo verbazend van het nut van de vaccine doordrongen zijn, dat 70% van hen niet zou vaccineeren, wanneer het niet moest.
Van de ouders die hun kinderen laten vaccineeren, zijn slechts 20% voorstanders.
Ten slotte werd de volgende motie bij acclamatie aangenomen:
De openbare samenkomst te Rotterdam, belegd door den Bond tegen Vaccinedwang op 13 December 1910, gehoord de verschillende sprekers, richt zich tot de Tweede Kamer met het dringend verzoek, het bij haar den 14 November 1910 ingediende wetsvoorstel betreffende nadere wijziging en aanvulling der Wet van 4 December („Staatsblad” no. 134), houdende voorzieningen tegen besmettelijke ziekten in dezen te willen wijzigen, dat:
1. nader bepaald worde, wat in art, 17 onder scholen wordt verstaan en
2. aan allen, die tegen de inenting om welke reden ook bezwaar hebben, vrijstelling worde verleend.

’t Was reeds 11 uur geworden toen Ds. Pierson de vergadering met dankzegging sloot.

Vermoedelijk wordt in den loop van dezen winter nog een dergelijke vergadering op een andere plaats in ons vaderland gehouden. In verband met het aanhangige wetsontwerp was dit noodzakelijk,
Maar definitief bepaald is nog niets.
Moge Gods zegen op alles rusten en ons christenvolk zijn dure roeping in dezen meer en meer leeren verstaan.

Leiden

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen