Genesis 9:4

V. te E. vraagt of in Genesis 9 : 4 door den Heere aan geheel de menschheid verboden wordt het gebruik van bloed en of dit bevel niet bevestigd wordt door Hand. 15:20.
In Genesis 9 :4 lezen wij: „Doch het vleesch met zijne ziel, dat is zijn bloed, zult gij niet eten.” Sommigen beschouwen dit als zou de Heere hier aan Noach, en in hem aan het gansche menschelijke geslacht verbieden bloed te eten.” De Heere zou bier dus aan het gansche menschdom verbieden, wat Hij later in de Levietische wetten aan Israël verbiedt, n.1. het gebruik van bloed. Daarom zou ook de Synode van Jerusalem aan de christenen uit de heidenen verboden hebben het gebruik van bloed. En Noach èn Israël m. a. w. èn het menschdom èn bet afgezonderd Bondsvolk zouden hier dus hetzelfde gebod hebben ontvangen.
Velen echter kunnen dit niet toestemmen. Terecht wordt er op gewezen dat Noach een ander gebod ontvangt dan Mozes aan Israël moet geven. Het gebod aan Israël luidt in Lev. 17:11, 12: „Want de ziel des vleesches is in het bloed, daarom heb Ik het u op het altaar gegeven om over uwe zielen verzoening te doen, want het is het bloed dat voor de ziel verzoening zal doen. God eischt dus het bloed. d. i. het leven op het altaar, en daarom mag Israël geen bloed nuttigen. Hier is dus iets ceremonieels. Het bloed van het offerdier symboliseert het ware bloed der verzoening op Golgotha’s altaar des kruises.
Dit ceremonieele nu is opgeheven. Nu blijft alleen het gebod aan Noach dat verbiedt het leven of het bloed in het vleesch te eten. Hier wordt dus niet als in de Levitische wet het gebruik van bloed, maar het gebruik van vleesch in zijn bloed verboden, dus rauw vleesch dat niet uitgebloed is, dat niet is verstorven, dus nog eenigszins levend is. Hier is dus een zedelijk gebod, n.l. tegen de wreedheid, om het dier dat nog niet geheel is uitgebloed reeds tot spijs te gebruiken. Waar God in dit hoofdstuk den doodslag des menschen verbiedt, daar wil Hij tevens verbieden alle ruwheid en wreedheid welke den mensch tot doodslag leidt. Is de mensch zoo wreed jegens het dier dat hij zijn vleesch met zijn bloed, dus nog niet geheel verstorven eet, hoe licht zal dit tot onmenschelijkheid leiden, waardoor hij te spoediger ook zijn hand uitstrekt naar het leven zijns broeders.
Heidensche volken eten zelfs vleesch dat van levende dieren is afgescheurd en in’ ons christelijk Nederland hebben zelfs velen geen bezwaar levende paling de huid af te stroopen en nog niet geheel dood zijnde te bakken. Moest dan aan het menschelijk geslacht dat nu in plaats van het in de zondvloed verdronken geslacht den aardbodem bevolken zou, niet een gebod tegen dergelijke wreedheid en wat er toe leiden kon gegeven worden?
Daarom wordt in Hand. 15 ; 20 aan de heidenchristenen het Noachitische gebod herhaald als van zedelijke strekking.
Anderen echter willen in Hand. 15 wel een verbod van alle bloed gebruik zien, doch beperken dan deze verordening tot den eersten tijd der christelijke kerk toen er gevaar was van botsing tusschen de aan de ceremonieele wet vasthoudende Joden Christenen en de meer Vrijere Christenen uit het heidendom. Voor die beperking vinden wij echter geen grond in de Schrift. Hier wordt meer in het algemeen het verbod gegeven om de gewoonten der heidenen te volgen en dus geen vleesch met het bloed, geen rauw, onverstorven, nog niet uitgebloed vleesch te eten, evenals dat in Gen. 9 : 4 verboden wordt. Wij durven echter hieruit niet te besluiten, zooals V. te E. meent, dat in Gen. 9 : 4 bloedworst en biefstuk verboden wordt.

Deze tekst is geautomatiseerd gemaakt en kan nog fouten bevatten. Digibron werkt voortdurend aan correctie. Klik voor het origineel door naar de pdf. Voor opmerkingen, vragen, informatie: contact.

Op Digibron -en alle daarin opgenomen content- is het databankrecht van toepassing. Gebruiksvoorwaarden. Data protection law applies to Digibron and the content of this database. Terms of use.

Printen